Archief van
Maand: december 2017

สุขสันต์วันคริสต์มาส

สุขสันต์วันคริสต์มาส

        

Voordat het jaar afgelopen is willen we laten weten hoe het ons hier vergaat.

Sowieso een goede gewoonte elkaar rond deze tijd een groet, een gebaar, een presentje wellicht, te sturen.

Hier in Thailand leeft dat helemaal sterk. Je zou het niet denken, maar hier wordt Kerstfeest nog veel uitbundiger gevierd dan in Nederland.

En dan denk ik nog niet eens aan alle versieringen.  In Singapore waren die er al begin november!

Wat hier opvalt is dat er overal Kerstbomen (nep) te zien zijn. Kerken organiseren van alles rond deze tijd.

Het is een tijd van ontmoetingen, zoals bij onze Thaise buren van de week.  Speciale diensten in de kerk, waar vooral veel kennissen en vrienden voor uitgenodigd worden.  En binnen het zendingswereldje hier ook enkele speciale bijeenkomsten.

Vorige week werd er door de (internationale) kerk waar we meestal naar toe gaan een openluchtoptreden verzorgd. Op het terrein van de golfbaan. Een Kerstspel m.m.v. wel 40 mensen. Het bijzondere was dat alle tekst gezongen werd. Daar zaten we dan in ons hemdje onder een reusachtige oer-boom. Te luisteren (en regelmatig mee te zingen) naar het Kerstverhaal. Gek genoeg was dat niet eens zo’n vreemde ervaring. Het klimaat went al zullen we maar zeggen. Zeker nu het de laatste week lijkt op mooi zomerweertje bij ons. Redelijk koel ’s morgens ( 11 graden, brr!) en ’s middags aangenaam warm.  Maar… geen sneeuw hier.

Deze eerste weken hier staan vooral in het teken van mensen ontmoeten.  Er zijn nogal wat mensen van OMF die of hier werken of hier vaak moeten zijn. Dat betekent dat we vaak uit de eerste hand verhalen horen van het zendingsveld. Daar voel ik me best wel bevoorrecht door. Hoe dat uit te leggen?  Moeilijk, maar ik denk vooral een gevoel van “Ja, dat is natuurlijk waar het om draait”. Mensen het licht van het evangelie laten zien. En dat gebeurt. Op veel manieren. Op heel veel plaatsen. We hebben hier mensen ontmoet die op plekken komen waar geen “vreemden” komen. Moeilijk toegankelijke gebieden. Nauwelijks ontsloten. Geen christenen. Vaak bevolkt door vanouds tweederangs burgers. Gevlucht naar de uithoeken van een land. Eeuwen terug vaak. Het is haast niet voor te stellen dat alleen al in deze regio grote groepen mensen leven waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Mensen met een aparte taal, andere gebruiken, vaak andere kleding.

Wat is het nut, wat haal je in je hoofd, hoe heb je het lef deze mensen te willen bereiken? Ze zitten niet te wachten op het evangelie. Wellicht nog wel op (medische) hulp. Of op een eigen geschreven taal. Maar in het algemeen? Er zijn verhalen dat dat echt niet goed ging.  ’t Zijn goeie vragen. Ik zit er vaak aan te denken. Deze belevenis van de laatste weken voegde voor mij zeker  een nieuw aspect toe!

We hebben recent een paar afgelegen dorpen in de bergen in het westen bezocht met een Zwitsers stel dat hier al 30 jaar werkt. In die streken leven veel Karen. Misschien nog bekend uit de afschuwelijke verhalen van enkele tientallen jaren geleden. Duizenden Karen uit Myanmar vluchtten toen naar Thailand. Grote vluchtelingenkampen ontstonden. Sommige bestaan nog! In elk geval: Karen leven zowel in Thailand als in Myanmar.  Ze hadden vooral een animistisch geloof.  Met wat boeddhistische trekjes hier en daar. 40 jaar terug gingen de eerste zendelingen naar genoemd gebied.  Langzamerhand ontstonden er contacten. Vertaalwerk begon. Enkele mensen kwamen tot geloof in God. Kerkjes ontstonden.  Momenteel is dit gebied een plek waar veel mensen Christen geworden zijn. Er zijn 40 kerken in dit gebied (en niet zoals op Urk van 20 verschillende soorten). Even een paar goeie vragen stellen:  Is er iets veranderd voor hen? Ja, ze hebben een geschreven taal nu. Ja, ze hebben meer opleidingskansen. Zeker hun kinderen kunnen zich verder ontwikkelen. Minder kans op armoede. Ja, er is betere toegang tot medische hulp. Maar dit komt ook door de Thaise regering die geld pompt in infrastructuur en gezondheid. Ja, hun wereld is groter geworden. Is dat een goed iets??  Als je de Karen zelf vraagt wat er veranderd is? Ze zullen vertellen over de hoop die in hen is. Over de vreugde van het geloof. Over de vernieuwde gemeenschapszin in de dorpen. Over het verlies van angst. Angst die velen in de grip hield. En vaak alles beïnvloedde. Angst om iets verkeerd te doen zodat de oogst weer mislukte. Angst voor ziekte als straf van de geesten. Angst om niet de juiste handelingen uit te voeren bij bepaalde rituelen. We hebben veel Karen van harte zien zingen. Klinkt gek, maar zingen deden ze voorheen niet. “Makes you wonder”, zeggen de Engelsen.

 

In deze dorpen heb ik ook wat medische vaardigheden kunnen toepassen. Op een manier die me nog vreemd is. Andere taal. Andere setting. Consulten met de hele familie erbij. Vraagverheldering? Na 10 minuten kom je erachter dat een maagonderzoek dat ik toch echt nodig vond al lang en breed heeft plaatsgevonden.  Adviezen die gegeven worden: wat blijft er van over? Een ontstoken pols die gekoeld moet worden blijkt de andere dag juist boven het vuur gehouden te zijn. En dan de ongemakken: stoelen? Nooit van gehoord. Alles op de grond. Uiteindelijk hield ik het niet meer en ben ik maar boven op een rijstzak gaan zitten. Een wereld van verschil.

Enfin, het is de bedoeling dat we vaker wat trips gaan maken naar afgelegen gebieden. En daar basale medische zorg gaan bieden. Gewapend met wat eenvoudige instrumenten en wat medicijnen moet dat toch te doen zijn.

Marjo is inmiddels op het spoor van een aantal werkzaamheden. Dat is het effect van netwerken. We kunnen elkaar op een heleboel manieren helpen.

De taalstudie is inmiddels ook weer begonnen. Marjo gaat wat sneller dan ik. Ik doe het bewust wat kalmer aan vanwege alle andere bezigheden. Het is wel zwaar en onze hersens kraken nog al eens.

Nu is het alweer bijna einde jaar. Geweldig is het dat alle kinderen (+aanhang) komen met de Kerst. Hester is inmiddels gearriveerd en wanneer ik dit schrijf komt er nog een stel aan vanmiddag. We hopen met z’n 9-en een mooie tijd te hebben. Komende week zijn we in Pai voor een paar dagen, In de heuvels in het noorden. Heerlijk ontspannen. Trektochten maken, zwemmen. Watervallen opzoeken. Vogels kijken.

O ja, nog het beloofde Thaise woord:

sùk san wan khrítsàman, khroop khrua hay.

(voor de Thailezers onder ons: sommige tekens kan ik niet vinden op ons toetsenbord.
Vertaling:  Vrolijk Kerstfeest met de familie..