Gert en Marjo

        

Voordat het jaar afgelopen is willen we laten weten hoe het ons hier vergaat.

Sowieso een goede gewoonte elkaar rond deze tijd een groet, een gebaar, een presentje wellicht, te sturen.

Hier in Thailand leeft dat helemaal sterk. Je zou het niet denken, maar hier wordt Kerstfeest nog veel uitbundiger gevierd dan in Nederland.

En dan denk ik nog niet eens aan alle versieringen.  In Singapore waren die er al begin november!

Wat hier opvalt is dat er overal Kerstbomen (nep) te zien zijn. Kerken organiseren van alles rond deze tijd.

Het is een tijd van ontmoetingen, zoals bij onze Thaise buren van de week.  Speciale diensten in de kerk, waar vooral veel kennissen en vrienden voor uitgenodigd worden.  En binnen het zendingswereldje hier ook enkele speciale bijeenkomsten.

Vorige week werd er door de (internationale) kerk waar we meestal naar toe gaan een openluchtoptreden verzorgd. Op het terrein van de golfbaan. Een Kerstspel m.m.v. wel 40 mensen. Het bijzondere was dat alle tekst gezongen werd. Daar zaten we dan in ons hemdje onder een reusachtige oer-boom. Te luisteren (en regelmatig mee te zingen) naar het Kerstverhaal. Gek genoeg was dat niet eens zo’n vreemde ervaring. Het klimaat went al zullen we maar zeggen. Zeker nu het de laatste week lijkt op mooi zomerweertje bij ons. Redelijk koel ’s morgens ( 11 graden, brr!) en ’s middags aangenaam warm.  Maar… geen sneeuw hier.

Deze eerste weken hier staan vooral in het teken van mensen ontmoeten.  Er zijn nogal wat mensen van OMF die of hier werken of hier vaak moeten zijn. Dat betekent dat we vaak uit de eerste hand verhalen horen van het zendingsveld. Daar voel ik me best wel bevoorrecht door. Hoe dat uit te leggen?  Moeilijk, maar ik denk vooral een gevoel van “Ja, dat is natuurlijk waar het om draait”. Mensen het licht van het evangelie laten zien. En dat gebeurt. Op veel manieren. Op heel veel plaatsen. We hebben hier mensen ontmoet die op plekken komen waar geen “vreemden” komen. Moeilijk toegankelijke gebieden. Nauwelijks ontsloten. Geen christenen. Vaak bevolkt door vanouds tweederangs burgers. Gevlucht naar de uithoeken van een land. Eeuwen terug vaak. Het is haast niet voor te stellen dat alleen al in deze regio grote groepen mensen leven waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Mensen met een aparte taal, andere gebruiken, vaak andere kleding.

Wat is het nut, wat haal je in je hoofd, hoe heb je het lef deze mensen te willen bereiken? Ze zitten niet te wachten op het evangelie. Wellicht nog wel op (medische) hulp. Of op een eigen geschreven taal. Maar in het algemeen? Er zijn verhalen dat dat echt niet goed ging.  ’t Zijn goeie vragen. Ik zit er vaak aan te denken. Deze belevenis van de laatste weken voegde voor mij zeker  een nieuw aspect toe!

We hebben recent een paar afgelegen dorpen in de bergen in het westen bezocht met een Zwitsers stel dat hier al 30 jaar werkt. In die streken leven veel Karen. Misschien nog bekend uit de afschuwelijke verhalen van enkele tientallen jaren geleden. Duizenden Karen uit Myanmar vluchtten toen naar Thailand. Grote vluchtelingenkampen ontstonden. Sommige bestaan nog! In elk geval: Karen leven zowel in Thailand als in Myanmar.  Ze hadden vooral een animistisch geloof.  Met wat boeddhistische trekjes hier en daar. 40 jaar terug gingen de eerste zendelingen naar genoemd gebied.  Langzamerhand ontstonden er contacten. Vertaalwerk begon. Enkele mensen kwamen tot geloof in God. Kerkjes ontstonden.  Momenteel is dit gebied een plek waar veel mensen Christen geworden zijn. Er zijn 40 kerken in dit gebied (en niet zoals op Urk van 20 verschillende soorten). Even een paar goeie vragen stellen:  Is er iets veranderd voor hen? Ja, ze hebben een geschreven taal nu. Ja, ze hebben meer opleidingskansen. Zeker hun kinderen kunnen zich verder ontwikkelen. Minder kans op armoede. Ja, er is betere toegang tot medische hulp. Maar dit komt ook door de Thaise regering die geld pompt in infrastructuur en gezondheid. Ja, hun wereld is groter geworden. Is dat een goed iets??  Als je de Karen zelf vraagt wat er veranderd is? Ze zullen vertellen over de hoop die in hen is. Over de vreugde van het geloof. Over de vernieuwde gemeenschapszin in de dorpen. Over het verlies van angst. Angst die velen in de grip hield. En vaak alles beïnvloedde. Angst om iets verkeerd te doen zodat de oogst weer mislukte. Angst voor ziekte als straf van de geesten. Angst om niet de juiste handelingen uit te voeren bij bepaalde rituelen. We hebben veel Karen van harte zien zingen. Klinkt gek, maar zingen deden ze voorheen niet. “Makes you wonder”, zeggen de Engelsen.

