Gert en Marjo

Ja, dat is wel ons thema van 2020. Al meer dan 9 maanden. Wat is zo’n jaar anders verlopen dan we dachten. En natuurlijk niet alleen voor ons, maar voor heel veel mensen. Misschien wel voor iedereen. Leren omgaan met teleurstelling, hoop en verwachting, loslaten, geduld oefenen, in Nederland leven en natuurlijk ook omgaan met alle ideeën wat betreft Corona. Hoe doe je dat?

Voor mij (Marjo) is dat een heel proces geweest. Een tijd van overspannen zijn en slecht slapen, met ups en downs, met blij zijn om in Nederland bij de kinderen, familie en vrienden te zijn. Tegenover terugverlangen naar Thailand en “wat doe ik hier?”. Begin oktober hadden we een conferentie met alle gestrande verlofgangers van OMF in Nederland. Mensen, die net als ons niet terug kunnen naar hun zendingsland. Het thema was Waiting on God (wachten op God). Heel toepasselijk voor ons allemaal. Het wordt ook wel “tijd op de drempel” genoemd. En wat doe je daar? In die wachttijd? Kan je het loslaten en overgeven en kijken wat er nog mogelijk is? Of ga je bij de pakken neer zitten? Of ga je er tegen vechten? Genoeg materiaal om eens goed over na te denken.

Wat doen we hier nu in Nederland? Gert werkt hier en daar in een gezondheidscentrum als huisarts. Vaak enkele dagen in de week. Verder nog eens een paar diensten op de huisartsenpost. Hij vindt het wel erg leuk om als huisarts werkzaam te zijn. Natuurlijk houdt hij ook het werk bij voor OMF in Thailand via mail of Whattsapp. We bezoeken veel mensen of vrienden komen bij ons. Marjo is degene die veel belt of appt met de zendelingen in Thailand. Al met al vervelen we ons totaal niet!

Wanneer gaan we weer naar Thailand? Tja, dat weten we nog niet. Er zijn veel dingen die daar in mee spelen. Met name of we een visum kunnen bemachtigen voor langere tijd. Want als we Thailand binnen kunnen komen, moeten we sowieso 2 weken in een hotel in Bangkok in staatsquarantaine. Dat is voor één keer wel te doen, maar het liefst niet vaker. Daar hangt ook een flink kostenplaatje aan. Maar als we kunnen gaan, horen jullie het!

Iedereen bedankt voor jullie steun op wat voor manier dan ook in 2020! Het is zo belangrijk voor ons om te weten dat er mensen achter ons staan. We doen dit werk samen. Alleen kunnen we het niet. We hopen dat jullie ons blijven steunen. Willen jullie meer weten d.m.v. een persoonlijk bezoekje of belletje of mailtje, laat het ons weten. We vinden dat erg fijn.

Boekje over het MEKONG-veld (daar werken we o.a. voor) over de onbereikte bevolkingsgroepen in de gebieden langs de Mekong rivier. Zou je dat willen ontvangen, kom het dan bij ons ophalen of voor 3 euro sturen we het naar je op.

In deze tijd voor Kerst mogen we weten dat God ons nooit alleen laat. Immanuël, God met ons, Jezus, het Licht in de duisternis.

Gezegende dagen en een gezond en liefdevol 2021!

• 

Intro Inmiddels zijn we 7+ maanden in Nederland. Je zou denken dat we weer terug (bij af) zijn. Een vreemde situatie blijft het. Niemand kijkt er meer van op. Voor de mensen die ons goed kennen is alles al weer lang gewoon. Weinig wordt er nog gevraagd naar hoe het gaat in Thailand of hoe we het vinden dat we nog steeds hier zijn. Begrijpelijk. Soms wel jammer, want we gaan zelf ook steeds meer denken dat Het Ruim 8 dus ons thuis is. En Thailand is zo ver weg. En voor de mensen die we minder vaak zien is het: “Hé, zijn jullie er al weer?” Altijd leuk om te horen wanneer de maanden zich aaneen rijgen, maar niet heus. Deze tijd is dus voor een deel erg stressvol geweest. Met name door de onzekerheid van het wel of niet kunnen terugkeren.

