Archief van
Categorie: Uncategorized

Begint het nu echt?

Begint het nu echt?

Intro…

Voordat we weer afreizen naar Thailand een update vanuit Urk, Nederland.

Op 4 oktober hopen we weer aan te komen in Chiang Mai.

Voor het derde jaar alweer.  Ditmaal naar een bekende (eigen) huurwoning. Met een eigen auto voor de deur. Voor de belangstellenden: een Nissan March.  (Een auto die ik niet één keer gezien heb in de tijd in NL.) Ja, het is er eindelijk van gekomen. Bij mijn afscheid als huisarts op Urk 2 1/2 jaar geleden konden mensen al doneren voor een auto(otje) in Thailand.  Maar tot nu toe konden we altijd een auto van iemand anders lenen. Meest van iemand die met verlof was.  Maar nu…..! Karren maar. En… met een Thais rijbewijs!  Nog bedankt alle gevers van toen. ♥♥

Wat jullie kunnen verwachten van deze update:

Nou, een korte terugblik op de belevenissen van de afgelopen maanden. Met als hoogtepunt de bruiloft van onze derde dochter Irene met haar Tobias.  En, wat staat ons te wachten in de komende 5+ maanden?

Hé, een nieuwe opzet van de nieuwsblog.? Met dank aan Roos, onze schoondochter.

 

Wat staat ons te wachten?

Na 2 jaar Thailand zijn we gewend aan een heleboel zaken. We weten waar we terecht komen. De reis is vertrouwd.

In het vliegtuig stappen is inmiddels al zo gewoon als in een bus stappen.  De mensen zijn vertrouwd. Wat werk betreft kennen we het klappen van de zweep.  Maar toch kijk ik naar dit komend half jaar wel als een periode waarin we gaan ervaren wat het is om in Thailand te leven.  De nieuwigheid is eraf. We komen denk ik in een fase van volhouden terecht. Als dit het is (en dat geloven we nog steeds) dan moeten we er nu voor gaan. Plannen moeten concreter worden. Werk duidelijker. En hoe gaan we wortel schieten? Bijvoorbeeld in andere verbanden, zoals kerk, vereniging et cetera.

Maar misschien is dat iets te optimistisch in een voortdurend veranderende omgeving.  Ons werk/ onze werkzaamheden veranderen nog steeds. Mensen die we nog maar net goed en wel kennen en vertrouwd mee raakten zijn inmiddels weer weg (dag Mandisa, dag Betsy en Don). En ook voor het komende jaar weten we al van een aantal die komen en gaan.

Marjo was begonnen als assistent manager van het gastenverblijf van OMF in juni. Daar moet ze haar weg nog in vinden.  Nu is echter wel de manager zelf (een Thaise) in verwachting en zal dus zeer waarschijnlijk langere tijd wegblijven.

Ik, Gert, heb contacten gekregen aan de medische universiteit ter plaatse.  En begin binnenkort met het begeleiden/ opleiden van medisch studenten en afgestudeerde artsen.  Ik wil hen helpen met het onder de knie krijgen van medisch Engels. Denk aan het voeren van consulten en het voorbereiden en houden van presentaties (in het Engels) voor collega’s. Dit lijkt me bijzonder leuk.  En is een welkome afwisseling van het andere werk. Daarnaast biedt het natuurlijk uitstekende mogelijkheden om bekend te raken in het medische wereldje in Chiang Mai. Dat is altijd van belang i.v.m. mijn taak om mensen te adviseren bij het vinden van goede zorg.

De taalstudie gaat ook weer opgepakt worden. Ben benieuwd hoe dat weer gaat. Tot nu toe heb ik er nog niet veel van terecht gebracht moet ik eerlijk zeggen.

Enfin, we zien uit naar deze nieuwe periode.

Bruiloft

Op 13 september was het zover.  Irene werd ’s morgens opgehaald door een man die diep onder de indruk was van zijn aanstaande. (en terecht; laat het niet anders worden!) En ’s avonds waren ze man en vrouw voor de wet en de kerk. Een heerlijke, warme en feestelijke dag. Een fantastisch begin van iets heel moois.  Inmiddels wonen ze in een klein, maar leuk appartement in Arnhem. Irene is begonnen als logopediste in en rond Apeldoorn. En Tobias begon recent aan het laatste jaar van zijn masteropleiding natuurkunde bij een bedrijf in Nijmegen. 

Natuurlijk kwam onze Hester (even) voor de bruiloft uit Honduras.  Extra genieten van het feit dat we weer es allemaal bij elkaar waren. 

Verdere terugblik

Deze twee maanden zijn natuurlijk omgevlogen. Niet in het minst door de bruiloft. Ik heb weer aardig wat gewerkt. Meest 2-3 dagen per week. En met enige regelmaat een avond- en/of nachtdienst. Dat blijft leuk.  En nuttig. En het brengt nog wat geld in het laatje.

Presentaties hebben we niet zo veel gegeven deze periode. We vinden het erg leuk om te doen allebei. maar van te voren levert het altijd stress op.

presentatie op een wijkavond in de Poort op Urk

Hadden we al verteld dat we voorlopig blijven wonen waar we nu wonen op Urk!?

Het Urker volkslied zegt over Urk “die er is die blijft er al”.  Laat aan duidelijkheid niets te wensen over.

Voorlopig willen we dit ons thuis blijven noemen in NL.  Ergens anders naar toe? Waar dan? Dichter bij de kinderen? Maar die hebben ook geen super-vaste verblijfplaats. En we kennen natuurlijk niemand in een andere plaats. En de koelkast staat niet vol wanneer we terugkomen. En er steekt niemand een hoofd om de hoek. Nee, we stellen het netwerk op Urk wel erg op prijs! dus die beslissing is (voorlopig) genomen.

Tussen de bedrijven door hadden we gelukkig nog even de mogelijkheid een korte break in te lassen. (Agenda vrijwel vol, bijna vergeten!) We zijn naar Zuid- Limburg geweest met een stel goeie vrienden.  Jullie wisten dat Marjo en ik elkaar in Maastricht ontmoet hebben? Tijdens onze studie? Een prachtig stukje Nederland met vele herinneringen dus. Prachtig weertje erbij.  Heerlijk!

En dan afscheid nemen. De meesten hebben we alweer gehad. Af en toe komt er nog iemand dag zeggen. Op Schiphol zien we Irene nog.  ’t Went en toch niet. Juist afgelopen weken zijn een heel aantal mensen in onze familie- en vriendenkring er slecht aan toe, lichamelijk. Door een zwaar ongeluk, door een ernstige ziekte en ga zo maar door.  Liefst blijven we dan een beetje in de buurt. Stel je voor dat… En wat kunnen we (niet) betekenen wanneer we in Thailand zijn? Dit maakt het er niet gemakkelijker op ver weg te zijn. Maar uiteraard is het vele malen zwaarder voor de direct betrokkenen.

Mag ik afsluiten met de trouwtekst van Irene en Tobias:                                                                                                                               “Wij hebben lief omdat God ons eerst heeft liefgehad” (1 Joh. 4: 19).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Papierhandel et cetera

Papierhandel et cetera

Er is veel gebeurd de afgelopen maanden. Juni is de maand van jaarlijkse conferenties. De maand waarin wij dus ook altijd in Thailand proberen te zijn.

De eerste conferentie was de MEKONG conferentie. 240 zendelingen van OMF kwamen naar Chiang Mai. Het thema was Honger naar God. Gert heeft in die week elke dag medische keuringen gedaan, medische vragen beantwoordt en de zendelingen hebben ons en wij hen beter leren kennen. Het was een zeer gezegende tijd.

Na deze conferentie konden we in ons huis trekken. Ja, we huren nu ons eigen huis. Dat is zo fijn. De huurbazin heeft het huis van binnen en buiten laten schilderen. De spullen hebben we overgenomen van de zendelingen, die met pension gingen. Terug naar Canada. Niet allemaal onze smaak, maar wel handig.

