Gert en Marjo

Een 😎 groet uit…..

Een doorsnee toerist zou het niet anders doen. Paar weekjes hier, paar dagen daar. O ja, dat moet ik ook nog zien. De eerste vijf weken in Thailand zijn hectisch geweest.

Uiteraard in de mooie ontmoetingen met veel oude bekenden natuurlijk. Maar vooral in het telkens weer moeten schakelen vanwege weer een trip. Zo zijn we door omstandigheden al na één week naar Singapore gevlogen voor overleg met het hoofd van de “medische dienst”. En hebben we er een tocht opzitten naar het grensgebied met Myanmar voor gratis medische zorg aan vluchtelingen uit genoemd land. Gelukkig zitten we tussendoor op een heerlijke plek in een soort huisjespark voor zendelingen hier in Chiang Mai. Niet verkeerd. Mooi huisje, zwembad erbij. Lekker eten. En wat ook heel fijn is: Marjo kan hier de managers helpen. Die werken hier 24/7 en zijn afhankelijk van vrijwilligers die het stokje tijdelijk overnemen. Volgens mij doet Marjo dat prima!

Perikelen

Naast alle voordelen van het hier zijn (denk aan de afwezigheid van kou en nattigheid) is het soms ook extra zwaar. Met name als er zorgen zijn bij het thuisfront. Ziekte van kinderen/ kleinkinderen. Ziekenhuisopname zelfs. Mogelijkheden om bij te springen zouden er volop geweest zijn. Resultaat: veel belletjes naar Nederland. Dat zijn van die momenten dat we wel es denken: wat doen we hier? Dat zijn vragen die knagen aan onze motivatie.

De komende weken

Het tweede bedrijf van ons verblijf hier zag er weer heel anders uit, maar was even hectisch. Ik (Gert) ben 2 weken geleden naar een retraite voor mannen van het Thailand “veld” geweest. Dit was erg goed om met elkaar te beleven. Daarna kwam Marjo naar Bangkok waar we een dag of 10 zijn. Met name om mensen te ontmoeten en medische keuringen te doen. Een uitstapje naar Lopburi, waar de taalschool van OMF is, stond ook op het programma. Het was goed om daar te zijn. Morgen, 4 maart, vertrekken we naar het zuiden om het team in Zuid-Thailand op te zoeken. Nog een weekje vakantie ergens langs de kust en dan op 21 maart weer terug naar Nederland.

Ondertussen

Wat gebeurt er zoal? Jullie lezers zitten niet zozeer te wachten op een opsomming van feiten denk ik. Wat het bijzonder en waardevol maakt hier is dat we onderdeel zijn van een ander deel van Gods werk in de wereld. Gisteren nog sprak ik iemand die werkt in Japan. Al 25 jaar. Daarna een echtpaar, geboren en getogen in China. Ze maakten ons deelgenoot van een compleet andere wereld. Een wereld die net als de onze voortdurend onder spanning staat. Maar leefbaar is omdat er een God is die Zich heeft laten kennen in Jezus Christus. En hoop en vertrouwen geeft voor de toekomst. Dat merken we ook als we werken met vluchtelingen. Hoe moeizaam hun situatie ook is.

Bedankt voor al jullie meeleven en wellicht tot volgende maand alweer!

Gert en Marjo

2022

Het is al weer eind december 2022. Het is goed om stil te staan wat dit jaar ons gebracht heeft. Veel stond in het teken van een nieuw begin. Het meeste hebben jullie al meegekregen waarschijnlijk.

Allereerst het besluit, samen met OMF, om ons werk in Thailand e.o. anders vorm te geven: Drie maanden per jaar in Thailand. Terwijl in de overige tijd Gert al het medisch vereiste werk via de mail et cetera blijft doen. Over een paar weken gaan we daaraan beginnen. Maar daarover zo meer.

Het volgende was het zoeken naar een nieuwe woonplek. Dit werd een intensieve zoektocht. Begin juni hebben we een mooi huis gekocht in Deventer. En half juli verkochten we ons huis op Urk. Alles verliep voorspoedig. Nu wonen we al weer 4 weken in ons nieuwe huis met veel plezier. We voelen ons echt thuis in ons huis en het buurtje. Erg dankbaar zijn we voor deze nieuwe start dichter bij de kinderen en kleinkinderen.

In deze periode mochten we ook twee nieuwe levens verwelkomen. Lise en Boaz werden geboren bij twee van onze dochters. Zo begonnen we aan een fase van opa en oma zijn. Wat een feest is dat! We genieten er enorm van.

