Gert en Marjo

Dit is al weer de laatste update uit Thailand voor deze periode. 28 februari vliegen we naar Nederland voor 3 maanden! We hebben er zin in! Zin om onze kinderen weer te zien, alle zeven :), om in ons eigen bed te slapen, om thuis te zijn in ons huis, op Urk en in Nederland, om te vertellen hoe God aan het werk is in Zuid-Oost Azië en in ons leven.

Maar wat is er de laatste maand gebeurd? We zijn na de kerst naar Penang, een eiland voor de kust van Maleisië, gevlogen voor 9 dagen. Bram en Roos kwamen daar ook heen vanuit Nederland. Wat een fijn weerzien. Wat een fijne plek om met elkaar op te trekken. Vrienden hadden voor ons een appartement geregeld op de 26ste verdieping. Zij zelf wonen op de 8ste. We hadden haar op de LMC cursus ontmoet in november. Ze hebben ons echt verwend door ons mee te nemen op allerlei dagtrips. Verder bleef er nog genoeg tijd over om met Bram en Roos op te trekken. (Zie foto impressie)

De weken in Chiang Mai waren daarna gevuld met taalstudie voor Marjo en veel medische keuringen voor Gert. Druk, druk, druk! Een nieuwtje is dat Gert toch maar weer met de taalstudie is begonnen, zij het op een andere manier. Zoals kinderen het leren: door het horen, begrijpen en dan pas later spreken.

Deze periode is ook een tijd van nadenken over de toekomst. We zijn bezig om een gemeubileerd huis te huren van werkers van OMF, die per 1 juli terug naar Canada gaan. Het lijkt goed om een vaste plek te hebben waar we elke keer weer terugkomen. Waarschijnlijk zullen we per jaar 8 maanden in Thailand en 4 maanden in Nederland doorbrengen, verdeeld over 2 periodes. Dit lijkt ons voor nu haalbaar.

Deze laatste maand is niet makkelijk geweest. Vooral door slechte nachten van niet of nauwelijks slapen voor ons beiden. Gert heeft hier al maanden last van, wat hem nu gaat opbreken. Bij Marjo heeft de taalstudie een grote impact op haar welzijn. Op dit moment wil het even niet meer. Haar hoofd zit vol. We houden ons vast aan het feit dat we weten dat we hier nog niet klaar zijn. God geeft ons genoeg kracht voor elke dag, als we Hem maar voor ogen houden. Maar dat is soms erg moeilijk. We zien trouwens ook veel mooie dingen gebeuren! Bemoedigingen en verhalen van andere zendelingen houden ons ook bij de les. Voor een Urkse jonge vrouw, die langs kwam, konden we regelen dat ze meeging met een medische kliniek in de bergen. Dat vond ze zo bijzonder, dat ze daar nog 2 weken Engelse les gaat geven. Op dit moment zijn Marjo’s broer Rinus en zijn vrouw Annejuul bij ons in Chiang Mai. Zo bijzonder om hun een kijkje te geven in ons leven hier. De tweede week van februari gaan we een weekje op vakantie met hen in het zuiden van Thailand. Voor die tijd brengen wij een bezoek aan het team van OMF in die regio. We zijn daar nog nooit geweest en het is goed om die mensen ook persoonlijk een bezoek te brengen.

Woord van de maand:

ฝรั่ง = farang oftewel een “vreemdeling”. Een woord dat gebruikt wordt voor elke buitenlander, ook al woont-ie al 30 jaar in Thailand. 

Dit keer een korte update. Bedankt voor het lezen en wie weet tot snel in Nederland!

Nog een week dan is het alweer Kerstfeest. En dat willen ze weten hier. De kerstverlichting hangt al een maand. De kerstbomen voor elke shoppingmall zijn veel groter dan in Nederland in de winkelcentra.  Niet dat Chiang Mai een christelijke stad is. Kijk maar naar de vele boeddhistische tempels in de stad. Maar net als in grote delen van Zuid-Oost Azië staat kerst gelijk aan commercie. Een leuk feest. Een mooie gelegenheid om uit te pakken (als je daar de middelen voor hebt).

Voor de kerken in Thailand is Kerst ook een tijd om uit te pakken. Iedere kerk hier heeft zo z’n speciale kerstvieringen- en acties. Zo hebben we er inmiddels al drie “vieringen” op zitten. Met nog een paar te gaan.

Voor de liefhebbers:

1.  een viering met een bijzonder cultureel tintje met de Shan. Een bevolkingsgroep van hoofdzakelijk (ex-)vluchtelingen uit Myanmar.  We waren bij hen op bezoek geweest in de grensstreek de week ervoor. Enkele dagen hadden we daar meegeholpen met een medical clinic (zeg maar een pop-up dokterspostje waar medische en tandheelkundige zorg geboden werd).

2. een viering met een Thaise kerk hier in de buurt. Marjo’s taallerares kerkt daar en haar man is voorganger. Zodoende.

3. een bijeenkomst met personeel en genodigden bij het OMF-kantoor.

En natuurlijk altijd samen eten.

De volgende gebeurtenis zal vrijdag aanstaande zijn: dan gaan we met een aantal groepen uit de internationale kerk waar we bij betrokken zijn, kerstliederen zingen in een groot ziekenhuis. Bijzonder.

Goed om in deze Advent-tijd stil te staan bij het feit dat onze God ook groot uitgepakt heeft met Kerst. (Waarschijnlijk niet eens in het winterseizoen).  Zoals een oud lied zegt:  de Hemel ging open. God kwam naar de aarde. Wilde één worden met ons. Kwam om te redden wat verloren was. Een fantastische boodschap.  Hoop voor een donkere wereld.

Zo zijn we al weer op de helft van deze periode in Thailand. De betere helft? We kunnen niet zeggen dat het makkelijk is geweest. We zijn allebei behoorlijk moe. Slapen gaat vaak niet van harte. Het klimaat is toch wel slopend.

Maar nu: zaterdagmiddag, niet te warm, op ons balkonnetje. Op de achtergrond nóg een kerstviering van weer een andere Thaise kerk. Of zijn ze aan het oefenen? Komende maanden zijn qua klimaat de beste. Overdag meest aangenaam warm en ’s avonds lekker afkoelen. Er staat nog een heleboel op stapel. Na de Kerst hier hopen we een week naar Maleisië te gaan. We kunnen dan bij een bevriend stel blijven. Erg bijzonder vinden we het dat Bram en Roos daar ook naartoe komen. Daar zien we naar uit!

Eind januari komt een broer van Marjo en zijn vrouw onze kant op. Ook met hen trekken we een goeie week op. We willen dit combineren met een bezoek aan de mensen die voor onze organisatie in het zuiden van Thailand wonen en werken. Dit is weer een compleet ander deel van Thailand. Bekend van zijn stranden en unieke bestemmingen zoals Phuket. Maar ook een deel van het land waar veel meer moslims wonen.

Dat voor zover de toekomst.

Tot besluit nog iets over de twee gebeurtenissen die een grote impact op ons gehad hebben de laatste maand: LMC cursus en toch nog iets over genoemde medical clinic, waar onze goeie vriendin Caroline ook mee naartoe ging.