Zeker met de hitte van de afgelopen tijd. Verwarmde matrassen en wc-brillen…..onvoorstelbaar. Maar door de Nederlandse temperaturen van de laatste week wat beter voor te stellen. Goed om te weten dat de temperaturen niet altijd zo blijven. Altijd zweten, altijd plakken, altijd water drinken, altijd geen energie hebben, slecht slapen en alles is te veel……Ook de Thai klaagden. Een schrale troost. Maar sinds een week is het gaan regenen en koelt het lekker af. Heerlijk.

De tweede conferentie begon een paar dagen na de eerste. Een paar uur rijden ten noorden van Bangkok. Dit was de Thailand conferentie. Iets kleiner, ongeveer 180 mensen. De Nederlanders waren sterk vertegenwoordigd. En een zeer kinderrijke conferentie. Kinderwerkers van over heel de wereld kwamen helpen om de kinderen ook een supertijd te geven. Kinderen van zendelingen wonen vaak afgelegen, zonder andere buitenlandse kinderen. Dan zijn zulke conferenties iets waar ze elk jaar naar uitkijken. Vriendschapsbanden worden verstevigd.

Na deze korte week, waarin we meedraaiden in het programma en Gert zijn agenda weer vol stond met medische keuringen, weer terug naar Chiang Mai. Voor een paar dagen. De medische kliniek voor de Shan-vluchtelingen zou weer beginnen. We hadden een Nederlandse kinderwerkster uitgenodigd om mee te gaan. Een klein team deze keer. Gert was de enige dokter. Ik deed het wegen en bloeddruk meten en de andere Nederlandse de apotheek. Dezelfde groep van Shan christenen hielp met vertalen en registreren van patiënten. Alles is zeer primitief, niet echt schoon. Insecten zijn overal (ook grote vliegende kakkerlakken), eten is simpel ( wat wij als onkruid zien in de tuin, wordt geplukt en gekookt). Voor het eerst kippenpoten gegeten, ja echt de poten met tenen. We moesten wel wat overwinnen.

De laatste ochtend hadden we een medische kliniek in een boeddhistisch Shan-dorp, waar nog nooit een kliniek was gehouden. Daar gaan dan heel wat gesprekken aan vooraf met het dorpshoofd. We mochten uiteindelijk de kliniek houden in de tempel. In de open ruimte. We hebben er met elkaar en persoonlijk voor gebeden, om bescherming en om wijsheid, dat we echt tot zegen mogen zijn voor de mensen. Ik was erg ontroerd, toen ik hoorde dat daar nog geen enkele christen was. Jezus is voor iedereen gekomen naar de aarde, ook voor hen. Maar ze hebben het nog nooit gehoord. Het zijn altijd zeer bijzondere dagen, omdat we als team zo concreet bezig waren.

Ik ben begonnen als assistent-manager op het Mekong centrum. Dit begint nu na enkele weken vorm te krijgen. Cursussen van 50 mensen faciliteren is de max. De taalstudie heb ik ook weer opgepakt, al is het met een andere Thaise lerares.

De stress van ons jaarlijks visum verlengen hebben we ook weer gehad. Daar hoort o.a bij: ziekenhuis bezoeken voor medische verklaringen en testen. En eindeloos kopiëren. Thai houden van papieren. Zoveel moet er ingeleverd worden bij elke instantie. En als er één papier mist, kun je weer weg, zoals ons vorige week overkwam. Ook al heb je al uren gewacht. Maar: Gert heeft zijn werkvergunning weer voor een jaar en zijn Thais rijbewijs. Ik hoop dit  rijbewijs deze week te kunnen afhandelen. Bij een huis huren komt er ook nogal wat kijken. Water-, internet-, en elektriciteits rekeningen: hoe betaal je die en waar? We gaan ook eindelijk een auto kopen. Gelukkig krijgen we daar hulp bij. De papierwinkel is anders niet te overzien.

Vanuit het thuisfront willen we jullie vertellen dat onze Irene is geslaagd voor haar logopedie-opleiding. We zijn samen met haar erg blij. Nu kan ze zich helemaal richten op de voorbereidingen van haar huwelijk met Tobias op 13 september. Daarom vertrekken we over enkele weken weer naar Nederland. Rond 1 oktober vliegen we weer voor een langere tijd naar Thailand.  Begin juni konden we nog net onze Hester naar Schiphol brengen. Zij gaat een jaar (of langer) in Honduras werken voor Stichting Wereldouders.  Als fysiotherapeut gaat ze werken met gehandicapte kinderen die in een soort kindertehuis wonen en daarnaast ook met mensen die (gratis) behandeld/geopereerd worden op hetzelfde terrein.

Haar blog is te volgen via fysiovergrenzen.wordpress.com.

 

Hartelijke groet,

Gert en Marjo

 

 

 

Thuis!?

Thuis!?

ons gezin

Drie maanden thuis op Urk voelt als…?

Dat vraagteken aan het eind van de vorige zin wordt steeds vetter.

Ik bedoel:  het is een beetje anders geworden om over thuis te praten.

We voelen ons hier prettig. Kinderen weer in de buurt. Fijne buren, vrienden. Kerkelijke gemeente als een warm bad. Ons eigen huis voelt vertrouwd, slapen gaat goed. Een dagelijks rondje door de tuin levert altijd wat vreugde en wat onkruid op.  Het werk als huisarts in Het DOK (mijn oude werkplek) past als een handschoen. Nederlandse maaltijden eten (en af en toe Thai). Dus: dit is thuis.

Maar in Thailand zeggen we precies hetzelfde. Daar horen we ook zo langzamerhand. Voelt ook als thuis. Ik denk nog wel wat minder dan hier. Maar, zijn we in Thailand, dan zijn we daar. Zijn we hier in Nederland, dan zijn we hier.

Weinig tussenin.  Behalve dan wanneer we over ons werk in Th. praten.  En dat hebben we regelmatig kunnen doen de laatste maanden:

Presentaties voor kerken en groepen.  Best leuk om te doen en prima PR.

6 juni zitten we weer in het vliegtuig naar Thailand, waar we vrijdagmorgen aan hopen te komen.

We gaan terug met de bevestiging dat dit onze plek is. Marjo heeft in februari van God de tekst uit Galaten 6: 9,10 gekregen. Dat was een enorme zegen voor haar. Ze had het op dat moment erg moeilijk. Deze tekst gaf de ommekeer! Daar danken we God voor.

Een nieuwe fase. Wel een korte trouwens. 8 augustus hopen we al weer terug te komen. Dit i.v.m. de trouwerij van onze Irene en Tobias op 13 september.

In Chiang Mai trekken we eerst in een tijdelijke woning. De tweede helft van juni hebben we twee veldconferenties achter elkaar. Dan komt ieder van heinde en ver voor een jaarlijkse ontmoeting. Voor mij (ons) een drukke tijd, omdat dit ook tijden zijn om medische keuringen te krijgen. Per 1 juli kunnen we het (huur-)huis van een ander stel betrekken. Deze mensen gaan van hun pensioen genieten en gaan terug naar Canada. In dit (gemeubileerde) huis hopen we  nog vele jaren (?) onze vaste stek te hebben. Ter info: dit huis bevindt zich pal naast het Mekong centrum waar we straks beide werken. Marjo neemt haar taak over als assistent beheerder.

Sommigen van jullie vroegen om een overzichtje wat we allemaal gaan doen de komende tijd:

  • donderdag 6 juni 17.50 vliegen van Amsterdam, aankomst Chiang Mai vrijdag rond 14.00 uur
  • maandag 17 juni start eerste conferentie in Chiang Mai tot zondag 23 juni
  • donderdag 27 juni start 2e conferentie een uur ten noorden van Bangkok tot zondag 30 juni
  • donderdag 4 juli medische kliniek onder de Shan bevolking tot 7 juli
  • donderdag 8 augustus 8.00 vertrek richting Amsterdam, aankomst 18.30

Met onze zendende organisatie OMF hebben we afgesproken dat we de komende jaren, 8 maanden per jaar in Thailand willen zijn.  (Tot nu toe was dat 6 maanden). Hoe dat er uit gaat zien weten we nog niet precies. We denken aan twee perioden van vier maanden per jaar, of een kortere en een langere periode.