2023

Nu staan we bijna aan het begin van het nieuwe jaar 2023! Wat zal dit jaar ons brengen? We mogen vertrouwen dat ook dit jaar God ons zal leiden en met ons zal zijn. We vieren Kerst. God zag naar deze wereld om en zond Zijn Zoon om ons te redden. Immanuël, God is met ons! Zo hopen we 14 januari 2023 DV naar Thailand te vertrekken. We ervaren wel dat dit heel snel, misschien wel te snel, na de verhuizing is. Maar we gaan ervoor. Als we eerst maar in het vliegtuig zitten!

Er zijn al verscheidene dingen gepland. Voordat we vertrekken naar Thailand werken we van 6-8 januari nog mee aan een nieuwe-kandidaten-weekend van OMF in Amerongen. Van 16-20 januari zal Marjo waarnemen als manager van Juniper Tree, een soort retraite- annex vakantiecentrum. Daar zullen we ook de hele tijd verblijven als we in Chiang Mai zijn. Van 25-28 januari hopen we naar Singapore te gaan. Op het hoofdkantoor van OMF willen we een evaluerend gesprek hebben met het hoofd van de medisch adviseurs. Van 6-9 februari hebben we een medische kliniek bij de Shan-vluchtelingen op de grens met Myanmar. 20-22 februari heeft Gert een mannenconferentie van het Thailandveld van OMF. Daarna verblijven we 10 dagen in Bangkok. Daarna? 21 maart vliegen we weer terug naar Nederland.

We willen iedereen heel erg bedanken voor de betrokkenheid bij ons werk/leven in Thailand en Nederland. Of het nu door kaartjes, pakjes, appjes, belletjes, gebed en/of financiële steun gebeurd, het doet ons erg goed. We zeggen het nogmaals, we doen het werk niet alleen, maar samen met jullie en bovenal met onze hemelse Vader, onze Heer!

Bijzondere feestdagen en een gelukkig Nieuwjaar! Samen met wie jullie lief zijn.

De laatste maanden stonden nadrukkelijk in het teken van de komst van onze twee kleinkinderen!

Op 12 juli werd Lise geboren. Dochter van Irene en Tobias. Een bijzonder mooie dag! Goudomrand! En datzelfde geldt voor 19 augustus toen Boaz geboren werd. Zoon van Miriam en Michaël. Beide kinderen kerngezond. Thuis geboren. En dat is speciaal tegenwoordig. Petje af voor de dochters! En alle dank aan God, de Vader van allen.

Lise is alweer 2 maanden en groeit voorspoedig. Ze maakt ons vaak blij met een lachje en haar tevredenheid. Boaz is pas een paar weken oud en zit nog volop in de startfase. Hij is een mooi ventje en is flink aan het groeien.

Iedereen is erg blij met de uitbreiding van de familie.

Verhuizen

In ons laatste bericht stond dat we een huis hadden gekocht in Deventer. Op dezelfde dag dat Lise geboren werd tekenden we voor de verkoop van ons huidige huis. Er waren niet veel kijkers en bieders geweest, maar één is genoeg, toch!? We zijn blij met de kopers en hun plannen om vluchtelingen op te vangen! De geplande verhuisdatum is 21 november.

En verder…..

Niet zo veel nieuws deze keer. Het werk als huisarts gaat gewoon door. Veel gewerkt deze zomer. Geregeld krijg ik de vraag of ik in de regio blijf werken? Het antwoord is nee, hooguit incidenteel. Werk zoeken in omgeving Deventer moet niet te moeilijk zijn gezien de schaarste aan huisartsen overal.

In januari hopen we weer naar Thailand te gaan voor enkele maanden.

Verder stond de laatste tijd in het teken van afstuderen. Eerst Bram die zijn Masterstudie civiele techniek afrondde en nu de titel ingenieur mag dragen. En ook Roos, zijn vrouw, sloot een hoofdstuk af door haar bachelor te halen van de studie communicatiewetenschappen. Zij gaat nu verder met een Masteropleiding. Ook Hester volgt momenteel een Masterprogramma Globalization and Development aan de Universiteit van Maastricht.

Dat was het voor nu. Een hartelijke groet en weer bedankt voor al jullie meeleven!

We wisten dat dit een spannend jaar zou worden.

We kwamen naar huis om om o.a. twee zwangere dochters live te zien. Ze stelden ons niet teleur. Mooie vrouwen. Prachtige vrouwen. Trotse ouders. En ook de andere (schoon-)kinderen maakten ons weer blij.

We kwamen naar huis om na te denken over onze toekomst. Over verhuizen of niet. We raakten in een stroomversnelling.

We kwamen naar huis, gezond van lijf en leden. Ruim 3 maanden verder hebben we meer lichamelijke tegenslag gehad dan in jaren bij elkaar.