Een maand terug waren we deelnemer aan de honderdste LMC (Leadership Matters Course). Waar? In de buurt van Chiang Mai. Voor wie?  36 mensen uit zo’n 10 landen. 15 nationaliteiten. Mensen uit Nepal, Pakistan, India, Korea, Indonesië, Thailand, Maleisië et cetera. Samen met een 12-tal trainers van over de hele wereld.  Waaronder Joop en Annie Strietman, die we goed kennen uit Nederland en die 5 dagen bij ons gebivakkeerd hebben vóór de cursus. Waarover? Eigenlijk over alles wat met goed leiderschap te maken heeft.  Beetje raar wellicht: wij zitten tenslotte niet in een leidersrol. Toch zaten er genoeg elementen in waar wij veel baat bij (kunnen) hebben. Hoe vertel je een goed verhaal? Hoe bouw je je teamleden op? Ben je je bewust van de behoeften van de mensen die je steunen in je taak (dichtbij maar ook in Nederland)? En niet in de laatste plaats: hoe doe je dit als christen? Als iemand in wie God centraal mag staan.  Voor geïnteresseerden: lees er ook eens over op de website van de International Training Alliance: https://www.wetrainleaders.org/

Een intensieve cursus was het. Soms leek het meer op hoe-word-ik-een-wereldburger-in-twee-weken? Tjokvol zaten we met alle verhalen van de andere deelnemers. Grote indruk maakten de mensen uit Nepal. Meerdere hadden te maken gehad met vervolging van overheid en familie vanwege hun christen-zijn. En dan te bedenken dat de eerste kerk in Nepal pas in de 50-er jaren van de vorige eeuw ontstond.  Momenteel zijn er meer dan een miljoen christenen in Nepal!  Of het verhaal van een Pakistaanse vrouw die zich het lot aantrok van de kinderen die in steenfabrieken werken. Haar organisatie zorgt nu voor onderwijs voor duizenden van die kinderen. Of het verhaal van een dappere Indiase vrouw in Mumbay (vroeger Bombay) die dagelijks de slums intrekt om vrouwen te helpen waar ze kan.

En dan de medical clinic een paar weken terug. Een nieuwe kans om wereldburger te worden. Het was een verrassend team:  een Chinese vrouwelijke tandarts van twee turven hoog uit Bangkok. Een collega-arts (en zijn gezin) uit Singapore. Florence, een zendelinge uit Singapore die al jaren hier in het noorden van Thailand werkt. Twee ander vrouwen uit Singapore, een Nederlandse vriendin, Caroline, die 9 dagen bij ons te gast was, en wij. Aangevuld met een groepje vertalers en helpers uit de buurt.

Het was bijzonder goed om als team op te trekken en zorg te kunnen geven aan een groep die aan de onderkant van de samenleving woont. De Shan bevolkingsgroep woont verspreid over het noorden van Myanmar, Thailand en Laos en ook in het zuid-oosten van China. In Myanmar is er (na tientallen) jaren nog steeds een niet-officiële oorlog gaande tussen de Shan en de regering van Myanmar.  Zodoende, zoals altijd in dit soort conflicten, bracht dit een hoop mensen op de been die een goed heenkomen zochten in buurlanden.  Meest onschuldige burgers, vermengd met mensen die vuile handen gemaakt hadden in de oorlog. Enfin, de mensen die wij ontmoetten, zaten er al vele jaren. Niet officieel erkend door Thailand als burgers. Niet veilig om terug te keren. Geen officieel onderwijs voor de kinderen. Kansarm noemen we dat bij ons.  In tegenstelling tot Thaise burgers hebben deze mensen ook geen (vrijwel) gratis toegang tot gezondheidszorg.

Een gratis consult, een stripje medicijnen, een gratis (lees-)bril, een praatje en niet te vergeten het trekken van een paar tanden kan behoorlijk verschil maken voor hen.  Ja, we hopen vaker mee te gaan met Florence, die dit elke twee maanden organiseert.

Rest ons nog, jullie als lezers bijzondere Kerstdagen toe te wensen.  Zeker ook met familie en/of andere betekenisvolle mensen om jullie heen. Warme groeten uit Thailand en veel heil en zegen voor 2019!

สุขสันต์วันคริสต์มาส

en voor wie het wil uitspreken: S̄uk̄hs̄ạnt̒ wạn khris̄t̒mās̄

Een dikke maand verder, dus een korte update! Weer wat meer gewend en toch blijft het nog aanpassen in en aan een andere cultuur.  De hitte speelt daar een grote rol in. Maar gelukkig is de temperatuur de laatste week gezakt. De nachten zijn koel! We hebben zelfs een deken nodig. De “winter” komt eraan! Maar de temperatuur blijft overdag boven de 20/25 graden, ook in de winter.

Oktober stond in het teken van onderweg zijn. We zijn naar Bangkok geweest en hebben daar een goede tijd gehad. De huwelijkscursus die we daar gegeven hebben, was super. Voor de deelnemers, maar ook voor ons! Het was fijn om samen er tegen aan te gaan. Spoedcursus, want in twee en een halve dag doen we alle 7 lessen. Maar iedereen vond het zeer waardevol. Het romantische etentje op de laatste avond was een groot succes. Voor sommigen het eerste etentje samen sinds jaren. Want tja, betrouwbare kinderoppas is niet zo makkelijk te vinden als je op het platteland woont. De andere dagen in Bangkok heeft Gert veel medische keuringen gedaan. Het was goed om veel zendelingen weer eens te spreken na lange tijd. Een uitstapje van twee dagen naar Lopburi in het weekend was erg vertrouwd. Daar begonnen we vorig jaar met de taalstudie.  Marjo’s Thaise taallerares, Khruu Awd, hebben we ook nog gezien. Nieuwe zendelingen ontmoet en gezellig met de familie Bak opgetrokken. Ook een Thaise kerkdienst bijgewoond. Bijzonder, omdat het ook de gewoonte is dat iedereen die iets wil vertellen over wat God gedaan heeft deze week, dat doet. We verstaan er niets van, maar de blijdschap zegt ook veel. Al met al een waardevolle tijd!

Gert’s werk-computer heeft voor veel frustratie gezorgd. Zoveel zelfs, dat Gert nu een nieuwe heeft! Gelukkig! Dat was een gebedsverhoring. De taalstudie van Marjo gaat lekker door. Ze is nu begonnen met lezen en schrijven van de Thaise taal. Onze dagen zijn gevuld met besprekingen, bidstonden, gesprekken, reizen, taalstudie naast het medische werk. Marjo is weer begonnen met 1x per 2 weken een Chinese zendelinge, die hier al jaren werkt, te ontmoeten. Zij werkt veel alleen en vroeg om ondersteuning door gesprek en gebed.

Vorige week zijn we naar Udon Thani ( een stad in Thailand, dichtbij de grens met Laos) gevlogen om het team uit Laos te ontmoeten. Een korte maar intensieve trip. Laos is een verhaal apart. Leven en werken is daar een bijzondere opgave. In vergelijking met Thailand is het veel primitiever, Voorzieningen zoals scholen en gezondheidszorg zijn mondjesmaat aanwezig. Of van lage kwaliteit. En als je van een stabiel elektronetwerk houdt moet je daar ook niet zijn! Petje af voor de mensen die daar pionieren. Ook in het licht van alle beperkingen die de overheid stelt aan mensen die iets anders belijden dan het boeddhisme.

O ja, nog een bijzonder noot uit Udon Thani voor mij (Marjo) persoonlijk:  we waren aan het lopen in de mooie omgeving vroeg in de morgen. Zoals gebruikelijk kijken we naar alles wat vliegt. Ik zeg tegen Gert: “ik zou wel een hop willen zien”.  Met dat ik het zeg vliegen er twee op vlak bij ons.  Schitterend! Voor mij was dat echt een knipoog van Boven: “Ik zie je wel, Ik hoor je wel”.