En dan nu het serieuze deel van dit verslag.

Terugkijkend op de drie maanden in Nederland valt het op dat we veel geconfronteerd zijn met de dood.

Ouders van vrienden van ons overleden, op leeftijd. Een goeie, lieve (wat oudere) vriendin overleed na een heel moeilijk ziekbed.  Tot onze grote schrik en verdriet overleed een Koreaanse (jonge) man plotseling in Cambodja.  We kenden hem en zijn vrouw van onze OMF introductieperiode in Singapore.  Zo verdrietig.

De laatste week zijn we in Voorthuizen geweest voor de Mini-Reveilweek. Een conferentie waar we vrijwel elk jaar van de partij zijn geweest de laatste jaren. Het thema was “Leef”.  Mij trof in alle gebeurtenissen dat de dood het laatste woord niet heeft. Zelfs bij het graf niet.  We worden opgeroepen om voluit te Leven. Dat is de bedoeling van  onze God.  Dus alles wat donker en zwaar is mag wijken.  Leven, lef hebben en loven horen bij elkaar. Hoe dat gaat? Tja, daar is nog wel wat over te zeggen. Mijn overtuiging groeit dat het Evangelie van Jezus daar wel heel veel over te zeggen heeft.

Onze Bram en zijn Roos op de mini Reveilweek

Maar nou heb ik weer genoeg gepreekt.

We gaan weer afscheid nemen.  Vorige week namen we al afscheid van onze tweede dochter Hester. Zij is voor een jaar in Midden-Amerika. Honduras, na een maand taalstudie in Guatemala. Ze gaat werken als fysiotherapeut, met kinderen. Via de stichting Wereldouders.

Daar gaat onze Hester!

De eerste berichten zijn goed.

 

Hartelijke groet,

Gert en Marjo

 

ons adres in Chiang Mai: Mekong Centre, P.O.Box 27, Amphur Muang, Chiang Mai 50000, Thailand

 

 

 

Oost-west, thuis-best!?

Oost-west, thuis-best!?

Wat is nieuws?

Dat we al weer drie weken in Nederland terug zijn?

Dat het erg fijn was en is de (schoon)kinderen weer te zien? En ook andere familie en vrienden weer te spreken?

De warme ontvangst in onze thuisgemeente?

Vaak koude voeten te hebben? Het heerlijk was om weer es onder een dikke deken te kruipen ’s avonds?

Het feit dat alles weer zo normaal lijkt na een paar weken Nederland?

Of is het nieuws dat er gisteren (zondag 24 maart) voor het eerst sinds 2014 verkiezingen zijn gehouden in Thailand?

(Met onduidelijke uitkomst voorlopig).

In elk geval nog een kleine terugblik op de laatste maand in Thailand:

Voordat we een prachtige week hadden met Marjo’s broer en zijn vrouw waren we te gast bij het team van OMF in Zuid-Thailand.

We maakten kennis met alle leden van het team en met diverse aspecten van hun werk. Ook hier weer een grote variatie aan activiteiten door de zendelingen: kinderclubs, veel bezoekwerk, sportieve vakantiekampen, werk onder studenten op een grote universiteit en ga zo maar door.

Onder de indruk waren we van een kerkdienst die we bijwoonden.  In groot contrast tot de meeste kerkjes was dit een bijeenkomst in een bijzonder fraai, vrij groot, licht en verzorgd kerkgebouw.  Het bleek dat deze (niet zo heel grote) gemeente 30 jaar gespaard had om dit gebouw neer te zetten! En nu weet ik wel dat de “kerk” veel meer is dan een gebouw, maar hier spreekt wel een enorme toewijding uit.

En hadden we al verteld van die Urker jongeren die we regelmatig over de vloer gehad hebben?  Een leuk verhaal.

Iemand uit Urk ging backpacken in Azië. De dochter van mensen die tijdelijk in ons huis woonden afgelopen half jaar. Die had weer een vriendin en die ook weer. Toen puntje bij paaltje kwam wisten die ons te vinden in Chiang Mai. Gezellig!! En ook nuttig als je toch een medische keuring nodig hebt, zoals een van hen (H.).  De volgende (A.) had een adresje nodig om een vergeten bankpasje naar toe te sturen. Van het een kwam het ander en A. vertrok voor een poosje om mee te helpen met een medische clinic in de bergen.  Dolenthousiast natuurlijk. En een mooie manier om kennis te maken met het zendingswerk hier.

Hoe multicultureel onze nieuwe (zendings-)wereld is werd in februari ook weer eens duidelijk. Eén van de kinderen van een Nederlands echtpaar trouwde in Chiang Mai. En wel met een jonge Australische vrouw. Allebei opgegroeid op het zendingsveld. Zij in Thailand en hij in één van de omringende landen. Ze wonen nu in Australië. Geeft een bijzondere dynamiek aan het familieleven zullen we maar zeggen. Knap lastig zegt iemand anders. Eén van de vele offers die gezinnen (onbedoeld) brengen.

Deze periode in Nederland staat ook bol van de presentaties.  Het eerste ei is gelegd, in Emmeloord. Het gaat ons niet echt soepel af in de voorbereidingen. Maar, de cursus die we in november volgden (zie blog van nov.2018), heeft ons wel veel geleerd. En de reacties die we kregen waren enthousiast. Dat bemoedigde ons!

Ja, we krijgen de komende maanden, veel mogelijkheden te vertellen over het werk in Thailand. Is het zo interessant wat we daar doen? Is dat nieuws? Nauwelijks, veel mooier is te horen wat God aan het doen is in Thailand en omgeving.  Door eenvoudige mensen.  Via bijzondere kanalen. Wellicht via jullie!?

ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ  (bedankt voor uw hulp)
kaart spelletje Monopoly spelen met een zuid Afrikaans gezin, die voor OMF werken
ander gezin,nam ons mee uit varen.
Steve en Angel werken in een klein dorp.
zendelingengezin met 4 tieners uit Australië
Lila en Dave met 2 van hun kinderen. zij werken onder de studenten op een universiteit.
Rafflesia, bloem van 45 cm doorsnee

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

BE STILL AND KNOW THAT I AM GOD

BE STILL AND KNOW THAT I AM GOD

Dit is al weer de laatste update uit Thailand voor deze periode. 28 februari vliegen we naar Nederland voor 3 maanden! We hebben er zin in! Zin om onze kinderen weer te zien, alle zeven :), om in ons eigen bed te slapen, om thuis te zijn in ons huis, op Urk en in Nederland, om te vertellen hoe God aan het werk is in Zuid-Oost Azië en in ons leven.

kerst in onze internationale kerk

Maar wat is er de laatste maand gebeurd? We zijn na de kerst naar Penang, een eiland voor de kust van Maleisië, gevlogen voor 9 dagen. Bram en Roos kwamen daar ook heen vanuit Nederland. Wat een fijn weerzien. Wat een fijne plek om met elkaar op te trekken. Vrienden hadden voor ons een appartement geregeld op de 26ste verdieping. Zij zelf wonen op de 8ste. We hadden haar op de LMC cursus ontmoet in november. Ze hebben ons echt verwend door ons mee te nemen op allerlei dagtrips. Verder bleef er nog genoeg tijd over om met Bram en Roos op te trekken. (Zie foto impressie)

Penang is vol schilderkunst

De weken in Chiang Mai waren daarna gevuld met taalstudie voor Marjo en veel medische keuringen voor Gert. Druk, druk, druk! Een nieuwtje is dat Gert toch maar weer met de taalstudie is begonnen, zij het op een andere manier. Zoals kinderen het leren: door het horen, begrijpen en dan pas later spreken.