Terugkijkend snap ik het wel dat iemand laatst tegen ons zei: “Hé, we horen niet veel meer van jullie!” En terecht, want de laatste nieuwsbrief is alweer van maart! Excuses voor wie ons gemist heeft.

Gezondheid

Tot en met Thailand hadden we wonderlijk genoeg nog geen COVID gehad.

Binnen een week was het raak in Nederland (waren we maar in Thailand gebleven …..) Niet al te ziek van gelukkig. Ik, Gert, was trouwens al ziek. En behoorlijk ook. Een eerste blaasontsteking. Met naderhand wat verdere onderzoeken. Gelukkig kwamen er geen onverwachte zaken om de hoek kijken.

Het kwakkelen hield gelukkig snel op. Tot Marjo vlak na onze vakantie in Zuid Limburg ernstige pijn op de borst kreeg. Ziekenhuisopname volgde met ontslag van de hartafdeling na één dag. Loos alarm Goddank. Gisteren nog een onderzoek in het ziekenhuis en komende week hopen we definitief te horen dat het niet haar hart was.

Eén van m’n lievelingsliedjes is een nummer van Sting . How fragile we are. Hoe kwetsbaar zijn we. Amen.

Verhuizen!?

In april al begonnen we serieus te zoeken naar mogelijkheden om dichter bij de kinderen te gaan wonen. Dit leidde er toe dat we in juni een huis in Deventer gekocht hebben. Zeer centraal voor drie van de 4 kinderen. Alleen Hester in Maastricht blijft ver weg, maar die is het minst honkvast. En kijkt uit naar een toekomst in Verweggistan. Je weet wel van de appel en de boom enzo. En nu dan ons huidige huis verkopen. Een bord in de tuin herinnert ons eraan dat het serieus is. En dat na 28 jaar op Urk, waarvan 26 jaar in dit huis. Waar Bram geboren is, waar ons gezin groot is geworden. Pff, zal nog lastig worden om te verkassen.

Feest

Marjo werd 31 maart 60 jaar. Wie gelooft dat!? Een bescheiden feestje volgde eind april. Maar één van de hoogtepunten van het jaar was een weekendje weg in Gaanderen, Achterhoek, met het hele gezin. Prachtig weer. Mooie accommodatie. Heerlijke tijd gehad. Dank jullie wel, lieve kinderen!

Zwanger

Op het moment van schrijven is onze jongste dochter Irene hoogzwanger. Sterker nog, ze is al een paar dagen uitgerekend. Als ik hier bij stilsta is er geen oorlog in de Oekraïne, zijn er geen vluchtelingen meer en is er zeker geen probleem in de huisartsenzorg. Tel daar bij op dat onze oudste, Miriam, ook moeder hoopt te worden over een week of zes. De som is een roze wolk. Of een blauwe. Wat een zegen. (In termen van gender-neutraliteit wordt in onze familiekring nog niet gesproken horen jullie wel. Trouwens ook niet in verreweg de meeste kringen waar ik kom.)

Jullie horen het al: het onderwerp voor de komende nieuwsbrief is al vastgesteld. Reken maar dat er een extra editie komt! Eind augustus of zo.

Werk

O ja, tussen alle bedrijven door werk ik behoorlijk wat uren in de huisartspraktijk. Deze zomer meestal op Urk. Of op de huisartsenpost. Huisarts blijft een mooi beroep vind ik. Niet in het minst omdat het fijn is met alle kennis en kunde die ik opgedaan heb in al die jaren mensen een beetje te helpen bij gezondheidsproblemen. Soms meer, soms minder. Ik zeg het maar even: wees zuinig op je huisarts!

Ondertussen gaat het werk als Medisch Adviseur voor OMF gewoon door. Een aantal mails per dag met medische vragen. Verwerken van medische gegevens in “het systeem”. Meedenken met nieuwe zendelingen over hun (on-)mogelijkheden binnen de organisatie gezien hun medische conditie. Een gesprek op afstand. En recent een kraamvisite bij een stel uit Nederland op verlof.

Veel van die zaken doen Marjo en ik samen. En Marjo alleen? Ik moet zeggen dat zij de drijvende kracht is achter alle sociale uitjes. En natuurlijk ook de vele, vele contacten die te maken hebben met verhuizen. Je weet het wel: Funda, huizen bekijken, makelaar, notaris, financieel adviseur et cetera. Naast de meer frequente bezoeken aan kinderen en anderen. Daar komt hopelijk ook snel bij: nieuwe/ oude inrichting van het huis in Deventer.