.

Afgelopen week hadden we bezoek uit Nederland. Joop en Annie Strietman kwamen 5 dagen bij ons logeren. Ze kwamen naar Chiang Mai om de Leadership Matters Course (LMC) te geven. Wij gaan die ook de komende 12 dagen volgen. We zijn zeer benieuwd. Maar eerst hebben we genoten van hun gezelschap. Het is zo fijn om alles te laten zien en erover te praten. Het werk en de mensen hier en alles wat je tegenkomt. Verder zijn Joop en Annie ook vogelliefhebbers!!

Boven op de Doi InthanonMinlaSibia

November wordt sowieso een drukke maand. In de laatste week hopen we mee te doen aan een “medical clinic” in de berggebieden tegen de grens met Myanmar. Afgelegen. Veel (half-)illegalen uit Myanmar die aan deze kant van de grens wonen en weinig tot geen medische voorzieningen hebben. Dat wordt aanpakken. We gaan met een tamelijk groot team.  Enkele collega’s uit Singapore gaan mee. Een groep Thaise verplegers in opleiding. En een goeie vriendin uit Nederland.  Volgende keer ongetwijfeld meer hierover!

Hartelijke groet van ons. ทักทายที่อบอุ่น

1 maand Chiang Mai, Thailand, al weer.

Wie is er geïnteresseerd in die weken? Lekker doorlezen dan… Er is genoeg te vertellen. ( én heb je geen zin of tijd scroll dan even naar beneden naar de foto’s)

Laat ik beginnen met al die redenen waarom je wellicht niet naar zo’n land moet gaan. Voor nogal wat mensen is het zorgelijk dat er nogal wat gezondheidsgevaren zijn.

Dus: zijn we wel eens bang?  Hoe zit het met slangen? Kakkerlakken? Muskieten? En de daarbij behorende ziekten? Verkeer veilig genoeg? Jet-lag al over?

Daar gaan we:
Ja, het viel niet mee om weer te wennen aan een nieuwe tijdzone. 5 uren vroeger dan Nederland. Veel wakker liggen ’s nachts. Andere, natuurlijk harde, bedden.  Zoeken naar een geschikte topping.  De gewone dingen dus. Wel vermoeiend.  Nog steeds moet ik zeggen.

We hebben wel een lekkere woning. Op de eerste verdieping.  Met ventilatoren en op de slaapkamer een airco. Vlak bij het Mekong- centrum,  waar ook mijn kantoor/ onderzoeksruimte is.  Vrijwel insect-proof. Misschien wel door de in elke woning aanwezige gekko’s.  Een klein formaat kakkerlak gezien dat wel. Maar wie maalt daarom.

Bang wordt je soms wel van de hitte. De laatste weken gaat het kwik regelmatig de 35 graden.  Dat is echt warm met de huidige luchtvochtigheid die ook vaak boven de 80% is. Gevoelstemperatuur is dan nog wat graden warmer. IJskoffie is een letterlijk lekker bakkie troost dan. Inmiddels lijkt de ergste hitte over. Heerlijk.

Bang in het verkeer? Thailand staat niet bekend om z’n verkeersveiligheid, integendeel.  Nou ja, wie ons ziet op onze fietsen denkt er al gauw anders over.  Even opbiechten: fietshelmen liggen in de gang, maar liggen daar oud te worden.  In de auto, een geleende Honda, voelen we ons de koning te rijk.

Ongedierte? Een dooie slang op straat vlakbij deed ons wel even opkijken.  Mooie beesten even goed. Liever niet te dichtbij.  Ontzag heb ik wel gekregen voor een soort processierups. een harige rups was op de rand van m’n korte broek beland. Later die dag kwam er een flinke jeukbult op m’n been. Na een week was die maar net weg. Oppassen dus. Helemaal ontwijken kun je ze niet: Ik weet vrij zeker dat deze op een lange zijden draad uit een boom is komen zakken.  Op zoek naar mij!?

Voor hachelijke momenten zorgt de sores rond visum en werkvergunning. Dat is een “pain-in-the-neck” voor iedereen die hier werkt en woont. Als buitenlander dus.  We zijn al 3x naar “immigratie” geweest.  Eén morgen stond ik er al om 6am.  Om 8am gaan de loketjes open en wij waren nummer 54 en 55! Dezelfde dag nog aan de beurt gelukkig, maar toen was het toch al 15.30 uur.  Nog net op tijd om naar de andere kant van de stad te rijden om mijn werkvergunning te laten vernieuwen.  Wat een dag!?  Toch: we mogen blij zijn in dit land te kunnen wonen, toch?  Niet vanzelfsprekend.

Op het moment dat ik dit schrijf bijvoorbeeld zijn er een behoorlijk aantal mensen die in China werken via OMF, het land uitgezet. Of alvast maar weggegaan voor dat dat gebeurde. Een aantal van hen hebben angstige weken doorgemaakt. Denk aan: opgepakt  en ondervraagd worden. Dagen tot een week opgesloten zitten, Gescheiden worden van kinderen.  En dan te horen krijgen dat het werk dat ze vaak al zo lang met veel toewijding deden, stopgezet wordt. Scholen werden gesloten, winkels moesten dicht. NGO’s weren opgedoekt. Het past in het beeld wat de laatste jaren ontstaat van China:  de regering wil de touwtjes steeds strakker in handen hebben. Ze zijn als de dood voor te veel onafhankelijke mensen. Ze zijn als de dood voor onafhankelijke kerken en organisaties.  Zie ook het nieuws van afgelopen week dat Het Vaticaan eindelijk de bisschoppen erkend heeft die de Chinese regering zelf had aangesteld.

Niet alleen buitenlandse personen, organisaties hebben hier (veel) last van maar ook alle minderheden in China. En dat zijn de groepen waar OMF het meest onder werkt! Wist u trouwens dat er tientallen verschillende bevolkingsgroepen zijn in Zuid-China (het gebied waar ook mensen werken waar ik medische zog voor heb)?  Sommige groepen bestaan uit wel een paar miljoen mensen, vaak met eigen cultuur en taal. Lees er eens wat over via  https://omf.org/asia/mekong-minorities/

Marjo is druk bezig met het Thaise alfabet: 44 medeklinkers en ongeveer 40 klinkers + nog 8 aanduidingen voor de verschillende tonen. Beetje moeilijk uit te leggen allemaal.  Schrijven en lezen is aan de beurt.  Wel leuk. Een taal gaat dan echt leven. Plotseling worden nummerborden interessant. Interessant leesvoer (groep 3  lagere school..)!  Gert lift mee op de lessen van Marjo.

Marjo heeft ook haar wekelijkse dagje Juniper Tree weer gevonden.  Ze voelt zich als een vis in het water als hulp-manager van dit vakantiepark, dat voor veel mensen een tweede thuis is.  Zie eerdere nieuwsbrief.

Verder is zij voorlopig ingeschakeld als dorm-assistent.  Eén dag in de week werkt zij in een gezinshuis, waar schoolgaande kinderen/ tieners wonen waarvan de ouders op afstand wonen/ werken.

Het werk als medisch adviseur komt langzaam op gang. Druk is het nog niet geweest. Het is een niet zo makkelijke tijd om m’n plekje/ rol  te vinden: Contacten leggen met andere hulpverleners in de stad.  Lijntjes uitzetten naar andere activiteiten.  Zoals meegaan met teams naar de meer afgelegen streken om praktisch medische hulp te bieden.  Wellicht zijn er ook mogelijkheden om les te geven.