Terug naar Thailand!? We merken allebei dat het verlangen om weer terug te gaan steeds groter wordt. Daarom een klein uitstapje naar de wondere wereld van de visumverstrekking. De laatste weken zijn we wat meer bezig met “teruggaan”. Met name omdat één november er aan zit te komen. De datum dat er wellicht meer duidelijkheid komt/zou komen. We hebben veel gesproken met collega’s van OMF in Thailand. Nieuws vergaard bij de Thaise ambassade. Veelbelovend leek de mogelijkheid om terug te gaan op een makkelijk te verlengen toeristenvisum. Momenteel echter is die mogelijkheid niet aanwezig vanwege de tweede Corona-golf in onze contreien. Het speciale RA-visum (Religious Affairs) dat we voorheen kregen wordt niet verstrekt momenteel: het ministerie dat hier over gaat heeft nu andere prioriteiten. Een studentenvisum zou de eenvoudigste manier zijn op dit moment, zegt men. Echter, willen we dan alle twee ons inschrijven aan een universiteit in Bangkok om een paar vakken te volgen? Met alle (hoge) kosten van dien. En ondertussen dus ook wonen in Bangkok!? En wat gebeurt er na die studie? Weer terug? Dan maar een visum voor pensionado’s?! Zo voelen we ons nog niet en ook dat zou heel veel voeten in de aarde hebben. En kunnen we dan blijven doen wat we tot nu toe gedaan hebben? Je hoort: terugkeer lijkt er voorlopig nog niet in te zitten.

Lotgenoten Vorige week hebben we een bijeenkomst gehad met Medelanders die in hetzelfde schuitje zitten als wij. Mensen die niet terug kunnen naar het land waar ze gewoonlijk werken. Door de Corona dus. Mensen uit heel Zuidoost-Azië. Goed om elkaars verhalen te horen. Goed om te delen. Goed om bemoedigd te worden vanuit Gods Woord. Voor wie thuis is in de Bijbel: dit boek staat bol van verhalen over mensen die moesten wachten, wachten, wachten. Abraham en Sara, Jozef, David, Simeon en Hanna….. Inspirerende voorbeelden. Lees maar es na.

O ja, twee dagen hebben we als brave burgers Zoom-meetings gehad. Maar de laatste dag was live. Hoe prettig was dat!

Ondertussen Goddank hebben we ons gezin en veel goeie vrienden om ons heen. Onze Hester is inmiddels in Maastricht aan de slag als fysiotherapeut. Dat geeft ons reden en excuus om regelmatig die kant op te gaan. Marjo en ik hebben elkaar daar leren kennen tijdens onze studententijd en zijn er getrouwd. Kortom, een bijzondere stad. Bram heeft recent zijn diploma Bachelor of Science ontvangen. In februari al afgerond, maar nu pas een (bezoekerloze) uitreiking. Tobias (getrouwd met Irene) is in de allerlaatste fase van zijn Master-programma. Genoeg reuring dus.

Werk is er voor mij (Gert) tot nu toe altijd geweest. Ik hoef niet zo nodig alle dagen te werken. Op het moment werk ik vooral in Emmeloord in een huisartspraktijk. En ook regelmatig op de huisartsenpost. En met veel plezier! Daarnaast om de dag een paar uurtjes werk voor Thailand. Fijn om op die manier toch betrokken te blijven. Marjo doet vooral wat ze voorheen ook deed. Contacten onderhouden, plannen, mensen bemoedigen.

Tot slot O ja, in Thailand zelf is er geen Corona-probleem. Besmettingen zijn er nauwelijks en dat willen ze graag zo houden. Wel zijn er veel protesten tegen de regering gaande. Er is meer onrust dan gewoonlijk.

Voor ons persoonlijk geldt (en vast voor alle gelovigen) dat in alle omstandigheden de Here God op de eerste plaats mag staan. Wij hoeven ons leven niet te maken uiteindelijk. Er is Iemand die voor ons zorgt. En of we nu in Thailand zijn of hier: van ons wordt verwacht dat we betrouwbaar zijn in alles wat we doen. Zulke dingen veranderen niet.

Bedankt voor het lezen. Laat es wat je horen via deze site of op een andere manier. Ik kan wel zeggen dat het in deze tijd extra belangrijk voor ons is om bemoedigd te worden… Zodat we de moed erin houden. Het ga jullie goed!