TFT/lkerk

Gerdien Wisse en haar man Wim zitten al vele jaren in ons ThuisFrontTeam. Gerdien heeft het stokje overgegeven aan Wilna de Pagter. Welkom Wilna. En dankjewel Gerdien!! Het is zo bemoedigend dat er mensen achter ons staan die ontzorgen. Het was ook weer fijn om terug te zijn in onze kerkelijke gemeente in Emmeloord. Eind april hebben we daar een goedbezochte presentatie gegeven over het werk in Thailand.

Tot slot

Goeie vakantie voor ieder die nog niet geweest is!

Hoop dat ik niet een deel van onze vermoeidheid en stress “overgeschreven” heb naar jullie, lezers. Iedereen heeft vaak al genoeg aan z’n eigen pakkie-an. Of niet. Zalig de mensen die nog een klein beetje extra hebben en dat willen investeren in anderen! En als je dat niet (meer) hebt: Mag je zomaar, vandaag, of morgen, genoemde mensen tegenkomen.

Daarom stellen wij er een eer in, hetzij thuis, hetzij in den vreemde Hem welgevallig te zijn. 2 Kor.5:9

Een hartelijk welkom weer op ons blog. We hopen dat deze blog weer een goed inkijkje geeft in onze situatie.

Terugblik

Eén van de doelstellingen van deze periode in Thailand was erachter te komen of we op de “oude” manier door konden gaan of niet. Hoe is ons dat vergaan?

Nou, wanneer iemand met een helikopterview naar ons zou kijken ziet-ie een actief koppel. Begin januari zijn we naar Bangkok gegaan. Veel medische keuringen wachten daar. Een paar volle weken met ook nog een bezoek aan Lopburi waar we ooit een blauwe maandag op de taalschool hebben gezeten (2017). Het was een drukke, maar goeie tijd met veel ontmoetingen. Met bekenden en onbekenden. Ook in Bangkok weer geconfronteerd met alle veranderingen die COVID gebracht heeft. In tegenstelling tot alle andere keren dat we er waren leek het wel uitgestorven in de Bangkok Home. Dat is het centrum/ gastenverblijf van OMF in Thailand. De plek waar we in najaar 2013 drie maanden verbleven en waar ons Thaise avontuur begon.

Na Bangkok hebben we onszelf verwend met een week vakantie aan de kust. Heerlijk relaxen aan het strand bij 30°C terwijl in Nederland ……. Ook de tijd genomen om wat bijzondere vogels te spotten. En tot onze verbazing een onbekend beest gezien, Ooit van een colugo gehoord? Zoek-em maar es op! Verder ook voor het eerst van ons leven een otter gezien in het wild. Fraaie streek.

En nu

In Chiang Mai terug lag er weer aardig wat werk te wachten. Met de medische keuringen loopt het nog steeds storm.

Echter dat betekent wel dat we in pakweg een maand het leeuwendeel van dat werk klaar hebben. En dat brengt ons bij het volgende: we ervoeren allebei dat het tijd wordt om de bakens te verzetten. Er is zeker op dit moment te weinig werk voor allebei om hier een groot deel van het jaar te zijn.

Dit betekent niet dat we volledig afscheid willen nemen van dit werk maar om het anders te gaan doen. Met die insteek hebben we meerdere gesprekken gevoerd met onze veldleiding, met mijn collega in Singapore en OMF Nederland.

Conclusie: we komen eind maart terug naar Nederland en draaien de huidige afspraak met OMF om: Dus we wonen hoofdzakelijk in Nederland en gaan voor één tot enkele kortere periode(n) per jaar naar Thailand. Met in die perioden een duidelijke rol voor ons beiden.

De nabije toekomst

Eind maart terug naar Nederland. Dat betekent nú huur van het huis opzeggen, auto verkopen, sommige dingen opslaan. Andere spullen inpakken of van de hand doen. (Gelukkig hebben we niet veel verzameld de laatste jaren). En natuurlijk afscheid nemen.

Daarnaast gaan we ons voorbereiden op een grote verrassing en verandering. We hopen deze zomer 2x opa en oma te worden! Wow! Onze derde dochter Irene met Tobias verwachten hun eerste kind in juli en onze oudste dochter Miriam met Michael in augustus. Wat een zegen.

Of nog meer veranderingen gezond zijn weet ik niet, maar er zijn ook plannen om nu ook te gaan verhuizen. Iets wat we jaren uitgesteld hebben wegens “Thailand”.

En verder…..