Naast alle werkzaamheden draaien we waar mogelijk mee in de activiteiten hier op en rond het Mekong Centrum.

Donderdag is de vaste Fellowship-avond. Tijd voor gezamenlijk eten. Een presentatie over een deel van het werk.  Bidden voor werk en leven.  Dinsdagmiddag is er een ontmoetings-uurtje met een deel van de staf waar we dagelijkse zaken bespreken en voor elkaar bidden.

In het weekend vaak een dagje uit. Als het weer (en de energie) het toelaat tenminste.  Genoeg te ontdekken in de omgeving.

Komend weekend vertrekken we naar Bangkok voor 10 dagen. Daar hebben we een huwelijkscursus georganiseerd.  Waarschijnlijk met zes deelnemende koppels. Aansluitend zijn er ook nog een serie medische keuringen gepland. En een bezoek aan Lopburi, waar we vorig jaar de taalschool gevolgd hebben.

Tot slot:  de woorden van de maand.    ผัดไก่กับไก่

Zoals je ziet: alles aan elkaar geschreven.  Het betekent “pad thai met kip”. Een overal verkrijgbaar noodle gerecht.

O ja, we blijven in principe deze periode tot 28 februari.

Ons adres is:

Mekong Center

Gert and Marjo Jonkheer

P.O.Box 27, Amphur Muang

Chiang Mai 50000

Thailand

TFC contactgegevens: Pim en Jacqueline Durieux. E. wdcdurieux@gmail.com. Giften kunnen worden overgemaakt naar rekeningnummer IBAN: NL08ABNA0529591219 t.n.v. Stichting OMF NL O.v.v.: voor het werk van Gert en Marjo Jonkheer in Thailand. BIC: ABNANL2A.          OMF is een ANBI erkende instelling.

Laatste nieuwtje: gisteren een slang van 2.5 meter bij de voordeur (keeled rat snake). Opwinding! 

Na de laatste nieuwsbrief is er veel gebeurd. We zijn al over de helft van onze tijd in Nederland. Dus tijd voor een update!

Wat was het vreemd om terug te komen in Nederland, op Urk en in ons eigen huis. Vreemd, maar toch ook vertrouwd.  Alles nog op dezelfde plek: bordjes, kopjes, kleren, planten etc. De eerste dagen was het onwennig. Jetlag natuurlijk en verder de gewone dingen weer doen, zoals boodschappen, stofzuigen, eten koken……. Natuurlijk was het erg leuk en goed om de kinderen weer te zien en vrienden en kennissen te ontmoeten. Het was goed om steeds iets te kunnen vertellen over Thailand en ons werk daar. De reacties van mensen lopen uiteen van “zijn jullie er nu al weer” tot “jullie gaan nu niet meer terug zeker” en nog veel meer. Het was erg fijn om de eerste zondag in Nederland naar onze eigen gemeente te gaan. We voelden ons welkom en thuis. Elke week in Nederland was weer anders in onze beleving. Van wat doen we hier eigenlijk tot ja, het is weer goed om thuis te zijn en alles er tussen in.

Het is ook een bijzondere tijd voor ons als ouders. Miriam is op 28 april getrouwd met Michaël. Wat een bijzondere dag was dat! Emotioneel ook. Wat waren ze mooi. We zijn blij en dankbaar dat ze elkaar gevonden hebben. Wat fijn ook dat we daar met elkaar naar toe konden leven. 2 weken ervoor, op de 13e april, hebben Irene en Tobias zich verloofd. Zij hopen in september 2019 te gaan trouwen. En dan hebben we nog een bruiloft in het vooruitzicht. Bram en Roos geven elkaar op 18 juli D.V. het ja-woord. Een drukke tijd dus. Maar vooral een vreugdevolle tijd. Want we zijn erg blij met iedereen die bij ons gezin gaat horen. Dit allemaal bij elkaar maakt dat we soms aardig door elkaar worden geschud. Alles een plekje geven van wat er verandert is en/of gaat veranderen valt niet altijd mee.

Na één week thuis geweest te zijn, is Gert aan het werk gegaan op Het Dok op Urk, zijn oude werkplek. Nu als zzp-er. Het bevalt hem prima. Hij ziet veel van zijn oude patiënten terug. Veel hebben hem gemist en vragen of hij nu blijft. Gert werkt bijna full-time, met diensten erbij. Het werk van Thailand als medisch-adviseur is hij blijven doen in de avonduren of op zijn vrije dagen. Dat is dan voornamelijk mailcontact en af en toe een skypegesprek.

Marjo’s Thaise lerares (Phaylin) is goed bezig:  zij geeft Marjo in Nederland les via skype.

In onze gemeente hebben we 22 april een presentatie van ons werk gegeven. Dit was goed. Er was een grote belangstelling en we voelden ons gezegend met een ieder die erbij was.

Ons contact met OMF Nederland blijft ook bestaan door allerlei bezigheden. We hebben een debriefing ( overleg) gehad, vlak nadat we teruggekomen waren. Marjo en Bram hebben meegeholpen met de OMF-event dag in Voorthuizen. We hebben meegewerkt in de OMF-stand bij Opwekking in Biddinghuizen. Op de gebedsochtend op 6 juni in Terschuur hebben we via skype ons voorgesteld en gebeds- en dankpunten gedeeld. Eind juni is er een Home Assignment Reunion gepland. Een driedaagse kleine conferentie met zendelingen van OMF, die met verlof zijn in Nederland. Dus genoeg om onze focus op ons werk voor God in Thailand te houden.

Op dit moment zijn we samen 2 weken op vakantie op een camping in Noord- Toscane, Italië. We genieten van de natuur, de vogels, wilde bloemen en de bergen. Heerlijk om er samen even tussenuit te zijn en tot rust te komen.

Bedankt voor het meeleven, ook via gebed en financiële steun.

Wie ons nog wil zien: tot 28 augustus zijn we in Nederland.

Tot besluit een woordje Thai.  “Prachao uayphoon”. Dat betekent: God zegene U.

Alle dagen zal ik U prijzen, Uw naam loven voor altoos en immer. De Here is groot en zeer te prijzen, Zijn grootheid is ondoorgrondelijk!

Je leest het goed. We komen al weer terug. Morgen is het zo ver. Chiang Mai -Bangkok-Zürich-Amsterdam-Urk.  Dinsdag rond middernacht hopen we weer thuis te zijn.  Voordat we er weer zijn nog een laatste update uit Thailand.

Het is ongelofelijk hoe veel een mens mee kan maken in korte tijd. En hoe veel mensen je kunt ontmoeten in die tijd. Dat laatste vooral heeft de meeste indruk gemaakt op ons. We horen verhalen hoe mensen zich geroepen wisten door God om hier te gaan werken.  Dat was lang niet te makkelijk in een tijd waar de voorzieningen nog veel minder waren dan nu. Geen aircon, geen internet of mobiel, geen vliegtuigen en slechte wegen, om maar eens even wat te noemen. Toch gingen ze door, omdat ze zich op de juiste plek wisten. Khoop khun Prachao! (Dank U wel, God)

We zijn nog druk bezig onze weg te vinden, al voelen we ons steeds meer op onze plek.. Naast de taalstudie, het medische werk en de andere vaste zaken zijn er enkele dingen die we apart willen noemen:

Over de taalstudie, wil ik (Marjo), nog even iets kwijt. Het is vermoeiend, je droomt ervan (nog net geen nachtmerrie’s), frustrerend, vreet energie, maar als je dan toch een gesprekje kan voeren met Thaise mensen, “lees je bijbel, bid elke dag” in het Thais kan zingen en bijna je 3e module af hebt, dan word je blij en is het het allemaal toch waard. Maar soms wil ik de boeken wel door de kamer smijten!

