Wat doen we?

Wat doen we?

November 2017 begint onze nieuwe taak. Na een periode taalstudie (Thai)  en een oriëntatiecursus in Singapore gaan we beginnen aan onze “missie”: het ondersteunen van de mensen/ de gezinnen die via OMF uitgezonden zijn.

Gert als FMA, dat is medisch adviseur.

Op het (zendings-)veld komen mensen veel moeilijkheden tegen. Nee, laten we dat “uitdagingen” noemen.  Eén van de vele uitdagingen is gezondheid. Of vaak belangrijker nog: de gezondheid van de kinderen. Keer op keer horen we hoe belangrijk het is dat er betrouwbare gezondheidsadviezen gegeven worden. Plaatselijke of regionale gezondheidszorg schiet vaak te kort.

Een voorbeeld: Grote stad. Kind valt. Gat in de kin. Naar het ziekenhuis. Hechting erin. Tot zover alles prima.
Dan komt het: dagelijks controle nodig. Dus 2x dik uur rijden met kind. Hele week lang. Daarna hechting eruit.  En: zak medicijnen mee, tegen infectie.
Belletje moeder: wat vind je ervan doc?
Na enkele vragen komen we tot de conclusie dat moeder de wond zelf wel kan beoordelen. Dat de kans op infectie erg klein is. Het volstaat om na een week de hechting te laten verwijderen.
Moeder happy. Kind happy. Dokter in ziekenhuis minder happy(?).

Een klein voorbeeld met niet zulke grote gevolgen. Maar wat als het om operaties gaat. Of om een zwangerschap? Wie goeie raad wil kan bij Gert terecht. Bijna 30 jaar medische ervaring in zijn bagage. Veel advies zal per mail of skype of telefoon gaan.

Daarnaast moeten alle mensen op het veld jaarlijks of tweejaarlijks gekeurd worden. Een goed moment voor een lichamelijke check, maar zeker ook voor een goed gesprek. Hoe zit iemand in z’n vel. Zijn er zorgen over de kinderen. Is het werk niet te zwaar? Een moment ook om te zien of er een vervolgafspraak gemaakt moet worden. Of misschien een bezoekje gepland aan die (afgelegen) plek waar iemand woont.

Marjo zal zich meer richten op de hele mens: een goed gesprek. een luisterend oor. Een gebed. Een helpende hand.  Zij zal ingeschakeld worden bij het werk in groepen. Conferenties. Cursussen.

Waarom doen we dit?

Nu iets over hoe lang zending eigenlijk in ons leven al een plaats inneemt, hoe het een tijdje naar de achtergrond verdween en  hoe God ons weer bij zending bepaalde.

Allereerst hoe het allemaal begon. Toen  we elkaar leerden kennen, leefde zending bij mij niet zo. Bij Gert wel. Daarom besloten we aan het begin van zijn laatste jaar medicijnen studie te trouwen, zochten we contact met Interserve en gingen we 3 maanden naar Zuid-India. Gert ging werken in een christelijk ziekenhuis op het platteland en ik deed allerlei klussen……..

Het was een goede ervaring en we voelden ons ook bevestigd. Maar alles liep daarna anders. Gert kon geen baan vinden als tropenarts en we vertrokken naar Engeland. Daar kon hij de nodige ervaring opdoen in verschillende disciplines die nodig was voor zending en ontwikkelingswerk. Ik werkte daar ook. Het was een goede tijd, die we verlengden met de huisartsopleiding van 3 jaar.

En ja wat toen? Ondertussen waren er 2 kinderen geboren, onze ouders werden ouder en Gert verlangde er ook wel naar om als huisarts aan de slag te gaan. Baan op Urk kwam langs, solliciteren en ja hoor nu wonen we al 23 jaar op Urk.

Was zending dan helemaal verdwenen uit ons leven? Ja , de eerste 10 jaar op Urk in ieder geval wel. Het was een drukke tijd, hectisch bij tijden en verder weinig ruimte voor andere zaken. Maar God was wel bezig met ons/mij. Het thuis zijn en voor ons gezin zorgen gaf mij de ruimte om God te zoeken, van Jezus te leren en dichter te groeien naar Zijn Vaderhart. God bracht mensen in ons leven, waarvan we konden leren hoe op God te vertrouwen en wie God, Jezus en de Heilige Geest zijn. We leerden wandelen met Jezus met vallen en opstaan. We leerden het zendelingenbestaan een beetje kennen door vrienden heen, waardoor we ook betrokken mochten zijn bij zending.

8 jaar geleden begon het bij mij weer te kriebelen. Kinderen werden groter, gaan studeren en ik zag in enkele jaren een leeg huis. Hoe verder? Zou Gert nog wat anders willen gaan doen of huisarts blijven op Urk? Hier begon onze zoektocht samen weer vorm te krijgen. Heel langzaamaan. We hadden ook nog tijd. Tijd om ervoor te bidden, tijd om met anderen erover te praten. We zochten bevestiging…

7 jaar geleden waren we samen een dag op opwekking. Eigenlijk heel bijzonder, want Gert ging nooit mee als ik een dagje ging, maar nu wel. Er was toen  en misschien wel de enige keer dat ze dat gedaan hebben op opwekking, een databank voor de ingang van de zendingstent. Hier kon je je beroep invoeren en dan rolden er vacatures uit in de zending bij verschillende organisaties. Zo ook deze van medisch adviseur bij OMF. Dit leek Gert wel wat, dus wij op zoek naar OMF in de tent. Daar hadden we een goed gesprek met vervolggesprekken in Terschuur. Zo duurde onze zoektocht van hoe, wanneer en waar 7 jaar. Stap voor stap mochten we merken dat er deuren open gingen. Gert mocht 3 maanden weg van zijn collega’s (4 jaar geleden), Bram van 15 jaar mocht mee van school, we kregen van God een bewogen hart voor de zendelingen in Thailand, het samenwerken en leven met elkaar, het loslaten van materiële dingen, een bevestiging door een preek, een kaartje, Gods Woord. En zo in kleine en grote dingen mochten we zien dat God voor ons uitgaat.

Mensen vragen ons wel eens of we ons echt geroepen weten door God voor dit werk in Thailand. Dan zeggen we daarop volmondig ja. Al was het voor ons een proces en niet iets van een blikseminslag. Het zal niet altijd even makkelijk zijn, maar we weten dat dit nu onze plek is, zoals ook 23 jaar Urk onze ‘werk’plek was in Gods koninkrijk.