 

In deze dorpen heb ik ook wat medische vaardigheden kunnen toepassen. Op een manier die me nog vreemd is. Andere taal. Andere setting. Consulten met de hele familie erbij. Vraagverheldering? Na 10 minuten kom je erachter dat een maagonderzoek dat ik toch echt nodig vond al lang en breed heeft plaatsgevonden.  Adviezen die gegeven worden: wat blijft er van over? Een ontstoken pols die gekoeld moet worden blijkt de andere dag juist boven het vuur gehouden te zijn. En dan de ongemakken: stoelen? Nooit van gehoord. Alles op de grond. Uiteindelijk hield ik het niet meer en ben ik maar boven op een rijstzak gaan zitten. Een wereld van verschil.

Enfin, het is de bedoeling dat we vaker wat trips gaan maken naar afgelegen gebieden. En daar basale medische zorg gaan bieden. Gewapend met wat eenvoudige instrumenten en wat medicijnen moet dat toch te doen zijn.

Marjo is inmiddels op het spoor van een aantal werkzaamheden. Dat is het effect van netwerken. We kunnen elkaar op een heleboel manieren helpen.

De taalstudie is inmiddels ook weer begonnen. Marjo gaat wat sneller dan ik. Ik doe het bewust wat kalmer aan vanwege alle andere bezigheden. Het is wel zwaar en onze hersens kraken nog al eens.

Nu is het alweer bijna einde jaar. Geweldig is het dat alle kinderen (+aanhang) komen met de Kerst. Hester is inmiddels gearriveerd en wanneer ik dit schrijf komt er nog een stel aan vanmiddag. We hopen met z’n 9-en een mooie tijd te hebben. Komende week zijn we in Pai voor een paar dagen, In de heuvels in het noorden. Heerlijk ontspannen. Trektochten maken, zwemmen. Watervallen opzoeken. Vogels kijken.

O ja, nog het beloofde Thaise woord:

sùk san wan khrítsàman, khroop khrua hay.

(voor de Thailezers onder ons: sommige tekens kan ik niet vinden op ons toetsenbord.
Vertaling:  Vrolijk Kerstfeest met de familie..

 

 

 

Singapore, wat een stad! schoon, duur, groen, multi-cultureel, veel onweer en regen, heet en vochtig, goed openbaar vervoer en schitterende parken. Ja, daar ben je dan ineens. Van Thailand naar Singapore. Van een Aziatisch land naar een “westerse” stad. Van samen in een huis wonen, naar een gebouw waar je met 22 nieuwe zendelingen en 3 kinderen bijna 4 weken gaat wonen en studeren. 22 mensen uit 11 landen: Zwitserland, Amerika, China, Japan, Duitsland, Filipijnen, Taiwan, Nederland, Engeland, Faroer eilanden en Korea, die over een paar dagen allemaal naar hun zendingsgebied vertrekken in Zuid Oost-Azië. Op het terrein  staat ook het kantoor van OMF Internationaal. Hier werken ook nog eens 30 mensen uit heel veel verschillende landen.