Het lijkt vreselijk lang geleden, maar onze kinderen (+aanhang) hebben de Kerst en jaarwisseling hier meegemaakt. Ik denk namens iedereen te spreken als we zeggen een bijzondere tijd gehad te hebben samen. Top! 

Marjo heeft 1 dag per week leuk werk gevonden in een groot, christelijk gastenverblijf  in Chiang Mai. Daar komen vooral mensen die in de wijde regio werken. Voor zendingsorganisaties met name. Sommige komen voor vakantie, andere vanwege een naderende bevalling. Weer andere om bij te tanken. Marjo vervangt de managers 1 dag in de week ( doet reserveringen, mails beantwoorden, rekeningen printen en staf aansturen) en heeft ondertussen ruimte voor een babbel, een bemoedigend woord en soms een gebed met mensen. Ze vindt dit werk heel erg leuk om te doen, zelfs al is het heel veel werk op de computer. Khoop khun Prachao!

We hebben de laatste maanden ook veel mensen bezocht. Een weekje Bangkok (met het vliegtuig) was erg druk met veel medische keuringen en een erg leuk en goed bezoek aan een familie die we nog kenden van een aantal jaren terug. Zij vertelden eigenlijk dat ze pas na 8 jaar taal en cultuur leren en werken, in Bangkok vruchten zagen groeien uit hun werk onder de urban poor ( de sloppenwijken van Bangkok). Petje af met 4 jongens in de leeftijd van 13 tot 3 jaar. Khoop khun Prachao!

Een bezoekje aan collega-zendelingen in Isaan (en weer met het vliegtuig) deed ons ook erg goed. Deze familie, met 4 kinderen, werkt vrij afgelegen in een dorp. Hun dochter van 3, de jongste, heeft sinds enige tijd suikerziekte. Je kunt je voorstellen dat dat allerlei grote vragen en problemen met zich meebrengt. Ik vind dat ze er goed en dapper mee omgaan. Maar het is een enorme opgave. Voor de mensen die zich aangesproken voelen: bid maar voor het meisje (Mercy) en haar ouders.

Eén van de meer indrukwekkende dingen die we meemaakten hier was een kerkdienst in een dorp in de bergen verderop. Een groep van zo’n 25 vriendelijke, lokale mensen verwelkomde ons. Deze mensen waren bijna allemaal  de laatste jaren tot geloof in Christus gekomen. Het viel ons op dat ze bijzonder openhartig deelden met elkaar. Als er gevraagd werd een lied in te zetten, deden ze dat met overgave. Als er gevraagd werd iets te delen over de voorbije week dan buitelden ze over elkaar heen om iets te vertellen wat God die week voor hen gedaan had. Werd er gevraagd om gebedsonderwerpen, dan bleef het ook niet stil. Bij dit alles waren ze blij en dankbaar voor wat God hen gegeven had.  Jammer dat onze Thai zo beperkt is. Overigens konden de meeste mensen geen Thai spreken, maar het Isaanse taaltje dat weer veel meer op Lao lijkt. De taal die in Laos gesproken wordt. Marjo voelde zich wel helemaal thuis met de vrouwen daar en redde zich prima met haar kennis van de Thaise taal. Wat ons erg blij maakte was, dat men elke gelegenheid gebruikte om God te danken en alle eer te geven door te zeggen, Khoop khun Prachao. Marjo probeert zich dat ook aan te wennen.

Verder hebben we nogal wat afgereisd in Chiang Mai en omgeving. Meestal met de auto voor de verandering. Ja, we hebben voor een paar maanden een auto mogen gebruiken, een oudje, maar hij rijdt. ( Khoop khun Prachao) Meestal als kennismaking.

We hebben hier een aantal leuke contacten.  We gaan veel om met een Nederlands/Engels gezin. Sam en Ruth met hun 5 kinderen. Verzot op spelletjes en andere uitjes.

Ik heb na vele schaakloze jaren een schaakpartner gevonden. Manfred, een Duitser die hier al jaren woont met zijn vrouw. Met veel plezier (en overgave) kruisen we de degens nogal eens.

En Marjo gaat veel om met Mandisa, een jonge vrouw uit Zuid-Afrika, die we nog kennen van enkele jaren geleden. Daarnaast ziet ze regelmatig een wat oudere Chinees-Amerikaanse vrouw, die haar gevraagd heeft om gebedsmaatje te zijn. Deze vrouw zit al vele jaren in de zending en heeft een bijzonder stukje werk in Chiang Mai onder de Chinese studenten op de universiteit.

We kerken in een Engelstalige kerk in Chiang Mai. Diensten zondagmiddag 16:30 uur. Relaxte tijd dus.  Meest buitenlanders in deze kerk. Wekelijks wordt er gevraagd wie er nieuw zijn. De hele wereld komt langs hier, werkelijk! Vooral veel Amerikanen, Canadezen en Europeanen, maar ook Chinezen, Indiërs, (Zuid-) Afrikanen en Australiërs zijn van de partij. Een mooie manier om de Gemeenschap der Heiligen te vieren. Vreemd woord eigenlijk. De Engelsen hebben het over “fellowship”.  Vind ik zelf veel mooier.

Een interessant bezoek  was het bezoek aan het J.O Fraser Centre, een bijbelschool van maximaal 4 jaar voor jonge mensen uit de stammen in de berggebieden in het noorden van Thailand, o.a. Lisu, Karen, Mong. Deze bijbelschool wil jonge mensen opleiden als discipelen van Jezus met een zendingsvisie voor hun eigen stammen. Ze leven met elkaar, verbouwen hun eigen eten. Samen met de leerkrachten zorgen ze voor het land en de dieren. Dat is al heel bijzonder voor hen, dat de leerkrachten ook meewerken en zich niet boven hen stellen. Samen dienen in Gods koninkrijk. Het team bestaat uit 3 buitenlandse zendelingechtparen en 3 autochtone echtparen. De bijbelschool ligt op een prachtig plekje, aan de voet van de Chang Dao, een uur rijden ten noorden van Chiang Mai.

Voor de geïnteresseerden: de vogelteller staat op 160 voor Chiang Mai en omgeving.  Daarnaast zijn er hordes vogels die ik niet goed thuis kan en kon brengen. Voor de hele tijd in Thailand en Singapore zit ik op zo’n 250 soorten.  Maar ik moet eigenlijk over “we” praten want Marjo raakt ook meer en meer thuis in de vogelwereld. Hoewel ze niet van die kleine bruintjes houdt!

Het weer verandert met de week. December en januari zijn de koele maanden. Heerlijk. Nu worden de dagen almaar heter (35 graden is geen uitzondering), hoewel het ’s nachts nog lekker afkoelt. In april en mei is het hier om te stikken. Dan is er geen afkoeling meer ’s nachts. Enfin, komende week terug naar de kou.

Over 9 dagen kan ik (Gert) weer aan de slag in Het DOK als huisarts. Ik kon zo weer aanschuiven. Drie van de collega’s  waren tegelijk zwanger en net wel of nog niet bevallen. Ben benieuwd hoe het is om voorlopig weer op Urk te wonen.  Tot en met eind augustus hopen we het toch vol te houden….. Daarna weer terug naar Chang Mai.