Al weer bijna 5 maanden in Nederland. Wie had dat kunnen denken? Wij niet. Eerst was er de hoop dat we nog terug konden in mei, toen in juni, juli. Onzekerheid over onze visa en Gert zijn werkvergunning, die per 1 augustus allebei verlopen. Onzekerheid over nieuwe maatregelen van de Thaise regering over het opengaan van de landsgrenzen. Natuurlijk ook onzekerheid over Corona maatregelen in Nederland, net als iedereen. Hester, die nog in Honduras zat, met alle onzekerheden van daar. Onzekerheden horen bij het leven, maar we willen ze liever uit de weg gaan. Ik merk dat mijn leven aardig op de kop gezet is. Alle veranderingen van de laatste 3 jaar en nu dit er overheen. We hadden ons net aardig gesetteld in Chiang Mai en nu……… weer settelen in Nederland.

Maar sinds vandaag hebben we iets meer duidelijkheid. Met dubbele gevoelens. Ons visum en werkvergunning verlopen. Daar is niks meer aan te doen. Het OMF-kantoor in Bangkok regelt deze zaken. Daarom overleggen en beslissen we veel met hen. Zij zijn al bezig om een nieuwe aanvraag klaar te maken. Dat vraagt tijd en een dikke stapel papieren. Hopelijk binnen 3 maanden klaar. Dus voor 1 november gaan we hoogstwaarschijnlijk niet terug. Gert blijft het werk als medisch adviseur vanuit Nederland doen. Samen zullen we ons inzetten om contact te houden met en ondersteuning te bieden aan de zendelingen. Dat vraagt van ons dat we proberen in twee werelden te blijven leven. Dat blijkt lastig, des te langer we weg zijn uit Thailand.

Ondertussen is Hester vervroegd terug uit Honduras. Jammer genoeg moest ze deze beslissing nemen. Ze is bij ons 2 weken in quarantaine. We zijn blij dat we deze tijd met elkaar hebben. Verjaardagen van onze kinderen mee te kunnen vieren, weer met elkaar te zijn als gezin. Kostbare momenten.

Thailand in corona-tijd

Thailand heeft “corona” aardig onder controle. 68 miljoen mensen leven er. Door corona minder dan 60 sterfgevallen bekend. Men denkt dat dat komt doordat mensen geen handen geven of omhelzingen, dus elkaar niet aanraken bij begroetingen. Verder leeft men veel meer buiten. Toch heeft Thailand erg te lijden onder corona. Economisch gaat het slecht doordat de toeristensector, waarin één op de zes Thai werkzaam is, ingestort is. Geen geld, geen eten. Zo zijn veel zendelingen van OMF bezig om voedsel uit te delen. Ook in Chiang Mai (zie foto’s hieronder).

Tot slot

Onzekerheid voor velen. Pratend over zendelingen: wij zijn niet de enigen die in een lastige situatie zitten. Er zijn er veel die op dit moment zitten te wachten tot ze terug kunnen naar Thailand. En ook naar andere landen. Hoe het komend jaar eruit gaat zien? Wie zal het zeggen. We vertrouwen dat onze God de regie heeft. Ook in deze onzekere tijd. Hij is onze zekerheid!

Een beetje rare titel dit keer.  Leek me toch wel gepast omdat er vanuit ons niet zo heel veel te melden is. Komkommertijd dus!? Zoals bekend zijn we net voor de wereldwijde Corona-crisis in Nederland teruggekomen. Vergeleken met alle grote en kleine drama’s is ons leventje niet zo heel interessant natuurlijk. Net als iedereen ervaren en ondergaan we de beperkingen die deze tijd met zich meebrengt. Leven mee met een aantal mensen uit onze omgeving die getroffen zijn door het virus. Zijn af en toe een beetje moedeloos dat weer iets niet door kan gaan. Zien onze kinderen en anderen (te) weinig. En voor mij, Gert, betekent het dat ik vaak werk in pak. Want ook de huisartsenbranche is bijna onherkenbaar veranderd.  Contact met Thailand is gebleven natuurlijk. Maar de terugvlucht is geschrapt en wanneer we terug kunnen is nog een grote vraag. In de loop van juni? Nog later? En wanneer we teruggaan, wat kunnen we dan? Ook in Thailand is tenslotte alles nog behoorlijk op slot. In de komende weken hopen we meer te weten te komen. Veel staat nog op losse schroeven.