Wat hebben we hier gedaan? Elke ochtend van maandag t/m vrijdag van 8.30 uur tot 16.00 uur was er een studieprogramma. Het eerste uur van de dag begonnen we met de gehele staf. Een uur van getuigenis, lofprijzing en gebed voor het zendingswerk in de verschillende landen in Oost-Azië. Bijzonder om al die getuigenissen te horen hoe God mensen roept om dit werk te gaan doen. Er gaan ook mensen werken in creatief toegankelijke landen, d.w.z. dat ze daar niet heen gaan als zendelingen, maar met een officiële andere taak. Evangelisatie mag niet in die landen. Daarom zullen we ook niet veel foto’s laten zien van mensen die we hier ontmoet hebben.

Andere onderwerpen waren gezondheid, stress, integrale zending, geestelijke wereld, werken in een multi-cultureel team, OMF en Daniël training en nog veel meer. Over de Daniël training wil ik iets meer zeggen. De naam komt van het boek Daniël uit de Bijbel: Hoe kunnen wij leven in een andere cultuur, net als Daniel die als Jood elders moest leven en werken? Observeren van de cultuur. Aanpassen voor zover mogelijk. Terwijl we trouw blijven aan de visie en missie die God ons gegeven heeft. Het is niet de bedoeling om ons geloof op een westerse manier over te brengen. Het was bijzonder om hier met elkaar over te praten en gedachten uit te wisselen. We hebben heel veel geleerd, niet in het minst over OMF internationaal. Het is een goede start geweest en we zien er naar uit om naar Chiang Mai te gaan.

 

We hebben natuurlijk ook een paar uitstapjes in de natuur gedaan. Het OMF kantoor ligt op een schitterende plek tegenover de botanische tuinen waarvan een groot gedeelte werelderfgoed is. Elke middag na de lessen gingen we daar wandelen en natuurlijk vogels kijken. Voor Gert een buitenkansje. Meer dan 70 verschillende vogels waaronder een soort zeearend en visarend, neushoornvogels, verschillende soorten spechten en ijsvogels. Heel veel eekhoorns en monitors ( grote hagedis van 2 meter). Aan de kust nog een zeeotter gezien en een prachtige lichtshow in reusachtige kunstbomen. Tijdens een weekenduitstapje met Dr. George en zijn vrouw Mabel en Melissa, ook een vogelliefhebber, naar een moerasgebied geweest op de grens met Maleisië. Hier hebben we ook nog krokodillen gezien. Daarna een culinaire specialiteit van Singapore geproefd, nl. Fishhead curry in een Chinees fishhead restaurant!

We zijn erg blij en dankbaar voor wat God ons heeft laten zien door de andere mensen heen. God is trouw en de belangrijkste les voor mij is om hem in alles te vertrouwen. Zelfs als het gaat om laptops die crashen, zoals de mijne. Hoe ik samen met de IT man daarvoor bidt en de volgende dag de laptop zonder kosten weer terug krijg met alle informatie erop. Ook heb ik een kleine week de griep gehad. Dit was erg jammer. Toch was die tijd goed voor mij om alles tot rust te laten komen in mijn hoofd, hart en lichaam. Samen hebben we het goed. Morgen 22 november, vliegen we naar Chiang Mai. Daar zullen we ons proberen te gaan settelen. Gert begint zijn werk als medisch adviseur en de taalstudie begint weer, al is dat op een lager pitje.

Graag gebed voor deze volgende stap.

 

TFC contactgegevens: Pim en Jacqueline Durieux. E. wdcdurieux@gmail.com. Giften kunnen worden overgemaakt naar rekeningnummer IBAN: NL08ABNA0529591219 t.n.v. Stichting OMF NL O.v.v.: voor het werk van Gert en Marjo Jonkheer in Thailand. BIC: ABNANL2A.          OMF is een ANBI erkende instelling.

Tijd voor een update.

Afgelopen maand: Wanneer je op een willekeurige dag op het busstation stond in Lopburi dan kon het zomaar zijn dan er een paar zwetende faráng langskwamen op belachelijk kleine fietsen. Wilde je ze volgen dan was dat niet zo moeilijk. Een afslag verder doken ze een klein straatje in en stapten af voor een oud gebouw. LLC stond erop. Lopburi Learning Centre. Learning what? Juist, de Thaise taal.

Echter, dat is verleden tijd.  De eerste fase zit erop. De basisbeginselen van de Thaise taal zitten erin. Module 1 afgerond met goed gevolg. Gestart met module 2.