Zoals de meeste van jullie weten hebben we twee trouwerijen in het vooruitzicht!  Onze oudste, Miriam, hoopt 28 april te trouwen met Michaël. En onze jongste,  Bram, heeft medio juli in zijn agenda (en in zijn hart) staan als trouwdatum. Roos is de gelukkige. Wij zijn blij met deze kanjers en zien uit naar bijzondere dagen! Hoogtepunten in ons leven.

Aan het eind van deze nieuwsbrief willen we iedereen nog weer eens bedanken voor alle support. Op welke manier dan ook.  Echt geweldig!!

Voordat het jaar afgelopen is willen we laten weten hoe het ons hier vergaat.

Sowieso een goede gewoonte elkaar rond deze tijd een groet, een gebaar, een presentje wellicht, te sturen.

Hier in Thailand leeft dat helemaal sterk. Je zou het niet denken, maar hier wordt Kerstfeest nog veel uitbundiger gevierd dan in Nederland.

En dan denk ik nog niet eens aan alle versieringen.  In Singapore waren die er al begin november!

Wat hier opvalt is dat er overal Kerstbomen (nep) te zien zijn. Kerken organiseren van alles rond deze tijd.

Het is een tijd van ontmoetingen, zoals bij onze Thaise buren van de week.  Speciale diensten in de kerk, waar vooral veel kennissen en vrienden voor uitgenodigd worden.  En binnen het zendingswereldje hier ook enkele speciale bijeenkomsten.

Vorige week werd er door de (internationale) kerk waar we meestal naar toe gaan een openluchtoptreden verzorgd. Op het terrein van de golfbaan. Een Kerstspel m.m.v. wel 40 mensen. Het bijzondere was dat alle tekst gezongen werd. Daar zaten we dan in ons hemdje onder een reusachtige oer-boom. Te luisteren (en regelmatig mee te zingen) naar het Kerstverhaal. Gek genoeg was dat niet eens zo’n vreemde ervaring. Het klimaat went al zullen we maar zeggen. Zeker nu het de laatste week lijkt op mooi zomerweertje bij ons. Redelijk koel ’s morgens ( 11 graden, brr!) en ’s middags aangenaam warm.  Maar… geen sneeuw hier.

Deze eerste weken hier staan vooral in het teken van mensen ontmoeten.  Er zijn nogal wat mensen van OMF die of hier werken of hier vaak moeten zijn. Dat betekent dat we vaak uit de eerste hand verhalen horen van het zendingsveld. Daar voel ik me best wel bevoorrecht door. Hoe dat uit te leggen?  Moeilijk, maar ik denk vooral een gevoel van “Ja, dat is natuurlijk waar het om draait”. Mensen het licht van het evangelie laten zien. En dat gebeurt. Op veel manieren. Op heel veel plaatsen. We hebben hier mensen ontmoet die op plekken komen waar geen “vreemden” komen. Moeilijk toegankelijke gebieden. Nauwelijks ontsloten. Geen christenen. Vaak bevolkt door vanouds tweederangs burgers. Gevlucht naar de uithoeken van een land. Eeuwen terug vaak. Het is haast niet voor te stellen dat alleen al in deze regio grote groepen mensen leven waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Mensen met een aparte taal, andere gebruiken, vaak andere kleding.

Wat is het nut, wat haal je in je hoofd, hoe heb je het lef deze mensen te willen bereiken? Ze zitten niet te wachten op het evangelie. Wellicht nog wel op (medische) hulp. Of op een eigen geschreven taal. Maar in het algemeen? Er zijn verhalen dat dat echt niet goed ging.  ’t Zijn goeie vragen. Ik zit er vaak aan te denken. Deze belevenis van de laatste weken voegde voor mij zeker  een nieuw aspect toe!

We hebben recent een paar afgelegen dorpen in de bergen in het westen bezocht met een Zwitsers stel dat hier al 30 jaar werkt. In die streken leven veel Karen. Misschien nog bekend uit de afschuwelijke verhalen van enkele tientallen jaren geleden. Duizenden Karen uit Myanmar vluchtten toen naar Thailand. Grote vluchtelingenkampen ontstonden. Sommige bestaan nog! In elk geval: Karen leven zowel in Thailand als in Myanmar.  Ze hadden vooral een animistisch geloof.  Met wat boeddhistische trekjes hier en daar. 40 jaar terug gingen de eerste zendelingen naar genoemd gebied.  Langzamerhand ontstonden er contacten. Vertaalwerk begon. Enkele mensen kwamen tot geloof in God. Kerkjes ontstonden.  Momenteel is dit gebied een plek waar veel mensen Christen geworden zijn. Er zijn 40 kerken in dit gebied (en niet zoals op Urk van 20 verschillende soorten). Even een paar goeie vragen stellen:  Is er iets veranderd voor hen? Ja, ze hebben een geschreven taal nu. Ja, ze hebben meer opleidingskansen. Zeker hun kinderen kunnen zich verder ontwikkelen. Minder kans op armoede. Ja, er is betere toegang tot medische hulp. Maar dit komt ook door de Thaise regering die geld pompt in infrastructuur en gezondheid. Ja, hun wereld is groter geworden. Is dat een goed iets??  Als je de Karen zelf vraagt wat er veranderd is? Ze zullen vertellen over de hoop die in hen is. Over de vreugde van het geloof. Over de vernieuwde gemeenschapszin in de dorpen. Over het verlies van angst. Angst die velen in de grip hield. En vaak alles beïnvloedde. Angst om iets verkeerd te doen zodat de oogst weer mislukte. Angst voor ziekte als straf van de geesten. Angst om niet de juiste handelingen uit te voeren bij bepaalde rituelen. We hebben veel Karen van harte zien zingen. Klinkt gek, maar zingen deden ze voorheen niet. “Makes you wonder”, zeggen de Engelsen.

In deze dorpen heb ik ook wat medische vaardigheden kunnen toepassen. Op een manier die me nog vreemd is. Andere taal. Andere setting. Consulten met de hele familie erbij. Vraagverheldering? Na 10 minuten kom je erachter dat een maagonderzoek dat ik toch echt nodig vond al lang en breed heeft plaatsgevonden.  Adviezen die gegeven worden: wat blijft er van over? Een ontstoken pols die gekoeld moet worden blijkt de andere dag juist boven het vuur gehouden te zijn. En dan de ongemakken: stoelen? Nooit van gehoord. Alles op de grond. Uiteindelijk hield ik het niet meer en ben ik maar boven op een rijstzak gaan zitten. Een wereld van verschil.

Enfin, het is de bedoeling dat we vaker wat trips gaan maken naar afgelegen gebieden. En daar basale medische zorg gaan bieden. Gewapend met wat eenvoudige instrumenten en wat medicijnen moet dat toch te doen zijn.

Marjo is inmiddels op het spoor van een aantal werkzaamheden. Dat is het effect van netwerken. We kunnen elkaar op een heleboel manieren helpen.

De taalstudie is inmiddels ook weer begonnen. Marjo gaat wat sneller dan ik. Ik doe het bewust wat kalmer aan vanwege alle andere bezigheden. Het is wel zwaar en onze hersens kraken nog al eens.

Nu is het alweer bijna einde jaar. Geweldig is het dat alle kinderen (+aanhang) komen met de Kerst. Hester is inmiddels gearriveerd en wanneer ik dit schrijf komt er nog een stel aan vanmiddag. We hopen met z’n 9-en een mooie tijd te hebben. Komende week zijn we in Pai voor een paar dagen, In de heuvels in het noorden. Heerlijk ontspannen. Trektochten maken, zwemmen. Watervallen opzoeken. Vogels kijken.