Deze periode is ook een tijd van nadenken over de toekomst. We zijn bezig om een gemeubileerd huis te huren van werkers van OMF, die per 1 juli terug naar Canada gaan. Het lijkt goed om een vaste plek te hebben waar we elke keer weer terugkomen. Waarschijnlijk zullen we per jaar 8 maanden in Thailand en 4 maanden in Nederland doorbrengen, verdeeld over 2 periodes. Dit lijkt ons voor nu haalbaar.

Dit wordt zeer waarschijnlijk ons huis!
taalstudie in de zon,(toch nog een beetje leuk)

Deze laatste maand is niet makkelijk geweest. Vooral door slechte nachten van niet of nauwelijks slapen voor ons beiden. Gert heeft hier al maanden last van, wat hem nu gaat opbreken. Bij Marjo heeft de taalstudie een grote impact op haar welzijn. Op dit moment wil het even niet meer. Haar hoofd zit vol. We houden ons vast aan het feit dat we weten dat we hier nog niet klaar zijn. God geeft ons genoeg kracht voor elke dag, als we Hem maar voor ogen houden. Maar dat is soms erg moeilijk. We zien trouwens ook veel mooie dingen gebeuren! Bemoedigingen en verhalen van andere zendelingen houden ons ook bij de les. Voor een Urkse jonge vrouw, die langs kwam, konden we regelen dat ze meeging met een medische kliniek in de bergen. Dat vond ze zo bijzonder, dat ze daar nog 2 weken Engelse les gaat geven. Op dit moment zijn Marjo’s broer Rinus en zijn vrouw Annejuul bij ons in Chiang Mai. Zo bijzonder om hun een kijkje te geven in ons leven hier. De tweede week van februari gaan we een weekje op vakantie met hen in het zuiden van Thailand. Voor die tijd brengen wij een bezoek aan het team van OMF in die regio. We zijn daar nog nooit geweest en het is goed om die mensen ook persoonlijk een bezoek te brengen.

Een tochtje naar de hoogste berg in Thailand, de Doi Inthanon, 2565 meter, met Rinus en Annejuul

Woord van de maand:

ฝรั่ง = farang oftewel een “vreemdeling”. Een woord dat gebruikt wordt voor elke buitenlander, ook al woont-ie al 30 jaar in Thailand. 

Dit keer een korte update. Bedankt voor het lezen en wie weet tot snel in Nederland!

 

Kerstbrief 2018 IMMANUËL

Kerstbrief 2018 IMMANUËL

Nog een week dan is het alweer Kerstfeest. En dat willen ze weten hier. De kerstverlichting hangt al een maand. De kerstbomen voor elke shoppingmall zijn veel groter dan in Nederland in de winkelcentra.  Niet dat Chiang Mai een christelijke stad is. Kijk maar naar de vele boeddhistische tempels in de stad. Maar net als in grote delen van Zuid-Oost Azië staat kerst gelijk aan commercie. Een leuk feest. Een mooie gelegenheid om uit te pakken (als je daar de middelen voor hebt).

Voor de kerken in Thailand is Kerst ook een tijd om uit te pakken. Iedere kerk hier heeft zo z’n speciale kerstvieringen- en acties. Zo hebben we er inmiddels al drie “vieringen” op zitten. Met nog een paar te gaan.

Voor de liefhebbers:

1.  een viering met een bijzonder cultureel tintje met de Shan. Een bevolkingsgroep van hoofdzakelijk (ex-)vluchtelingen uit Myanmar.  We waren bij hen op bezoek geweest in de grensstreek de week ervoor. Enkele dagen hadden we daar meegeholpen met een medical clinic (zeg maar een pop-up dokterspostje waar medische en tandheelkundige zorg geboden werd).

2. een viering met een Thaise kerk hier in de buurt. Marjo’s taallerares kerkt daar en haar man is voorganger. Zodoende.

3. een bijeenkomst met personeel en genodigden bij het OMF-kantoor.

En natuurlijk altijd samen eten.

De volgende gebeurtenis zal vrijdag aanstaande zijn: dan gaan we met een aantal groepen uit de internationale kerk waar we bij betrokken zijn, kerstliederen zingen in een groot ziekenhuis. Bijzonder.

Goed om in deze Advent-tijd stil te staan bij het feit dat onze God ook groot uitgepakt heeft met Kerst. (Waarschijnlijk niet eens in het winterseizoen).  Zoals een oud lied zegt:  de Hemel ging open. God kwam naar de aarde. Wilde één worden met ons. Kwam om te redden wat verloren was. Een fantastische boodschap.  Hoop voor een donkere wereld.

Zo zijn we al weer op de helft van deze periode in Thailand. De betere helft? We kunnen niet zeggen dat het makkelijk is geweest. We zijn allebei behoorlijk moe. Slapen gaat vaak niet van harte. Het klimaat is toch wel slopend.

Maar nu: zaterdagmiddag, niet te warm, op ons balkonnetje. Op de achtergrond nóg een kerstviering van weer een andere Thaise kerk. Of zijn ze aan het oefenen? Komende maanden zijn qua klimaat de beste. Overdag meest aangenaam warm en ’s avonds lekker afkoelen. Er staat nog een heleboel op stapel. Na de Kerst hier hopen we een week naar Maleisië te gaan. We kunnen dan bij een bevriend stel blijven. Erg bijzonder vinden we het dat Bram en Roos daar ook naartoe komen. Daar zien we naar uit!

Eind januari komt een broer van Marjo en zijn vrouw onze kant op. Ook met hen trekken we een goeie week op. We willen dit combineren met een bezoek aan de mensen die voor onze organisatie in het zuiden van Thailand wonen en werken. Dit is weer een compleet ander deel van Thailand. Bekend van zijn stranden en unieke bestemmingen zoals Phuket. Maar ook een deel van het land waar veel meer moslims wonen.

Dat voor zover de toekomst.

Tot besluit nog iets over de twee gebeurtenissen die een grote impact op ons gehad hebben de laatste maand: LMC cursus en toch nog iets over genoemde medical clinic, waar onze goeie vriendin Caroline ook mee naartoe ging.

Een maand terug waren we deelnemer aan de honderdste LMC (Leadership Matters Course). Waar? In de buurt van Chiang Mai. Voor wie?  36 mensen uit zo’n 10 landen. 15 nationaliteiten. Mensen uit Nepal, Pakistan, India, Korea, Indonesië, Thailand, Maleisië et cetera. Samen met een 12-tal trainers van over de hele wereld.  Waaronder Joop en Annie Strietman, die we goed kennen uit Nederland en die 5 dagen bij ons gebivakkeerd hebben vóór de cursus. Waarover? Eigenlijk over alles wat met goed leiderschap te maken heeft.  Beetje raar wellicht: wij zitten tenslotte niet in een leidersrol. Toch zaten er genoeg elementen in waar wij veel baat bij (kunnen) hebben. Hoe vertel je een goed verhaal? Hoe bouw je je teamleden op? Ben je je bewust van de behoeften van de mensen die je steunen in je taak (dichtbij maar ook in Nederland)? En niet in de laatste plaats: hoe doe je dit als christen? Als iemand in wie God centraal mag staan.  Voor geïnteresseerden: lees er ook eens over op de website van de International Training Alliance: https://www.wetrainleaders.org/

LMC groep
Accommodatie van de cursus. Prachtig plekje!