Gezondheid

En o ja, wij zijn gelukkig nog gezond van lijf en leden.  Hoewel: een klein uitstapje naar een vervelend akkefietje: In de week voordat we terugkwamen sneed ik me aan een rietstengel. Omdat mijn duim zo dik en rood bleef heb ik een collega in Nederland gevraagd om er es naar te kijken. Die heeft em opengesneden en een paar stukjes riet verwijderd. Na een maand kwam ik alsnog bij een chirurg terecht vanwege blijvende klachten. Die heeft em weer opengemaakt en nog es 3 stukken verwijderd. Tot op vandaag voelt m’n duim beurs en ik ben een beetje bang dat nog niet alles er uit is….

Activiteiten

In Nederland stonden een aantal ontmoetingen en presentaties gepland voor deze tijd. Die konden niet doorgaan uiteraard. Van de nood een deugd maken hebben we o.a. gedaan door een filmpje op te laten nemen via een goede vriend. Een algemeen filmpje over onze “missie” in Thailand. Wel toegespitst op een gemeente in Hasselt, Overijssel, waar we een presentatie zouden geven. Dit op uitnodiging van onze vrienden Erik en Gerdie die ons in februari in Thailand bezocht hebben.

Voor de geïnteresseerden: Kijk het filmpje hier onder. Het wachtwoord is omf01

Een hartelijke groet van ons en in juni hopen we weer met een langere editie te komen.

Mochten jullie ons nog willen ontmoeten: welkom op Het Ruim in Urk op 1 1/2 meter afstand.

Gert en Marjo

Intro

De laatste tijd hebben we aardig wat kunnen reflecteren op ons werk in Thailand. Dat kwam vooral door een aantal (fijne) bezoeken die we gehad hebben. Vrienden die geïnteresseerd zijn in ons, maar ook in wat we nu eigenlijk doen hier. Vandaar in deze nieuwsbrief vooral wat meer ons dagelijks werk.

Voor mij (Gert) blijft dat in deze periode dicht bij de actualiteit. Dat wil zeggen dat ik dagelijks te maken heb met vragen en situaties n.a.v. het nieuwe Corona-virus.

Hoe zit dat?

Ook in Nederland is dit virus en al het gebeuren eromheen dagelijks nieuws. Hoewel het virus zelf slechts bij onze directe buren opgedoken is, ten tijde van schrijven. Als ik de reacties lees uit ons thuisland is er ook veel hilariteit om de situatie. De cartoons over corona buitelen over elkaar. Corona drank hoeft voorlopig geen reclame meer te maken. (Geen kritiek hoor; ik zou er denk ik even hard aan mee doen).

Dichter bij de Chinese bron vergaat het lachen je wel.  Doodserieus is de aandacht voor het virus en de gevolgen ervan. Inmiddels ook in Thailand natuurlijk. Hier is een van de hoogste aantallen gevonden besmettingen na China!  We praten echter nog wel over enkele tientallen! En dat willen “we” graag zo houden. Het is haast een wonder te noemen met de hordes Chinezen die dit land bezoeken.

Medische universiteit

Woensdagmiddag ben ik meestal op de medische faculteit in Chiang Mai te vinden. Dit voor het begeleiden van artsen die graag wat beter en meer Engels willen spreken. De laatste keer kon ik er niet onderuit om zelf ook een mondkapje te dragen. Vrijwel iedereen doet dit. Wetenschappelijk verantwoord? Wanneer je het virus hebt dan wel. Als je niet besmet wilt worden heeft het veel minder zin. We maakten een foto met de groep. Zelfs toen gingen niet alle mondkapjes af.

Onze organisatie

Zoals bekend heb ik vaak te maken met mensen die wonen, werken en reizen van en naar Big C.  Dit levert veel moeilijke situaties op. Mensen die niet terug kunnen naar huis. Mensen die beter niet kunnen gaan reizen. Mensen die dat toch gedaan hebben en nu 14 dagen in quarantaine moeten blijven. Gastenverblijven die met de handen in het haar zitten omdat er mogelijk besmette mensen komen. Met alle maatregelen die dan genomen dienen te worden.