O ja, nog het beloofde Thaise woord:

sùk san wan khrítsàman, khroop khrua hay.

(voor de Thailezers onder ons: sommige tekens kan ik niet vinden op ons toetsenbord.
Vertaling:  Vrolijk Kerstfeest met de familie..

Singapore, wat een stad! schoon, duur, groen, multi-cultureel, veel onweer en regen, heet en vochtig, goed openbaar vervoer en schitterende parken. Ja, daar ben je dan ineens. Van Thailand naar Singapore. Van een Aziatisch land naar een “westerse” stad. Van samen in een huis wonen, naar een gebouw waar je met 22 nieuwe zendelingen en 3 kinderen bijna 4 weken gaat wonen en studeren. 22 mensen uit 11 landen: Zwitserland, Amerika, China, Japan, Duitsland, Filipijnen, Taiwan, Nederland, Engeland, Faroer eilanden en Korea, die over een paar dagen allemaal naar hun zendingsgebied vertrekken in Zuid Oost-Azië. Op het terrein  staat ook het kantoor van OMF Internationaal. Hier werken ook nog eens 30 mensen uit heel veel verschillende landen.

Wat hebben we hier gedaan? Elke ochtend van maandag t/m vrijdag van 8.30 uur tot 16.00 uur was er een studieprogramma. Het eerste uur van de dag begonnen we met de gehele staf. Een uur van getuigenis, lofprijzing en gebed voor het zendingswerk in de verschillende landen in Oost-Azië. Bijzonder om al die getuigenissen te horen hoe God mensen roept om dit werk te gaan doen. Er gaan ook mensen werken in creatief toegankelijke landen, d.w.z. dat ze daar niet heen gaan als zendelingen, maar met een officiële andere taak. Evangelisatie mag niet in die landen. Daarom zullen we ook niet veel foto’s laten zien van mensen die we hier ontmoet hebben.

Andere onderwerpen waren gezondheid, stress, integrale zending, geestelijke wereld, werken in een multi-cultureel team, OMF en Daniël training en nog veel meer. Over de Daniël training wil ik iets meer zeggen. De naam komt van het boek Daniël uit de Bijbel: Hoe kunnen wij leven in een andere cultuur, net als Daniel die als Jood elders moest leven en werken? Observeren van de cultuur. Aanpassen voor zover mogelijk. Terwijl we trouw blijven aan de visie en missie die God ons gegeven heeft. Het is niet de bedoeling om ons geloof op een westerse manier over te brengen. Het was bijzonder om hier met elkaar over te praten en gedachten uit te wisselen. We hebben heel veel geleerd, niet in het minst over OMF internationaal. Het is een goede start geweest en we zien er naar uit om naar Chiang Mai te gaan.

We hebben natuurlijk ook een paar uitstapjes in de natuur gedaan. Het OMF kantoor ligt op een schitterende plek tegenover de botanische tuinen waarvan een groot gedeelte werelderfgoed is. Elke middag na de lessen gingen we daar wandelen en natuurlijk vogels kijken. Voor Gert een buitenkansje. Meer dan 70 verschillende vogels waaronder een soort zeearend en visarend, neushoornvogels, verschillende soorten spechten en ijsvogels. Heel veel eekhoorns en monitors ( grote hagedis van 2 meter). Aan de kust nog een zeeotter gezien en een prachtige lichtshow in reusachtige kunstbomen. Tijdens een weekenduitstapje met Dr. George en zijn vrouw Mabel en Melissa, ook een vogelliefhebber, naar een moerasgebied geweest op de grens met Maleisië. Hier hebben we ook nog krokodillen gezien. Daarna een culinaire specialiteit van Singapore geproefd, nl. Fishhead curry in een Chinees fishhead restaurant!

We zijn erg blij en dankbaar voor wat God ons heeft laten zien door de andere mensen heen. God is trouw en de belangrijkste les voor mij is om hem in alles te vertrouwen. Zelfs als het gaat om laptops die crashen, zoals de mijne. Hoe ik samen met de IT man daarvoor bidt en de volgende dag de laptop zonder kosten weer terug krijg met alle informatie erop. Ook heb ik een kleine week de griep gehad. Dit was erg jammer. Toch was die tijd goed voor mij om alles tot rust te laten komen in mijn hoofd, hart en lichaam. Samen hebben we het goed. Morgen 22 november, vliegen we naar Chiang Mai. Daar zullen we ons proberen te gaan settelen. Gert begint zijn werk als medisch adviseur en de taalstudie begint weer, al is dat op een lager pitje.

Graag gebed voor deze volgende stap.

TFC contactgegevens: Pim en Jacqueline Durieux. E. wdcdurieux@gmail.com. Giften kunnen worden overgemaakt naar rekeningnummer IBAN: NL08ABNA0529591219 t.n.v. Stichting OMF NL O.v.v.: voor het werk van Gert en Marjo Jonkheer in Thailand. BIC: ABNANL2A.          OMF is een ANBI erkende instelling.

Tijd voor een update.

Afgelopen maand: Wanneer je op een willekeurige dag op het busstation stond in Lopburi dan kon het zomaar zijn dan er een paar zwetende faráng langskwamen op belachelijk kleine fietsen. Wilde je ze volgen dan was dat niet zo moeilijk. Een afslag verder doken ze een klein straatje in en stapten af voor een oud gebouw. LLC stond erop. Lopburi Learning Centre. Learning what? Juist, de Thaise taal.

Echter, dat is verleden tijd.  De eerste fase zit erop. De basisbeginselen van de Thaise taal zitten erin. Module 1 afgerond met goed gevolg. Gestart met module 2.

Kennismaking met de staf en de mede-studenten is een avontuur op zich. We kregen allebei een privé-lerares.  Geen idee hoe zoiets zou gaan na de middelbare school.  Ik zal jullie besparen hoe het is om fonetisch schrift te leren.  Hoe het is om 5 verschillende manieren te hebben om iets uit te spreken. Hoe er bepaalde klanken zijn die je bijna niet uit je strot kunt krijgen. Om te beginnen met “hoe heet je?”.  “Wat wil je eten?” “Hoe laat is het?” “Waar woon je?” Om te leren tellen en de tijd te kunnen zeggen. Om vervolgens kleine boodschapjes te doen op de markt.  Of om de weg te vragen naar de supermarkt.

Toch een klein voorbeeldje: in Nederland hebben we aparte letters voor dezelfde klanken: bijvoorbeeld de “t” van tas en de “t” van thee.  Verder spreken we de “d” vaak uit als een “t”. Zoals aan het eind van een woord. Maar ook weer niet altijd.  Nooid met een “d” ziet er niet uit. Nederlands is een moeilijke taal. In het Thai komen we ook van die grappen tegen. Plus Thai is een klanktaal. D.w.z. dat veel op het oog dezelfde woorden op meerdere manieren uitgesproken kunnen worden. Vaak wel op 5 manieren. Grote troost is dat er weinig grammaticale regels zijn. Hoe makkelijk is: ik is, hij is, jij is, wij is, jullie is en zij is.  Kind kan de was doen.

Maar al met al: terug bij af.  Af en toe voel je je minder capabel dan een kleuter.  Gelukkig is iedereen begripvol. Dat scheelt.

En dan de aanpassing aan klimaat en ander voedsel. Een ander bed, ander dagritme. Het gemis aan al die gewone dingen en contacten in Nederland. Een Nederlandse krant. Ze hebben daar een woord voor uitgevonden: transculturele transitie … en alles wat erbij komt.