Een intensieve cursus was het. Soms leek het meer op hoe-word-ik-een-wereldburger-in-twee-weken? Tjokvol zaten we met alle verhalen van de andere deelnemers. Grote indruk maakten de mensen uit Nepal. Meerdere hadden te maken gehad met vervolging van overheid en familie vanwege hun christen-zijn. En dan te bedenken dat de eerste kerk in Nepal pas in de 50-er jaren van de vorige eeuw ontstond.  Momenteel zijn er meer dan een miljoen christenen in Nepal!  Of het verhaal van een Pakistaanse vrouw die zich het lot aantrok van de kinderen die in steenfabrieken werken. Haar organisatie zorgt nu voor onderwijs voor duizenden van die kinderen. Of het verhaal van een dappere Indiase vrouw in Mumbay (vroeger Bombay) die dagelijks de slums intrekt om vrouwen te helpen waar ze kan.

En dan de medical clinic een paar weken terug. Een nieuwe kans om wereldburger te worden. Het was een verrassend team:  een Chinese vrouwelijke tandarts van twee turven hoog uit Bangkok. Een collega-arts (en zijn gezin) uit Singapore. Florence, een zendelinge uit Singapore die al jaren hier in het noorden van Thailand werkt. Twee ander vrouwen uit Singapore, een Nederlandse vriendin, Caroline, die 9 dagen bij ons te gast was, en wij. Aangevuld met een groepje vertalers en helpers uit de buurt.

kerk en slaapruimte in Shan dorp
begin van de dag met samenkomst van alle medewerkers.
alle werkers
Marjo: bloeddruk meten, registratie en wegen
dokter Gerry

Caroline, de apotheker!
de tandarts, een Chinese, Thaise vrouw

Het was bijzonder goed om als team op te trekken en zorg te kunnen geven aan een groep die aan de onderkant van de samenleving woont. De Shan bevolkingsgroep woont verspreid over het noorden van Myanmar, Thailand en Laos en ook in het zuid-oosten van China. In Myanmar is er (na tientallen) jaren nog steeds een niet-officiële oorlog gaande tussen de Shan en de regering van Myanmar.  Zodoende, zoals altijd in dit soort conflicten, bracht dit een hoop mensen op de been die een goed heenkomen zochten in buurlanden.  Meest onschuldige burgers, vermengd met mensen die vuile handen gemaakt hadden in de oorlog. Enfin, de mensen die wij ontmoetten, zaten er al vele jaren. Niet officieel erkend door Thailand als burgers. Niet veilig om terug te keren. Geen officieel onderwijs voor de kinderen. Kansarm noemen we dat bij ons.  In tegenstelling tot Thaise burgers hebben deze mensen ook geen (vrijwel) gratis toegang tot gezondheidszorg.

Een gratis consult, een stripje medicijnen, een gratis (lees-)bril, een praatje en niet te vergeten het trekken van een paar tanden kan behoorlijk verschil maken voor hen.  Ja, we hopen vaker mee te gaan met Florence, die dit elke twee maanden organiseert.

de co werkers, die voor ons vertaalden+ alles wat ze maar konden doen.
afsluiting van de 4 medische clinics in de kerkzaal van het dorp Baan Nawaai
dokter Gerry hard aan het werk, met vertaalster Florence
ontspanning met de kids in de waterval
dorp aan de grens met Myanmar. Op weg naar de grens.
Achter ons ligt Myanmar. Veel mensen zijn hier over de grens gevlucht.
eten bij de kerk, 3x warm en lekkere kippensoep met rijst en groente ‘morgens.
Florence werkt al 16 jaar voor OMF in dit gebied.

Rest ons nog, jullie als lezers bijzondere Kerstdagen toe te wensen.  Zeker ook met familie en/of andere betekenisvolle mensen om jullie heen. Warme groeten uit Thailand en veel heil en zegen voor 2019!

สุขสันต์วันคริสต์มาส
en voor wie het wil uitspreken: S̄uk̄hs̄ạnt̒ wạn khris̄t̒mās̄

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Onderweg….

Onderweg….

Een dikke maand verder, dus een korte update! Weer wat meer gewend en toch blijft het nog aanpassen in en aan een andere cultuur.  De hitte speelt daar een grote rol in. Maar gelukkig is de temperatuur de laatste week gezakt. De nachten zijn koel! We hebben zelfs een deken nodig. De “winter” komt eraan! Maar de temperatuur blijft overdag boven de 20/25 graden, ook in de winter.

Oktober stond in het teken van onderweg zijn. We zijn naar Bangkok geweest en hebben daar een goede tijd gehad. De huwelijkscursus die we daar gegeven hebben, was super. Voor de deelnemers, maar ook voor ons! Het was fijn om samen er tegen aan te gaan. Spoedcursus, want in twee en een halve dag doen we alle 7 lessen. Maar iedereen vond het zeer waardevol. Het romantische etentje op de laatste avond was een groot succes. Voor sommigen het eerste etentje samen sinds jaren. Want tja, betrouwbare kinderoppas is niet zo makkelijk te vinden als je op het platteland woont. De andere dagen in Bangkok heeft Gert veel medische keuringen gedaan. Het was goed om veel zendelingen weer eens te spreken na lange tijd. Een uitstapje van twee dagen naar Lopburi in het weekend was erg vertrouwd. Daar begonnen we vorig jaar met de taalstudie.  Marjo’s Thaise taallerares, Khruu Awd, hebben we ook nog gezien. Nieuwe zendelingen ontmoet en gezellig met de familie Bak opgetrokken. Ook een Thaise kerkdienst bijgewoond. Bijzonder, omdat het ook de gewoonte is dat iedereen die iets wil vertellen over wat God gedaan heeft deze week, dat doet. We verstaan er niets van, maar de blijdschap zegt ook veel. Al met al een waardevolle tijd!

huwelijkscursus
huwelijkscursus
etentje
Thaise kerkdienst in Lopburi
klein vliegtuigje van Nok air (nok=vogel)

Gert’s werk-computer heeft voor veel frustratie gezorgd. Zoveel zelfs, dat Gert nu een nieuwe heeft! Gelukkig! Dat was een gebedsverhoring. De taalstudie van Marjo gaat lekker door. Ze is nu begonnen met lezen en schrijven van de Thaise taal. Onze dagen zijn gevuld met besprekingen, bidstonden, gesprekken, reizen, taalstudie naast het medische werk. Marjo is weer begonnen met 1x per 2 weken een Chinese zendelinge, die hier al jaren werkt, te ontmoeten. Zij werkt veel alleen en vroeg om ondersteuning door gesprek en gebed.

-bevorderd tot het leren lezen en schrijven van de Thaise taal-

Vorige week zijn we naar Udon Thani ( een stad in Thailand, dichtbij de grens met Laos) gevlogen om het team uit Laos te ontmoeten. Een korte maar intensieve trip. Laos is een verhaal apart. Leven en werken is daar een bijzondere opgave. In vergelijking met Thailand is het veel primitiever, Voorzieningen zoals scholen en gezondheidszorg zijn mondjesmaat aanwezig. Of van lage kwaliteit. En als je van een stabiel elektronetwerk houdt moet je daar ook niet zijn! Petje af voor de mensen die daar pionieren. Ook in het licht van alle beperkingen die de overheid stelt aan mensen die iets anders belijden dan het boeddhisme.

O ja, nog een bijzonder noot uit Udon Thani voor mij (Marjo) persoonlijk:  we waren aan het lopen in de mooie omgeving vroeg in de morgen. Zoals gebruikelijk kijken we naar alles wat vliegt. Ik zeg tegen Gert: “ik zou wel een hop willen zien”.  Met dat ik het zeg vliegen er twee op vlak bij ons.  Schitterend! Voor mij was dat echt een knipoog van Boven: “Ik zie je wel, Ik hoor je wel”.

.Afbeeldingsresultaat voor hoopoe

Afgelopen week hadden we bezoek uit Nederland. Joop en Annie Strietman kwamen 5 dagen bij ons logeren. Ze kwamen naar Chiang Mai om de Leadership Matters Course (LMC) te geven. Wij gaan die ook de komende 12 dagen volgen. We zijn zeer benieuwd. Maar eerst hebben we genoten van hun gezelschap. Het is zo fijn om alles te laten zien en erover te praten. Het werk en de mensen hier en alles wat je tegenkomt. Verder zijn Joop en Annie ook vogelliefhebbers!!