In veel opzichten blijft het een vreemde tijd. Bijvoorbeeld: morgen kunnen we pas mijn werkvergunning oppikken. Daaraan gekoppeld kunnen we Marjo’s visum aanvragen waarmee ze voor een jaar mag blijven in Thailand. Dat bijt natuurlijk met de plannen om weer terug te keren naar NL. Echter, doen we dat niet dan moet Marjo het land uit komende week. En met de COVID-situatie is het maar de vraag waar ze dan naar toe kan en hoe ze weer terug kan komen.

Dus, wanneer dat allemaal lukt, kunnen we onze tijd hier uitzingen. Uitzingen is niet hetzelfde als nietsdoen. Over 2 weken hebben we een bezoek gepland aan Isaan in het noordoosten van Thailand. Daar werkt ook een team van OMF. De meesten kennen we goed. Ze hebben allemaal een keuring nodig. Tevens een goeie gelegenheid om bij te praten!

Marjo springt in de komende tijd nog bij op een speciale school hier vlakbij. Dit is speciaal voor jongeren die thuisonderwijs krijgen maar eenmaal per maand met lotgenoten leren in een klassikale setting. Verder heeft ze de kans om op Juniper Tree bij te springen. Een vakantie- annex retraite bestemming voor voornamelijk zendelingen waar ze in het verleden ook gewerkt heeft.

Dat was het weer. We hopen jullie gauw te ontmoeten. Zijn er nog vragen of onduidelijkheden stel ze! We hopen in de volgende nieuwsbrief concreter te zijn over hoe onze toekomst eruit gaat zien. Al weten we dat dat in Gods handen ligt. We willen ons door Hem laten leiden!

Na 20 maanden troffen we ons (huur)huisje in Chiang Mai min of meer aan zoals we het achterlieten. Vertrouwd. Net als de mensen die we hier weer troffen. Toch voelde het ook als “opnieuw beginnen”. Door de afwezigheid van sommige vertrouwde mensen. Door de komst van een heleboel nieuwe buren. Erg gezellig trouwens met die jonge gezinnetjes. Uit de VS en Myanmar. (Eén van de jongens, Shane, 4jaar, heeft zich opgeworpen als poortwachter. Elke keer als hij ons aan ziet komen op de fiets of met de auto sprint hij naar het hek om het open te doen. Bless him.) En niet in de laatste plaats doordat COVID ook hier diepe sporen heeft achtergelaten: Zoals verwacht is het een stuk rustiger hier rond het centrum van OMF. Geen meetings of conferenties. Geen bezoekers/familie uit de thuislanden. Geen mensen die voor korte tijd bijspringen of zich oriënteren op zendingswerk. Een dooie boel!? Allerminst. Wel duidelijk anders.

• 

Valt er hier nog iets te doen dan?

De medische bezigheden komen weer op gang inmiddels. Er is een heleboel achterstallig werk wat betreft de 2-jaarlijkse check-ups. Het plannen daarvan is altijd een hele toer. Begin van het nieuwe jaar brengen we daarom een bezoek aan Bangkok om ook daar keuringen te doen. Voor Marjo valt het vaak niet mee haar weg te vinden nu het hier zo rustig is. Dag voor dag kijkt ze wat er op haar weg komt. Wat dat betreft zijn de huidige weken iets gemakkelijker. We draaien namelijk mee met een programma waarbij we Kerstpakketten klaarmaken en brengen aan de allerarmsten. We doen dit in dezelfde streek als waar we in voorgaande jaren ook betrokken waren bij gratis medische zorg voor vluchtelingen uit Myanmar.

• 

• 

Kerstgroet

(อสย.11:1-9)1แต่เมืองนั้นที่อยู่ในสภาพโศกเศร้าจะไม่ทุกข์ระทมอีก ในกาลก่อนพระองค์ทรงให้แคว้นเศบูลุนและแคว้นนัฟทาลีเป็นที่ดูหมิ่น แต่ในภายหลัง พระองค์จะทรงทำหนทางฝั่งทะเล และดินแดนฟากตะวันตกของแม่น้ำจอร์แดน คือกาลิลีของบรรดาประชาชาตินั้นให้รุ่งโรจน์

De Kerstboodschap is in de westerse wereld voor de meeste mensen zoals bovenstaande Thaise tekst. Onbegrijpelijk dus. Dus moet ook het Kerstverhaal opnieuw verteld worden, opnieuw vertaald, hertaald, zodat iedereen het begrijpt. Wat op het oog een aandoenlijk verhaal is, heeft een ongelooflijke impact gehad op de hele geschiedenis van de mensheid. Tot op de dag van vandaag, nu steeds meer mensen in staat gesteld zijn dit verhaal in hun eigen taal en context te lezen en te horen.

Het is en blijft een ongelooflijk verhaal: God, de Schepper van hemel en aarde kwam zelf naar de aarde. Koos ervoor te worden als een kind. Jezus.