Kennismaking met de staf en de mede-studenten is een avontuur op zich. We kregen allebei een privé-lerares.  Geen idee hoe zoiets zou gaan na de middelbare school.  Ik zal jullie besparen hoe het is om fonetisch schrift te leren.  Hoe het is om 5 verschillende manieren te hebben om iets uit te spreken. Hoe er bepaalde klanken zijn die je bijna niet uit je strot kunt krijgen. Om te beginnen met “hoe heet je?”.  “Wat wil je eten?” “Hoe laat is het?” “Waar woon je?” Om te leren tellen en de tijd te kunnen zeggen. Om vervolgens kleine boodschapjes te doen op de markt.  Of om de weg te vragen naar de supermarkt.

Toch een klein voorbeeldje: in Nederland hebben we aparte letters voor dezelfde klanken: bijvoorbeeld de “t” van tas en de “t” van thee.  Verder spreken we de “d” vaak uit als een “t”. Zoals aan het eind van een woord. Maar ook weer niet altijd.  Nooid met een “d” ziet er niet uit. Nederlands is een moeilijke taal. In het Thai komen we ook van die grappen tegen. Plus Thai is een klanktaal. D.w.z. dat veel op het oog dezelfde woorden op meerdere manieren uitgesproken kunnen worden. Vaak wel op 5 manieren. Grote troost is dat er weinig grammaticale regels zijn. Hoe makkelijk is: ik is, hij is, jij is, wij is, jullie is en zij is.  Kind kan de was doen.

Maar al met al: terug bij af.  Af en toe voel je je minder capabel dan een kleuter.  Gelukkig is iedereen begripvol. Dat scheelt.

En dan de aanpassing aan klimaat en ander voedsel. Een ander bed, ander dagritme. Het gemis aan al die gewone dingen en contacten in Nederland. Een Nederlandse krant. Ze hebben daar een woord voor uitgevonden: transculturele transitie … en alles wat erbij komt.

Een aantal dingen blijft echter hetzelfde. Goddank. Blijven ademen, blijven eten. Blijven lachen. Aan alle dagen komt een eind. Ook die dagen dat het zwaar is dus!  En die hebben we gehad. Niet in het minst door getob in de nachten. Slecht slapen door pijntjes en andere ongemakken.

En ja, ook hier zijn westerse mensen, Europeanen en zelfs Nederlanders. En sommigen houden van spelletjes en van flauwe Nederlandse grappen. Vooral de kinderen. En er is zoiets als een Bangkok Post. Een Engelstalige krant van enig niveau.  Met Engelse puzzels en cartoons.  En grote winkelcentra (als je daarvan houdt). En talloze vogels (als je daarvan houdt). Reden om er ’s ochtends vroeg of  aan het eind van de dag even op uit te gaan. Een heleboel dingen dus om je aan vast te houden.  En wat is het goed om met Marjo hier te kunnen zijn. Thai te leren samen.  Te kunnen bidden samen.  Ook samen anderen te spreken. Uit te gaan. Thaise christenen te ontmoeten.

Dat laatste is een bijzonder gebeuren. We zijn uiteraard een aantal keren naar een Thaise kerk geweest.  Formaat kathedraal? Nou nee. Dorpskerk? Nou nee. Dit weekend zijn we naar een behoorlijke kerkzaal geweest (met 20 lokale christenen), maar eerder zijn we in iets als een garagebox geweest.  Met 25 mensen erin denk ik.  Het valt niet mee om 1 1/2 à 2 uur slechts Thai te horen spreken en zingen. Wat wel weer bijzonder mooi is om samen Avondmaal te vieren als teken van verbondenheid met elkaar en met die Ene Heer. Evenals het zingen gaat dat al snel over taalgrenzen heen!  En wat te denken van een gedeelde maaltijd na afloop! Prima idee. Alleen logistiek iets omslachtiger voor grotere groepen.

Ook dit weekend zijn we met de taallerares van Marjo mee geweest naar haar familie. Die wonen aan de rand van een stuwmeer. (Vroeger 30 (?) meter lager toen de dam er nog niet was.) Fraaie plek. Voor Thaise begrippen lekker koel in de ochtend en avond. Familie is alles. Een groot gedeelte van de uitgebreide familie woont ter plaatse. Er zijn inmiddels een serie huizen bijgebouwd voor jonge gezinnen. Oma konden we ook nog even groeten. Er werd snel even wat eten gemaakt. Goed idee rond lunchtijd!