 

Boven op de Doi InthanonMinlaSibia

November wordt sowieso een drukke maand. In de laatste week hopen we mee te doen aan een “medical clinic” in de berggebieden tegen de grens met Myanmar. Afgelegen. Veel (half-)illegalen uit Myanmar die aan deze kant van de grens wonen en weinig tot geen medische voorzieningen hebben. Dat wordt aanpakken. We gaan met een tamelijk groot team.  Enkele collega’s uit Singapore gaan mee. Een groep Thaise verplegers in opleiding. En een goeie vriendin uit Nederland.  Volgende keer ongetwijfeld meer hierover!

Hartelijke groet van ons. ทักทายที่อบอุ่น

Terug in Thailand!

Terug in Thailand!

1 maand Chiang Mai, Thailand, al weer.

Wie is er geïnteresseerd in die weken? Lekker doorlezen dan… Er is genoeg te vertellen. ( én heb je geen zin of tijd scroll dan even naar beneden naar de foto’s)

Laat ik beginnen met al die redenen waarom je wellicht niet naar zo’n land moet gaan. Voor nogal wat mensen is het zorgelijk dat er nogal wat gezondheidsgevaren zijn.

Dus: zijn we wel eens bang?  Hoe zit het met slangen? Kakkerlakken? Muskieten? En de daarbij behorende ziekten? Verkeer veilig genoeg? Jet-lag al over?

Daar gaan we:
Ja, het viel niet mee om weer te wennen aan een nieuwe tijdzone. 5 uren vroeger dan Nederland. Veel wakker liggen ’s nachts. Andere, natuurlijk harde, bedden.  Zoeken naar een geschikte topping.  De gewone dingen dus. Wel vermoeiend.  Nog steeds moet ik zeggen.

We hebben wel een lekkere woning. Op de eerste verdieping.  Met ventilatoren en op de slaapkamer een airco. Vlak bij het Mekong- centrum,  waar ook mijn kantoor/ onderzoeksruimte is.  Vrijwel insect-proof. Misschien wel door de in elke woning aanwezige gekko’s.  Een klein formaat kakkerlak gezien dat wel. Maar wie maalt daarom.

Bang wordt je soms wel van de hitte. De laatste weken gaat het kwik regelmatig de 35 graden.  Dat is echt warm met de huidige luchtvochtigheid die ook vaak boven de 80% is. Gevoelstemperatuur is dan nog wat graden warmer. IJskoffie is een letterlijk lekker bakkie troost dan. Inmiddels lijkt de ergste hitte over. Heerlijk.

Bang in het verkeer? Thailand staat niet bekend om z’n verkeersveiligheid, integendeel.  Nou ja, wie ons ziet op onze fietsen denkt er al gauw anders over.  Even opbiechten: fietshelmen liggen in de gang, maar liggen daar oud te worden.  In de auto, een geleende Honda, voelen we ons de koning te rijk.

Ongedierte? Een dooie slang op straat vlakbij deed ons wel even opkijken.  Mooie beesten even goed. Liever niet te dichtbij.  Ontzag heb ik wel gekregen voor een soort processierups. een harige rups was op de rand van m’n korte broek beland. Later die dag kwam er een flinke jeukbult op m’n been. Na een week was die maar net weg. Oppassen dus. Helemaal ontwijken kun je ze niet: Ik weet vrij zeker dat deze op een lange zijden draad uit een boom is komen zakken.  Op zoek naar mij!?

Voor hachelijke momenten zorgt de sores rond visum en werkvergunning. Dat is een “pain-in-the-neck” voor iedereen die hier werkt en woont. Als buitenlander dus.  We zijn al 3x naar “immigratie” geweest.  Eén morgen stond ik er al om 6am.  Om 8am gaan de loketjes open en wij waren nummer 54 en 55! Dezelfde dag nog aan de beurt gelukkig, maar toen was het toch al 15.30 uur.  Nog net op tijd om naar de andere kant van de stad te rijden om mijn werkvergunning te laten vernieuwen.  Wat een dag!?  Toch: we mogen blij zijn in dit land te kunnen wonen, toch?  Niet vanzelfsprekend.

Op het moment dat ik dit schrijf bijvoorbeeld zijn er een behoorlijk aantal mensen die in China werken via OMF, het land uitgezet. Of alvast maar weggegaan voor dat dat gebeurde. Een aantal van hen hebben angstige weken doorgemaakt. Denk aan: opgepakt  en ondervraagd worden. Dagen tot een week opgesloten zitten, Gescheiden worden van kinderen.  En dan te horen krijgen dat het werk dat ze vaak al zo lang met veel toewijding deden, stopgezet wordt. Scholen werden gesloten, winkels moesten dicht. NGO’s weren opgedoekt. Het past in het beeld wat de laatste jaren ontstaat van China:  de regering wil de touwtjes steeds strakker in handen hebben. Ze zijn als de dood voor te veel onafhankelijke mensen. Ze zijn als de dood voor onafhankelijke kerken en organisaties.  Zie ook het nieuws van afgelopen week dat Het Vaticaan eindelijk de bisschoppen erkend heeft die de Chinese regering zelf had aangesteld.

Niet alleen buitenlandse personen, organisaties hebben hier (veel) last van maar ook alle minderheden in China. En dat zijn de groepen waar OMF het meest onder werkt! Wist u trouwens dat er tientallen verschillende bevolkingsgroepen zijn in Zuid-China (het gebied waar ook mensen werken waar ik medische zog voor heb)?  Sommige groepen bestaan uit wel een paar miljoen mensen, vaak met eigen cultuur en taal. Lees er eens wat over via  https://omf.org/asia/mekong-minorities/

Marjo is druk bezig met het Thaise alfabet: 44 medeklinkers en ongeveer 40 klinkers + nog 8 aanduidingen voor de verschillende tonen. Beetje moeilijk uit te leggen allemaal.  Schrijven en lezen is aan de beurt.  Wel leuk. Een taal gaat dan echt leven. Plotseling worden nummerborden interessant. Interessant leesvoer (groep 3  lagere school..)!  Gert lift mee op de lessen van Marjo.

Marjo heeft ook haar wekelijkse dagje Juniper Tree weer gevonden.  Ze voelt zich als een vis in het water als hulp-manager van dit vakantiepark, dat voor veel mensen een tweede thuis is.  Zie eerdere nieuwsbrief.

Verder is zij voorlopig ingeschakeld als dorm-assistent.  Eén dag in de week werkt zij in een gezinshuis, waar schoolgaande kinderen/ tieners wonen waarvan de ouders op afstand wonen/ werken.

Het werk als medisch adviseur komt langzaam op gang. Druk is het nog niet geweest. Het is een niet zo makkelijke tijd om m’n plekje/ rol  te vinden: Contacten leggen met andere hulpverleners in de stad.  Lijntjes uitzetten naar andere activiteiten.  Zoals meegaan met teams naar de meer afgelegen streken om praktisch medische hulp te bieden.  Wellicht zijn er ook mogelijkheden om les te geven.

Naast alle werkzaamheden draaien we waar mogelijk mee in de activiteiten hier op en rond het Mekong Centrum.

Donderdag is de vaste Fellowship-avond. Tijd voor gezamenlijk eten. Een presentatie over een deel van het werk.  Bidden voor werk en leven.  Dinsdagmiddag is er een ontmoetings-uurtje met een deel van de staf waar we dagelijkse zaken bespreken en voor elkaar bidden.

In het weekend vaak een dagje uit. Als het weer (en de energie) het toelaat tenminste.  Genoeg te ontdekken in de omgeving.