Een aantal dingen blijft echter hetzelfde. Goddank. Blijven ademen, blijven eten. Blijven lachen. Aan alle dagen komt een eind. Ook die dagen dat het zwaar is dus!  En die hebben we gehad. Niet in het minst door getob in de nachten. Slecht slapen door pijntjes en andere ongemakken.

En ja, ook hier zijn westerse mensen, Europeanen en zelfs Nederlanders. En sommigen houden van spelletjes en van flauwe Nederlandse grappen. Vooral de kinderen. En er is zoiets als een Bangkok Post. Een Engelstalige krant van enig niveau.  Met Engelse puzzels en cartoons.  En grote winkelcentra (als je daarvan houdt). En talloze vogels (als je daarvan houdt). Reden om er ’s ochtends vroeg of  aan het eind van de dag even op uit te gaan. Een heleboel dingen dus om je aan vast te houden.  En wat is het goed om met Marjo hier te kunnen zijn. Thai te leren samen.  Te kunnen bidden samen.  Ook samen anderen te spreken. Uit te gaan. Thaise christenen te ontmoeten.

Dat laatste is een bijzonder gebeuren. We zijn uiteraard een aantal keren naar een Thaise kerk geweest.  Formaat kathedraal? Nou nee. Dorpskerk? Nou nee. Dit weekend zijn we naar een behoorlijke kerkzaal geweest (met 20 lokale christenen), maar eerder zijn we in iets als een garagebox geweest.  Met 25 mensen erin denk ik.  Het valt niet mee om 1 1/2 à 2 uur slechts Thai te horen spreken en zingen. Wat wel weer bijzonder mooi is om samen Avondmaal te vieren als teken van verbondenheid met elkaar en met die Ene Heer. Evenals het zingen gaat dat al snel over taalgrenzen heen!  En wat te denken van een gedeelde maaltijd na afloop! Prima idee. Alleen logistiek iets omslachtiger voor grotere groepen.

Ook dit weekend zijn we met de taallerares van Marjo mee geweest naar haar familie. Die wonen aan de rand van een stuwmeer. (Vroeger 30 (?) meter lager toen de dam er nog niet was.) Fraaie plek. Voor Thaise begrippen lekker koel in de ochtend en avond. Familie is alles. Een groot gedeelte van de uitgebreide familie woont ter plaatse. Er zijn inmiddels een serie huizen bijgebouwd voor jonge gezinnen. Oma konden we ook nog even groeten. Er werd snel even wat eten gemaakt. Goed idee rond lunchtijd!

Wat hebben we nog meer beleefd: Tussen de bedrijven door moest ik (Gert) nog 3x naar Bangkok op en neer. Eén keer voor een speciaal visum en ook nog 2x voor een werkvergunning. Uiteindelijk is dit gelukt allemaal. Ondanks de perikelen zijn we hier toch wel erg blij mee. Het gaat wel es anders (lees: moeizamer). Visa zijn een voortdurende bron van zorg en vooral van moeite voor het ras mensen dat zendeling heet.

Voor de Thai is het een bijzondere maand. De regentijd is weer voorbij. Geen ernstige overstromingen zoals een aantal jaren geleden. Wel weer de nodige overlast. Wat meer bijzonder is, is de crematie van de vorige koning Bhumipol. Inmiddels een jaar terug is hij overleden. Nu komt dan het definitieve afscheid. Kosten noch moeite worden gespaard. Straten worden versierd. Miljoenen gele afrikaantjes zijn geplant (uit Nederland!?) Dagelijks veel media-aandacht. Veel mensen lopen in het zwart. Ik weet zeker dat ook het Nederlandse nieuws wel aandacht zal besteden aan dit gebeuren. Ik begreep tenminste (uit de Bangkok Post) dat koningin Maxima deze kant op komt voor de plechtigheden. Het is de moeite waard om eens wat beeldmateriaal op te zoeken!

Zo gaan we hard op weg naar Singapore waar we de komende 4 weken zullen zijn. Daarna volgt vast weer een verslagje. Bedankt voor het lezen.

Ons adres in Singapore wordt:                                            Vanaf 24 november in Chiang Mai:

2 Cluny Road                                                                                       19/3-1 Soi Nongpratheep,

SG 259570                                                                                            Nongpakhrang, Amphur Muang,

Singapore                                                                                              Chiang Mai 50000, Thailand

Hier zijn we dan! Vanuit Lopburi, een plaats 2 uur rijden ten noorden van Bangkok, ons eerste bericht. Mijn vingers plakken aan het toetsenbord vast, zo warm is het hier.
Alles gaat langzamer, dus ook dit.

Hoe het begon afgelopen woensdag: we werden door een vriendin naar Schiphol gebracht. Met 2 grote koffers en 2 handkoffers moet het de komende 6 maanden lukken. Irene en Tobias, haar vriend, zwaaiden ons ook uit op Schiphol.
Je doet alles in die laatste dagen op de automatische piloot. Dus ook wel een beetje het afscheid nemen. Het laatste weekend in Nederland was al emotioneel genoeg voor ons, met name voor mij. Een laatste weekend met de kinderen, (voor enkele maanden) en een zeer bemoedigende uitzenddienst in onze gemeente zondag 3 september maakten het tot een intensief weekend. Wat een belangstelling! Dat hadden we niet verwacht. De dienst is nog te zien via livestream op de website van de vbg De Fontein, Emmeloord. We willen iedereen bedanken voor alle bemoedigingen, teksten en andere manieren van steun en meeleven.
Alle dank aan God, onze Vader!

Onze reis is voorspoedig verlopen. Na een dag en nacht Bangkok, het guesthouse, filerijden en naar immigratie, op naar Lopburi. Hier is de taalschool van OMF. Hier komen alle zendelingen van OMF, die in Thailand gaan werken, een jaar fulltime cultuur- en taalstudie volgen. Petje af! Wij mogen er even 6 weken van proeven, maar eerst een paar dagen proberen te landen met jetlag etc. Andere studenten nemen ons elke keer mee naar een ander restaurant. Want wie het nog niet wist, we gaan elke dag uiteten! Je eet hier voor ongeveer €1,50 een heerlijke Thaise maaltijd. Daar kan je toch niet voor gaan koken! Zo leren we in een korte tijd iedereen kennen die met OMF uitgezonden is. Woensdagavond is de fellowship avond met Bijbelstudie en ontmoeting voor iedereen van OMF Lopburi. Volgende keer meer over de taalstudie. Vandaag hebben we onze tong gebroken over de vele klanken. Het wordt nog wat om die ons eigen te maken. 2 uur per dag met een persoonlijke leraar oefenen, 4 uur zelfstudie.

 Lopburionze straat en onze woonkamer

Hoe gaat het nu met onszelf? Wisselend. Gert laat het allemaal maar over zich heen komen. Hij had veel last van de jetlag. Ik had vandaag een slechte dag. De hitte sloopt me op dit moment (daarom heb ik net maar even in de regen gedanst tot ik het koud kreeg, heerlijk). Niet te veel stilstaan bij mijn gevoel (help, waar zijn we aan begonnen), maar vasthouden aan het weten dat we zitten waar we horen te zitten. God heeft ons hier gebracht en Hij wil ons hier gebruiken.

TFC contactgegevens: Pim en Jacqueline Durieux. E. wdcdurieux@gmail.com. Giften kunnen worden overgemaakt naar rekeningnummer IBAN: NL08ABNA0529591219 t.n.v. Stichting OMF NL O.v.v.: voor het werk van Gert en Marjo Jonkheer in Thailand. BIC: ABNANL2A.          OMF is een ANBI erkende instelling.