Wat hebben we nog meer beleefd: Tussen de bedrijven door moest ik (Gert) nog 3x naar Bangkok op en neer. Eén keer voor een speciaal visum en ook nog 2x voor een werkvergunning. Uiteindelijk is dit gelukt allemaal. Ondanks de perikelen zijn we hier toch wel erg blij mee. Het gaat wel es anders (lees: moeizamer). Visa zijn een voortdurende bron van zorg en vooral van moeite voor het ras mensen dat zendeling heet.

Voor de Thai is het een bijzondere maand. De regentijd is weer voorbij. Geen ernstige overstromingen zoals een aantal jaren geleden. Wel weer de nodige overlast. Wat meer bijzonder is, is de crematie van de vorige koning Bhumipol. Inmiddels een jaar terug is hij overleden. Nu komt dan het definitieve afscheid. Kosten noch moeite worden gespaard. Straten worden versierd. Miljoenen gele afrikaantjes zijn geplant (uit Nederland!?) Dagelijks veel media-aandacht. Veel mensen lopen in het zwart. Ik weet zeker dat ook het Nederlandse nieuws wel aandacht zal besteden aan dit gebeuren. Ik begreep tenminste (uit de Bangkok Post) dat koningin Maxima deze kant op komt voor de plechtigheden. Het is de moeite waard om eens wat beeldmateriaal op te zoeken!

Zo gaan we hard op weg naar Singapore waar we de komende 4 weken zullen zijn. Daarna volgt vast weer een verslagje. Bedankt voor het lezen.

Ons adres in Singapore wordt:                                            Vanaf 24 november in Chiang Mai:

2 Cluny Road                                                                                       19/3-1 Soi Nongpratheep,

SG 259570                                                                                            Nongpakhrang, Amphur Muang,

Singapore                                                                                              Chiang Mai 50000, Thailand

 

 

Hier zijn we dan! Vanuit Lopburi, een plaats 2 uur rijden ten noorden van Bangkok, ons eerste bericht. Mijn vingers plakken aan het toetsenbord vast, zo warm is het hier.
Alles gaat langzamer, dus ook dit.

Hoe het begon afgelopen woensdag: we werden door een vriendin naar Schiphol gebracht. Met 2 grote koffers en 2 handkoffers moet het de komende 6 maanden lukken. Irene en Tobias, haar vriend, zwaaiden ons ook uit op Schiphol.
Je doet alles in die laatste dagen op de automatische piloot. Dus ook wel een beetje het afscheid nemen. Het laatste weekend in Nederland was al emotioneel genoeg voor ons, met name voor mij. Een laatste weekend met de kinderen, (voor enkele maanden) en een zeer bemoedigende uitzenddienst in onze gemeente zondag 3 september maakten het tot een intensief weekend. Wat een belangstelling! Dat hadden we niet verwacht. De dienst is nog te zien via livestream op de website van de vbg De Fontein, Emmeloord. We willen iedereen bedanken voor alle bemoedigingen, teksten en andere manieren van steun en meeleven.
Alle dank aan God, onze Vader!

Onze reis is voorspoedig verlopen. Na een dag en nacht Bangkok, het guesthouse, filerijden en naar immigratie, op naar Lopburi. Hier is de taalschool van OMF. Hier komen alle zendelingen van OMF, die in Thailand gaan werken, een jaar fulltime cultuur- en taalstudie volgen. Petje af! Wij mogen er even 6 weken van proeven, maar eerst een paar dagen proberen te landen met jetlag etc. Andere studenten nemen ons elke keer mee naar een ander restaurant. Want wie het nog niet wist, we gaan elke dag uiteten! Je eet hier voor ongeveer €1,50 een heerlijke Thaise maaltijd. Daar kan je toch niet voor gaan koken! Zo leren we in een korte tijd iedereen kennen die met OMF uitgezonden is. Woensdagavond is de fellowship avond met Bijbelstudie en ontmoeting voor iedereen van OMF Lopburi. Volgende keer meer over de taalstudie. Vandaag hebben we onze tong gebroken over de vele klanken. Het wordt nog wat om die ons eigen te maken. 2 uur per dag met een persoonlijke leraar oefenen, 4 uur zelfstudie.