Komend weekend vertrekken we naar Bangkok voor 10 dagen. Daar hebben we een huwelijkscursus georganiseerd.  Waarschijnlijk met zes deelnemende koppels. Aansluitend zijn er ook nog een serie medische keuringen gepland. En een bezoek aan Lopburi, waar we vorig jaar de taalschool gevolgd hebben.

Tot slot:  de woorden van de maand.    ผัดไก่กับไก่

Zoals je ziet: alles aan elkaar geschreven.  Het betekent “pad thai met kip”. Een overal verkrijgbaar noodle gerecht.

 

Afbeeldingsresultaat voor vertaal pad thai met kip in het thai

 

O ja, we blijven in principe deze periode tot 28 februari.

Ons adres is:

Mekong Center

Gert and Marjo Jonkheer

P.O.Box 27, Amphur Muang

Chiang Mai 50000

Thailand

TFC contactgegevens: Pim en Jacqueline Durieux. E. wdcdurieux@gmail.com. Giften kunnen worden overgemaakt naar rekeningnummer IBAN: NL08ABNA0529591219 t.n.v. Stichting OMF NL O.v.v.: voor het werk van Gert en Marjo Jonkheer in Thailand. BIC: ABNANL2A.          OMF is een ANBI erkende instelling.

18-7-2018 trouwden onze Bram en Roos

Laatste nieuwtje: gisteren een slang van 2.5 meter bij de voordeur (keeled rat snake). Opwinding! Afbeeldingsresultaat voor keeled rat snake in het nederlands

op de eerste verdieping ons nieuwe onderkomen voor de komende 6 maanden

zandweg naar onze woning, met aan de overkant een woonplek voor de Shan bevolking uit Myanmar
onze poort.

 

Leven in twee werelden!

Leven in twee werelden!

Na de laatste nieuwsbrief is er veel gebeurd. We zijn al over de helft van onze tijd in Nederland. Dus tijd voor een update!

Wat was het vreemd om terug te komen in Nederland, op Urk en in ons eigen huis. Vreemd, maar toch ook vertrouwd.  Alles nog op dezelfde plek: bordjes, kopjes, kleren, planten etc. De eerste dagen was het onwennig. Jetlag natuurlijk en verder de gewone dingen weer doen, zoals boodschappen, stofzuigen, eten koken……. Natuurlijk was het erg leuk en goed om de kinderen weer te zien en vrienden en kennissen te ontmoeten. Het was goed om steeds iets te kunnen vertellen over Thailand en ons werk daar. De reacties van mensen lopen uiteen van “zijn jullie er nu al weer” tot “jullie gaan nu niet meer terug zeker” en nog veel meer. Het was erg fijn om de eerste zondag in Nederland naar onze eigen gemeente te gaan. We voelden ons welkom en thuis. Elke week in Nederland was weer anders in onze beleving. Van wat doen we hier eigenlijk tot ja, het is weer goed om thuis te zijn en alles er tussen in.

Het is ook een bijzondere tijd voor ons als ouders. Miriam is op 28 april getrouwd met Michaël. Wat een bijzondere dag was dat! Emotioneel ook. Wat waren ze mooi. We zijn blij en dankbaar dat ze elkaar gevonden hebben. Wat fijn ook dat we daar met elkaar naar toe konden leven. 2 weken ervoor, op de 13e april, hebben Irene en Tobias zich verloofd. Zij hopen in september 2019 te gaan trouwen. En dan hebben we nog een bruiloft in het vooruitzicht. Bram en Roos geven elkaar op 18 juli D.V. het ja-woord. Een drukke tijd dus. Maar vooral een vreugdevolle tijd. Want we zijn erg blij met iedereen die bij ons gezin gaat horen. Dit allemaal bij elkaar maakt dat we soms aardig door elkaar worden geschud. Alles een plekje geven van wat er verandert is en/of gaat veranderen valt niet altijd mee.

Na één week thuis geweest te zijn, is Gert aan het werk gegaan op Het Dok op Urk, zijn oude werkplek. Nu als zzp-er. Het bevalt hem prima. Hij ziet veel van zijn oude patiënten terug. Veel hebben hem gemist en vragen of hij nu blijft. Gert werkt bijna full-time, met diensten erbij. Het werk van Thailand als medisch-adviseur is hij blijven doen in de avonduren of op zijn vrije dagen. Dat is dan voornamelijk mailcontact en af en toe een skypegesprek.

Marjo’s Thaise lerares (Phaylin) is goed bezig:  zij geeft Marjo in Nederland les via skype.

In onze gemeente hebben we 22 april een presentatie van ons werk gegeven. Dit was goed. Er was een grote belangstelling en we voelden ons gezegend met een ieder die erbij was.

Ons contact met OMF Nederland blijft ook bestaan door allerlei bezigheden. We hebben een debriefing ( overleg) gehad, vlak nadat we teruggekomen waren. Marjo en Bram hebben meegeholpen met de OMF-event dag in Voorthuizen. We hebben meegewerkt in de OMF-stand bij Opwekking in Biddinghuizen. Op de gebedsochtend op 6 juni in Terschuur hebben we via skype ons voorgesteld en gebeds- en dankpunten gedeeld. Eind juni is er een Home Assignment Reunion gepland. Een driedaagse kleine conferentie met zendelingen van OMF, die met verlof zijn in Nederland. Dus genoeg om onze focus op ons werk voor God in Thailand te houden.

Op dit moment zijn we samen 2 weken op vakantie op een camping in Noord- Toscane, Italië. We genieten van de natuur, de vogels, wilde bloemen en de bergen. Heerlijk om er samen even tussenuit te zijn en tot rust te komen.

Bedankt voor het meeleven, ook via gebed en financiële steun.

Wie ons nog wil zien: tot 28 augustus zijn we in Nederland.

Tot besluit een woordje Thai.  “Prachao uayphoon”. Dat betekent: God zegene U.

Naar daar en weer terug!!!

Naar daar en weer terug!!!

Alle dagen zal ik U prijzen, Uw naam loven voor altoos en immer. De Here is groot en zeer te prijzen, Zijn grootheid is ondoorgrondelijk!

Je leest het goed. We komen al weer terug. Morgen is het zo ver. Chiang Mai -Bangkok-Zürich-Amsterdam-Urk.  Dinsdag rond middernacht hopen we weer thuis te zijn.  Voordat we er weer zijn nog een laatste update uit Thailand.

Het is ongelofelijk hoe veel een mens mee kan maken in korte tijd. En hoe veel mensen je kunt ontmoeten in die tijd. Dat laatste vooral heeft de meeste indruk gemaakt op ons. We horen verhalen hoe mensen zich geroepen wisten door God om hier te gaan werken.  Dat was lang niet te makkelijk in een tijd waar de voorzieningen nog veel minder waren dan nu. Geen aircon, geen internet of mobiel, geen vliegtuigen en slechte wegen, om maar eens even wat te noemen. Toch gingen ze door, omdat ze zich op de juiste plek wisten. Khoop khun Prachao! (Dank U wel, God)

We zijn nog druk bezig onze weg te vinden, al voelen we ons steeds meer op onze plek.. Naast de taalstudie, het medische werk en de andere vaste zaken zijn er enkele dingen die we apart willen noemen:

Over de taalstudie, wil ik (Marjo), nog even iets kwijt. Het is vermoeiend, je droomt ervan (nog net geen nachtmerrie’s), frustrerend, vreet energie, maar als je dan toch een gesprekje kan voeren met Thaise mensen, “lees je bijbel, bid elke dag” in het Thais kan zingen en bijna je 3e module af hebt, dan word je blij en is het het allemaal toch waard. Maar soms wil ik de boeken wel door de kamer smijten!

Het lijkt vreselijk lang geleden, maar onze kinderen (+aanhang) hebben de Kerst en jaarwisseling hier meegemaakt. Ik denk namens iedereen te spreken als we zeggen een bijzondere tijd gehad te hebben samen. Top! 