Het verhaal uit de profeet Jesaja (bovenstaande tekst) vertelt over een volk dat in donkerheid was: en welk volk is dat niet. Thailand net zo goed als Nederland. Gebukt onder onrecht, schuld, en zonde. Dit volk zal een groot licht zien. Jezus, het Licht van de wereld. De Verlosser.

Hoe dan? Dat is weer een ander verhaal.

Een hartelijk groet uit Thailand. Gezegende Kerstdagen en een gelukkig Nieuwjaar,

Eindelijk lijkt het erop dat we terug kunnen naar Thailand! Na 20 maanden onzekerheid, hopen we op 19 november onderweg te zijn naar Bangkok. Het was de laatste maand een spannende tijd. Onze visumaanvraag in Thailand was klaar. Dus wij moesten hier aan de slag. Een afspraak bij de Thaise ambassade maken, visum aanvragen in Den Haag, visum ophalen 5 dagen later in Den Haag, Thailand Pass aanvragen, vlucht boeken, quarantaine hotel in Bangkok boeken en nog veel meer. En dit klinkt misschien allemaal rechttoe rechtaan, maar dat was het niet. Het vroeg van ons veel vertrouwen en geduld. Veel spanningen of het allemaal zou lukken. De Thaise autoriteiten kunnen pietje precies zijn. Als ik dan een telefoontje krijg van de Thaise ambassade gaan alle alarmbellen rinkelen. Uiteindelijk bleek het een misverstand te zijn van hun kant. Opluchting bij ons!

Hebben we er zin in?

Ja en nee…. Het is vreemd om iets, waar we maanden op hebben gewacht, werkelijkheid te zien worden. We moeten ons hier weer los rukken uit ons leventje. Onze kinderen loslaten. Gert zijn werk als huisarts staken. En natuurlijk familie en vrienden weer vaarwel zeggen.

We hebben veel zin om iedereen in Thailand weer te ontmoeten. Te ervaren hoe het weer in ons huisje is en hoe het leven veranderd is in Chiang Mai. Het warme klimaat, de mooie natuur en het Thaise eten zijn aantrekkelijke bijkomstige zaken. De warme reacties van de zendelingen in Thailand op het bericht van onze terugkeer doet ons goed.

Thailand en COVID

Tot het voorjaar had Thailand nog nauwelijks te kampen gehad met COVID. Daarna ging het hard. Er zijn inmiddels 20.000 doden geregistreerd door COVID. Momenteel komen er dagelijks rond de 7400 nieuwe “gevallen” bij. Dit op een bevolking van 68 miljoen. In Chiang Mai, waar wij wonen, waren er zo’n 400 nieuwe besmettingen per dag de laatste weken. Reden waarom er strenge maatregelen zijn in Thailand. Op straat: verplicht een mondkapje dragen. Bij elke winkel word je getemperatuurd! Toch gaat het land weer langzaam open. Was er tot voor kort een quarantaineplicht van 2 weken voor reizigers. Nu is dat teruggebracht tot één nacht mits je volledig gevaccineerd bent. En je bij aankomst een negatieve test scoort.

Thuis of thuis?

En dan, thuis in Chiang Mai? Thuis op Urk? Thuis onderweg?

Onze voorganger las vandaag uit Psalm 84. Een psalm van verlangen om bij de HEER van alles en iedereen te wonen. Een psalm die zingt dat er plaats is voor een mus en voor het nest van een zwaluw en haar jongen. Waar? Bij Hem.

Waar zijn wij thuis? Bij Hem!?

Gelukkig zijn de mensen die Uw kracht kennen en ervaren, zij weten hoe zij op Uw weg moeten blijven! (vers 6)

Om met studenten te spreken: daar zijn we thuis-thuis.

Hartelijke groet!! De volgende keer weer een bericht uit Thailand!!?

• 

Inleiding

Voor wie deze zomer nog iets meer wil doen dan vakantie vieren is er hier nog een blog van ons ! Veel leesplezier. 😎

Langzamer leven is het devies voor de meesten van ons in vakantietijd. Iets langer doen over het ontbijt, de douche, het ochtendnieuws. Misschien zelfs wel voor het lezen van deze blog. Aan de andere kant zijn er vakantiegangers die meer calorieën verbranden dan “in de rest van het jaar”. (Zoals denk ik iedereen binnen ons gezin)

Voor wie nooit langdurig in het buitenland gewoond heeft is het moeilijk voor te stellen: langzaam aan doen en wachten is onderdeel van het leven. En niet omdat iedereen gericht is op relaties i.p.v. prestaties. Nee, de werkelijkheid is veel gewoner: veel zaken kosten gewoon veel meer tijd. Neem nou het aanvragen of verlengen van een visum.