 Lopburionze straat en onze woonkamer

Hoe gaat het nu met onszelf? Wisselend. Gert laat het allemaal maar over zich heen komen. Hij had veel last van de jetlag. Ik had vandaag een slechte dag. De hitte sloopt me op dit moment (daarom heb ik net maar even in de regen gedanst tot ik het koud kreeg, heerlijk). Niet te veel stilstaan bij mijn gevoel (help, waar zijn we aan begonnen), maar vasthouden aan het weten dat we zitten waar we horen te zitten. God heeft ons hier gebracht en Hij wil ons hier gebruiken.

---

TFC contactgegevens: Pim en Jacqueline Durieux. E. wdcdurieux@gmail.com. Giften kunnen worden overgemaakt naar rekeningnummer IBAN: NL08ABNA0529591219 t.n.v. Stichting OMF NL O.v.v.: voor het werk van Gert en Marjo Jonkheer in Thailand. BIC: ABNANL2A.          OMF is een ANBI erkende instelling.

---

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tijd voor een update. We bevinden ons in een periode van aanpassing. Na de afsluiting van Gert’s werk belanden we in een ons vreemde situatie. Van alles te doen, maar niet zo concreet als “elke dag naar het werk”. We hebben een ander ritme.  Ook onze relatie verandert dan. Hoe gaat dat om zo lang op elkaars lip te zitten? Komt alles rond op tijd voor Thailand? Hoe gaat het straks met ons huis? Met de visa? En wat gebeurt er rond onze, inmiddels volwassen kinderen? Kortom genoeg zaken die ons bij vlagen flinke stress geven.

Wat een maanden hebben we gehad. Het voorjaar stond allereerst in het teken van afscheid. Afscheid van de huisartsenpraktijk. Na precies 23 jaar was het eind april zover.  Gevolgd door een geweldige en hartverwarmende afscheidsreceptie op 5 mei. Veel collega hulpverleners, veel patiënten kwamen persoonlijk afscheid nemen. Of stuurden een kaartje o.i.d. ’s Avonds was er nog een feestje met ons gezin, de collega-artsen en hun partners en al het personeel van Het DOK.

 

Een paar dagen later gingen we met een doos vol kaarten en brieven richting Extremadura, Spanje. Met de VW-bus. 2000 km. Heerlijke tijd gehad. Midden in de natuur in een stacaravan. Afkicken, de knop omzetten of hoe je zoiets noemt. We hadden er in elk geval veel behoefte aan. Wakker worden met een ochtendconcert. Niet eens door de haan van de boer. Blatende schapen om ons heen  (er liepen er zo’n 70 rond op 20 ha.) Vaak gieren boven ons (3 soorten),andere roofvogels en altijd ooievaars. En een overdaad aan andere vogels.  Voor de enkele vogelaar onder de lezers kan ik toch niet nalaten een kleine greep uit de soortenrijkdom te doen:  de directe buren waren bijeneter, hop, koekoek, spaanse mus, zwarte spreeuw, ooievaar, kuif- en theklaleeuwerik, roodkopklauwier en wielewaal.  En niet te vergeten de nachtegaal die we overal hoorden.  En als klap op de vuurpijl de Moorse nachtzwaluw.  ’s Avonds altijd te horen, maar ook een paar keer gezien. Daarnaast fraaie hagedissen en monsters van padden (waaronder Juul).

Kortom, één van die plekjes waar je weer aan elkaar toekomt. Waar ik (Gert) ook weer es aan koken toekwam. En waar we dus konden afkicken. Dankbare weken waren het.  Veel lezen, wandelen, spelletjes doen, kletsen, praatjes maken met de (vlaamse) boer en boerin. Met enige spijt gingen we weer terug.  Super gebied, een aanrader. Vooral in het voorjaar.Extremadura, Spanje.

Nou lijkt dit tot nu toe een vakantieblog. Maar geen nood. Aan de serieuze kant is er ook genoeg te melden:  inmiddels is het leven een beetje normaal.  Dat wil zeggen dat ik weer af en toe een paar dagen werk op Het DOK.  Nu als waarnemend huisarts. Beetje vreemde positie. Maar het voelde wel goed weer terug te zijn. Marjo doet ook haar zaken weer. De kinderen beleven hun avonturen net binnen ons gezichtsveld. De oudste, Miriam, gaat verhuizen binnenkort. Ze is inmiddels afgestudeerd en geeft les als leraar wiskunde. Hester hoopt 12 juli af te studeren. Zij heeft uitzicht op een baan in de regio Zwolle en ook zij zal op korte termijn wel gaan verhuizen. Irene is de stabiele factor in het geheel. Zij blijft voorlopig in Groningen. Viert binnenkort haar 21e verjaardag. Inclusief een inmiddels traditioneel 21-diner. Haar vriend echter gaat voor zijn master-studie naar Bonn, Duitsland. Bram is al weer bijna een jaar aan het studeren. Het gaat hem goed af. En nu zijn vriendin weer terug is uit de VS lacht de toekomst hem helemaal tegemoet.