 

oudjaarsavond 2017

Marjo heeft 1 dag per week leuk werk gevonden in een groot, christelijk gastenverblijf  in Chiang Mai. Daar komen vooral mensen die in de wijde regio werken. Voor zendingsorganisaties met name. Sommige komen voor vakantie, andere vanwege een naderende bevalling. Weer andere om bij te tanken. Marjo vervangt de managers 1 dag in de week ( doet reserveringen, mails beantwoorden, rekeningen printen en staf aansturen) en heeft ondertussen ruimte voor een babbel, een bemoedigend woord en soms een gebed met mensen. Ze vindt dit werk heel erg leuk om te doen, zelfs al is het heel veel werk op de computer. Khoop khun Prachao!

Chiang Mai vanaf de berg Doi Suthep

We hebben de laatste maanden ook veel mensen bezocht. Een weekje Bangkok (met het vliegtuig) was erg druk met veel medische keuringen en een erg leuk en goed bezoek aan een familie die we nog kenden van een aantal jaren terug. Zij vertelden eigenlijk dat ze pas na 8 jaar taal en cultuur leren en werken, in Bangkok vruchten zagen groeien uit hun werk onder de urban poor ( de sloppenwijken van Bangkok). Petje af met 4 jongens in de leeftijd van 13 tot 3 jaar. Khoop khun Prachao!

Een bezoekje aan collega-zendelingen in Isaan (en weer met het vliegtuig) deed ons ook erg goed. Deze familie, met 4 kinderen, werkt vrij afgelegen in een dorp. Hun dochter van 3, de jongste, heeft sinds enige tijd suikerziekte. Je kunt je voorstellen dat dat allerlei grote vragen en problemen met zich meebrengt. Ik vind dat ze er goed en dapper mee omgaan. Maar het is een enorme opgave. Voor de mensen die zich aangesproken voelen: bid maar voor het meisje (Mercy) en haar ouders.

Eén van de meer indrukwekkende dingen die we meemaakten hier was een kerkdienst in een dorp in de bergen verderop. Een groep van zo’n 25 vriendelijke, lokale mensen verwelkomde ons. Deze mensen waren bijna allemaal  de laatste jaren tot geloof in Christus gekomen. Het viel ons op dat ze bijzonder openhartig deelden met elkaar. Als er gevraagd werd een lied in te zetten, deden ze dat met overgave. Als er gevraagd werd iets te delen over de voorbije week dan buitelden ze over elkaar heen om iets te vertellen wat God die week voor hen gedaan had. Werd er gevraagd om gebedsonderwerpen, dan bleef het ook niet stil. Bij dit alles waren ze blij en dankbaar voor wat God hen gegeven had.  Jammer dat onze Thai zo beperkt is. Overigens konden de meeste mensen geen Thai spreken, maar het Isaanse taaltje dat weer veel meer op Lao lijkt. De taal die in Laos gesproken wordt. Marjo voelde zich wel helemaal thuis met de vrouwen daar en redde zich prima met haar kennis van de Thaise taal. Wat ons erg blij maakte was, dat men elke gelegenheid gebruikte om God te danken en alle eer te geven door te zeggen, Khoop khun Prachao. Marjo probeert zich dat ook aan te wennen.

varen op het Red Lotus meer bij Udon Thani
kerkdienst in Isaan in een bergdorpje
zondagsschool tijdens de kerkdienst in Isaan

Verder hebben we nogal wat afgereisd in Chiang Mai en omgeving. Meestal met de auto voor de verandering. Ja, we hebben voor een paar maanden een auto mogen gebruiken, een oudje, maar hij rijdt. ( Khoop khun Prachao) Meestal als kennismaking.

We hebben hier een aantal leuke contacten.  We gaan veel om met een Nederlands/Engels gezin. Sam en Ruth met hun 5 kinderen. Verzot op spelletjes en andere uitjes.

Ik heb na vele schaakloze jaren een schaakpartner gevonden. Manfred, een Duitser die hier al jaren woont met zijn vrouw. Met veel plezier (en overgave) kruisen we de degens nogal eens.

En Marjo gaat veel om met Mandisa, een jonge vrouw uit Zuid-Afrika, die we nog kennen van enkele jaren geleden. Daarnaast ziet ze regelmatig een wat oudere Chinees-Amerikaanse vrouw, die haar gevraagd heeft om gebedsmaatje te zijn. Deze vrouw zit al vele jaren in de zending en heeft een bijzonder stukje werk in Chiang Mai onder de Chinese studenten op de universiteit.

We kerken in een Engelstalige kerk in Chiang Mai. Diensten zondagmiddag 16:30 uur. Relaxte tijd dus.  Meest buitenlanders in deze kerk. Wekelijks wordt er gevraagd wie er nieuw zijn. De hele wereld komt langs hier, werkelijk! Vooral veel Amerikanen, Canadezen en Europeanen, maar ook Chinezen, Indiërs, (Zuid-) Afrikanen en Australiërs zijn van de partij. Een mooie manier om de Gemeenschap der Heiligen te vieren. Vreemd woord eigenlijk. De Engelsen hebben het over “fellowship”.  Vind ik zelf veel mooier.

Onze kerk tijdens kerstnachtdienst in Chiang Mai

Een interessant bezoek  was het bezoek aan het J.O Fraser Centre, een bijbelschool van maximaal 4 jaar voor jonge mensen uit de stammen in de berggebieden in het noorden van Thailand, o.a. Lisu, Karen, Mong. Deze bijbelschool wil jonge mensen opleiden als discipelen van Jezus met een zendingsvisie voor hun eigen stammen. Ze leven met elkaar, verbouwen hun eigen eten. Samen met de leerkrachten zorgen ze voor het land en de dieren. Dat is al heel bijzonder voor hen, dat de leerkrachten ook meewerken en zich niet boven hen stellen. Samen dienen in Gods koninkrijk. Het team bestaat uit 3 buitenlandse zendelingechtparen en 3 autochtone echtparen. De bijbelschool ligt op een prachtig plekje, aan de voet van de Chang Dao, een uur rijden ten noorden van Chiang Mai.

J.O.Fraser Centre

Voor de geïnteresseerden: de vogelteller staat op 160 voor Chiang Mai en omgeving.  Daarnaast zijn er hordes vogels die ik niet goed thuis kan en kon brengen. Voor de hele tijd in Thailand en Singapore zit ik op zo’n 250 soorten.  Maar ik moet eigenlijk over “we” praten want Marjo raakt ook meer en meer thuis in de vogelwereld. Hoewel ze niet van die kleine bruintjes houdt!

Het weer verandert met de week. December en januari zijn de koele maanden. Heerlijk. Nu worden de dagen almaar heter (35 graden is geen uitzondering), hoewel het ’s nachts nog lekker afkoelt. In april en mei is het hier om te stikken. Dan is er geen afkoeling meer ’s nachts. Enfin, komende week terug naar de kou.

Over 9 dagen kan ik (Gert) weer aan de slag in Het DOK als huisarts. Ik kon zo weer aanschuiven. Drie van de collega’s  waren tegelijk zwanger en net wel of nog niet bevallen. Ben benieuwd hoe het is om voorlopig weer op Urk te wonen.  Tot en met eind augustus hopen we het toch vol te houden….. Daarna weer terug naar Chang Mai.

Zoals de meeste van jullie weten hebben we twee trouwerijen in het vooruitzicht!  Onze oudste, Miriam, hoopt 28 april te trouwen met Michaël. En onze jongste,  Bram, heeft medio juli in zijn agenda (en in zijn hart) staan als trouwdatum. Roos is de gelukkige. Wij zijn blij met deze kanjers en zien uit naar bijzondere dagen! Hoogtepunten in ons leven.

Aan het eind van deze nieuwsbrief willen we iedereen nog weer eens bedanken voor alle support. Op welke manier dan ook.  Echt geweldig!!