Het visum

Zie ik de hemel, het werk van Uw vingers, de maan en de sterren door U daar bevestigd, wat is dan de sterveling dat U aan hem denkt. Het mensenkind dat U naar hem omziet. Psalm 8:4,5

De seizoenen dicteren dit jaar de frequentie van de nieuwsbrieven zie ik. December, maart, juni. Na een beslist lange koude winter met koude voeten genieten we volop van de mooie groene lentedagen. Hoewel, juist vandaag is het weer flink frisser aan de voeten. Of komt dat door de bèta-blokkers?

De Nederlandse lente is geen straf voor mensen die langere tijd in Thailand geweest zijn. Wat een pracht. Binnen een mum van tijd bot alles weer uit. Vogels hebben ongelooflijke haast. Bijvoorbeeld de trekkers onder de vogels: Koud zijn ze in Nederland of de mannetjes zingen dat het een lieve lust is. Vinden een partner, paren, leggen eieren en dan begint het echt zware werk: zorgen dat het kroost het nest verlaat in goeie conditie. Ik begrijp dat sommige een paar duizend keer per dag af en aan vliegen naar het nest! Zo is dit voorjaar onze tuin “bezet” door de gewone vogels zoals merel, mus en heggemus. Maar ook door een paartje braamsluipers ergens in de laurierhaag en een tjiftjaf. Met al dat jonge spul in de buurt zou je zeggen dat geen rups of spinnetje het overleeft. Aan de staat van de buxushaagjes echter is te zien dat er nog genoeg rupsjes over zijn. Wat een ravage!

Operatie Marjo

Klinkt als een fragment uit de oorlog. Achteraf viel het allemaal mee. Op 29 maart werd Marjo verlost van haar galblaas. ’s Morgensvroeg melden op de ziekenhuisafdeling in Lelystad en ’s middags kon ik haar weer ophalen. De volgende dag nog behoorlijke pijn. Daarna nauwelijks nog. Ze kan wel zeggen dat ze weer helemaal hersteld is inmiddels. We zijn hier erg dankbaar voor. Om eerlijk te zijn moet ik zeggen “we waren hier erg dankbaar voor”. Omdat ik het al weer bijna vergeten was. Zo zitten we blijkbaar in elkaar. Zou dat ook zo gaan met de Corona-crisis?

Zijn jullie nu nóg hier?

Deze week is duidelijk geworden dat we voorlopig niet terug kunnen. Door een administratieve fout (in Thailand) kan het wel september worden. Dat was wel schrikken en geeft nog veel verwarring bij onszelf. Hoe kan dit nu? En als gelovige vraag je je dan af: wat wil God? We zullen dit weer een plekje moeten geven. Geduld oefenen, zoals het hele afgelopen jaar. Flexibel zijn en niet te ver vooruit kijken. We durven nauwelijks meer te hopen dat we binnen afzienbare tijd weggaan. Hoewel de wil en het verlangen er nog wel is. Maar we vragen ons wel eens af hoe dit gaat aflopen….. Wel erg jammer en ook wel frustrerend met het oog op onze betrokkenheid bij onze collega’s in Thailand e.o. En, o ja, de quarantaineplicht is er ook nog steeds in Thailand ook al zijn we dan inmiddels volledig gevaccineerd tegen Covid.

Dus…..

Deze zomer in Nederland. Hoe ziet die er uit? Moeten we toch nog een paar weekjes vakantie plannen? Sowieso zal ik weer op zoek gaan naar werk voor de komende maanden. Ben erg blij trouwens dat dat al die maanden goed gelukt is. Naast het werken als huisarts ben ik ook momenteel betrokken bij vaccinatiewerk via de GGD. Boeiend om zo’n grootschalige campagne van dichtbij mee te maken. Voor Marjo is het veel lastiger. Zij is veel meer bezig met voorbereiden voor onze terugkeer naar Thailand: Laatste keer dit schoonmaken, laatste keer dit kopen, alles opmaken in de keukenkastjes, winterkleren opruimen etc. En dan de vragen die er in ons hoofd opkomen over hoe het zal zijn om weer terug te gaan en daar weer te leven.

De huwelijkscursus gaat ook nog even door. Inmiddels les 6. Elke twee weken hebben we een ontmoeting via zoom met de stellen in Thailand. Het is fijn om te doen. En ook een belangrijk verbindend moment voor ons! Met elkaar en met mensen in Thailand.