Maar nu dan eindelijk over Thailand: in vogelvlucht lijkt het er zo uit te gaan zien. 25 juni presentatie in onze gemeente De Fontein, Wilgenlaan, Emmeloord. aanvang 19.30uur. 3 september uitzenddienst in dezelfde kerk. Aanvang 09:30uur.  In de week aansluitend vliegen naar Bangkok. Start taalstudie in Lopburi, een paar uur ten noorden van Bangkok. Eind okt. tot 20 nov. oriëntatiecursus in Singapore. Daarna vertrek naar Chiang Mai, onze standplaats en begin van het “gewone” werk. Ondertussen ploeteren we ons door ons huiswerk. We volgen modules, schrijven 101 formulieren vol.  588 pasfoto’s laten maken t.b.v. speciale visa. Sorry, klein beetje overdreven, het waren er slechts 24. Weblog schrijven. Vergaderen met onze thuisfrontcommissie.  Ondertussen de administratie bijwerken.  Tuin bijhouden en wat niet al. Straks een paar kinderen verhuizen.  Voor wie zich daar zorgen over maakt: onze verhuizing naar Thailand stelt niet zo veel voor.  Ik sprak laatst iemand die verwachtte dat we toch wel een halve zeecontainer spullen richting Thailand gaan sturen.  We verwachten dat het meer in de buurt komt van 2 of 3 grote koffers.

Maar…. we zien vooral uit naar wat komt.

Moeten we ons ook niet geestelijk voorbereiden dan op wat komt. Tuurlijk, maar dat gebeurt niet zo concreet. We praten er vaak over natuurlijk. We bidden er voor. We proberen mensen te enthousiasmeren voor het werk van OMF. We werkten mee in de stand van OMF op Opwekking in Biddinghuizen met Pinksteren.  Op het persoonlijke vlak worden we opgebouwd door gesprekken, preken, Reveilweek (ook deze zomer weer) en een korte stilteretraite binnenkort in een klooster in Bergeijk. Maar ook door mensen die  ons steunen met hand- en spandiensten. Die zeggen dat ze voor ons bidden. Die het werk sponsoren.  En ga zo maar door.

-wordt vervolgd-

 

We zijn al een paar maanden na de eerste nieuwsbrief. Maar stilzitten is er niet bij. Er gebeurt veel.
In januari een week naar Otford, Kent in Engeland geweest voor een cursus voor alle Europese kandidaten van OMF. Er waren mensen uit Schotland, Engeland, Zwitserland, Duitsland en Nederland natuurlijk. Het was een goede inspirerende week.
Opbouwend en ontspannend. Goede contacten gelegd en een leerzame middag gehad op het OMF kantoor in Borough Green. Hoe doe je verslag aan je achterban? Waar kun je informatie vinden? Wat erg fijn was om te ervaren is de verbondenheid met elkaar. We hebben allemaal hetzelfde doel voor ogen en zitten allemaal in hetzelfde proces. Onze OMF-familie! …

Lees Meer Lees Meer

Een nieuwsbrief? Een nieuwsbrief! Althans voor sommige van jullie. Want voor de meeste mensen die ons (een beetje) kennen hebben we oud nieuws.

Hebben we góed nieuws? Het is maar hoe je het bekijkt. Wij vinden van wel. Anderen zeggen: leuk voor jullie. Moet je doen. Soms gevolgd door: jammer voor ons. Of: hoe moet dat met je kinderen, jullie huis, jullie pensioen, jullie kippen (die we niet meer hebben)? Of hoe doe je dat met de auto, je verzekeringen en alle andere praktische zaken waar we ons mee bezig houden in dit leven? Hoe gaat dat met je werk, Gert? En met al jouw bezigheden, Marjo?

…

Lees Meer Lees Meer