Thailand en Corona

De laatste twee maanden is daar ook een derde golf van Corona begonnen. Minder heftig dan in Nederland, maar de maatregelen zijn veel strenger. Tussen provincies kan niet meer gereisd worden zonder 2 weken quarantaineplicht. Mondkapjes moeten overal gedragen worden. Scholen, niet essentiële winkels etc. zijn allemaal dicht. Noodhospitaals zijn opgericht en het vaccineren is begonnen. De Thai zijn erg voorzichtig en angstig om corona te krijgen. Voor ons betekent dat dat er geen trainingen of conferenties zijn. En ook dat we weinig bezoeken en medische keuringen zouden kunnen doen. Het hele land is stilgezet. Voor de zendelingen ook een moeilijke en vaak eenzame tijd.

Belangrijkste punten

Ja, wanneer gaan we terug naar Chiang Mai in Thailand? Over een maand?Of worden het 2 of 3 maanden of nog langer. Eerlijk gezegd weten we het niet.

Hobbels

Wat zijn de hobbels die we nog moeten nemen? En wat is er tussen gekomen zodat we waarschijnlijk niet eind april weg kunnen? Ten eerste moeten we alle papieren in orde krijgen voor de Thaise ambassade. Daar gaan we nu mee aan de slag, zoals we ons hadden voor genomen. Maar er is nog een hobbel, namelijk dat Marjo de laatste 7 weken 3 galsteen aanvallen gehad heeft. Dat was onverwachts. Ze had er nog nooit één gehad. Nu moet de galblaas eruit volgens de chirurg, maar door Covid-19 worden deze operaties op dit moment niet of sporadisch uitgevoerd. Dus dat wordt wachten en bidden dat er toch in een ziekenhuis een gaatje komt voor deze kijkoperatie. Maar dus veel onzekerheid voor ons.

Curryactie

Dit terwijl de actie curry voor quarantaine een groot succes was. In de afgelopen 2 weken konden gemeenteleden, vrienden en bekenden uit Urk en omgeving massaman curry met rijst bestellen. Op 6 afhaaldagen heeft Marjo 228 porties gemaakt. Gelukkig kreeg ze ook hulp van een paar lieve vriendinnen. En Gert sprong bij waar mogelijk. Het was fijn om weer contact te hebben met veel mensen uit onze gemeente De Fontein. We zijn er enorm door bemoedigd. Zoveel mensen die ons gesteund hebben en daardoor betrokken zijn bij ons werk in Thailand. Wat een zegen! Het bedrag voor onze quarantaine is ruimschoots gehaald. Alle eer aan God!

Afscheid

Naast de curry actie was de afgelopen 6 weken ook en vooral een tijd van afscheid nemen van twee lieve vriendinnen. Marjan uit Urk kenden we al meer dan 20 jaar. Zij en haar man Theo woonden vlakbij, een paar van hun kinderen hebben jarenlang opgepast op onze kinderen. We hebben veel meegemaakt in de loop der tijd. Onder andere in een gebedskring. En wanneer we weer in Nederland waren deelden we vaak de maaltijd met elkaar. Moeilijk haar achteruit te zien gaan. Moeilijker voor Theo die zo verknocht aan haar was.

Vorige week nog maar is ook Joke overleden. Een kortstondig ziekbed na een ernstige beroerte. Zij was wat ouder dan wij, maar erg vitaal. Zij en haar man Kees (die 9 jaar terug is overleden) waren een soort adoptie opa-en-oma geworden. Nadat onze kinderen geen opa’s en oma’s meer hadden. Bijna 20 jaar hebben ze die rol met verve gespeeld. Daar zijn we hen bijzonder dankbaar voor.

Beide vrouwen kregen een mooie, hoopvolle begrafenis. Hoe vreemd het ook klinkt: We ervoeren dit allebei als een zegen om juist in deze tijd in Nederland te zijn.

Hoe nu verder?

Maandag 22 maart gaan we beginnen met de online marriage course voor zendelingen in Thailand. We zien er naar uit om vele bekenden weer te begroeten. 7 maandagmiddagen online en daarna hopen we het met een live-weekend af te sluiten begin mei. Of dat gaat lukken?

Gert gaat gewoon door als medisch adviseur voor de zendelingen. Marjo houdt contact met hen via beeldbellen of appen.

We blijven zoeken naar een ziekenhuis, dat de operatie snel kan doen.

We gaan alle papieren verzamelen, die nodig zijn voor onze visum aanvraag.

Dit zijn tevens gebedspunten.

Hopelijk is de volgende nieuwsbrief uit Thailand. Iedereen bedankt voor de steun in het afgelopen jaar. Vandaag is het precies 1 jaar geleden, dat we uit Thailand terugkwamen voor 8 weken. Maar dat werd iets langer………