Vaak krijg ik vragen hierover. En er moet ook beleid gemaakt worden.  Gelukkig heb ik een paar goeie collegae die als vraagbaak kunnen dienen. En gelukkig spelregels opgesteld hebben voor een heleboel situaties.  Maar ik heb wel gemerkt dat er meer vragen te stellen zijn dan antwoorden te geven.

Kortom, een moeilijke situatie, maar ook wel erg boeiend om zo nauw betrokken te zijn bij een groot gezondheidszorg-probleem.

Wat te verwachten?

Voorlopig is het nog allerminst duidelijk hoe de epidemie zich gaat gedragen. Buiten big C. kan het virus (nog?) aardig beteugeld worden. Is het gevaarlijk? Ja, mensen gaan er aan dood. Rond de 2% van de bekende patiënten momenteel. En dat zijn dan voor het allergrootste deel mensen met een verlaagde afweer. De ouderen vooral en mensen met bepaalde chronische aandoeningen. Dezelfde groepen die in Nederland ook (veel) meer kans hebben te overlijden aan de griep (influenza).  En die dan ook geadviseerd worden de jaarlijkse griepprik op te halen!

In big C hoor ik van schrijnende situaties. Vervoersbeperkingen zijn de minste. Winkels die leeg raken een van de belangrijkere. Hamsteren schijnt heel gewoon te zijn. Vooral rijst, mondkapjes en tissues zijn al moeilijk te krijgen op veel plekken. Paniek ligt voortdurend op de loer.

Laten we hopen en bidden dat er snel een einde komt aan de onzekere situatie.

Marjo: manager en gastvrouw van Mekong center en gastenverblijf Hudson House

Sinds de kerst doe ik dit werk met veel plezier. Het is afwisselend in de drukte. Maar ik zal iets over mijn dag vertellen. Om 8.30 uur begin ik in mijn kantoor. Schoonmaakrooster bijwerken van de kamers, snackbar aanvullen, mail beantwoorden, rekeningen invoeren en printen, vragen beantwoorden, nieuwe gasten invoeren in de computer voor “immigratie”, kapotte dingen herstellen of zorgen dat er iemand komt, 1x in de maand grote boodschappen doen bij de Makro, praten en bidden met mensen en ga zo maar door. Drie keer in de week hebben we koffietijd met elkaar    (10-30 mensen). Ik zet koffie, bak cakes of koop koekjes en fruit en maak dat klaar. Verse ananas, mango, dragonfruit, appels, watermeloen en ga maar door. Zijn er trainingen of conferenties dan heb ik het erg druk met s’ochtends én s’middags koffietijd. Lunch halen bij een restaurant met de pick-up truck voor gemiddeld 20 mensen. Elke donderdagavond eten we met elkaar. Daar moet natuurlijk ook voor gezorgd worden. Verder heb ik wel gemerkt dat er veel onverwachte vragen komen. Je kunt het zo gek niet bedenken. En ook als mensen ziek zijn staat hun gastvrouw klaar.

’s Avonds en in het weekend controleer Gert en ik alle deuren van het gebouw.  Buitenlichten gaan aan en de hekken dicht. Sommig werk loopt ook in het weekend door. Bijvoorbeeld gasten die aankomen moeten binnen 24 uur bij immigratie gemeld worden. Dus meestal werk ik zaterdags en zondags ook nog even. Gert en ik lopen allebei met een extra telefoon en zijn 24/7 oproepbaar.  (betekent overigens niet dat we er nooit uit kunnen hoor)

Tot slot

Ik voel me erg op mijn plek hier. Geniet van een duidelijke taak en het contact met mensen. Het is fijn om dienend ( misschien een beladen woord) bezig te zijn. Het is leuk om dingen te bedenken die iets toevoegen voor onze mensen om met nog meer plezier hun werk te doen.

God geeft Zijn genade in overvloed, zodat u niet alleen zelf alles krijgt wat nodig is, maar het ook royaal met anderen kunt delen ( 2 Korinthiërs 9:8)

In de Message (een Engelse Bijbelvertaling) staat het zo: “God can pour on the blessings in astonishing ways so that you are ready for anything and everything, more than just ready to do what needs to be done”.

Hartelijke groet,

Marjo en Gert

PS: 11 maart hopen we weer terug te komen naar Nederland. Voor een paar maanden.

Wil je ons ontmoeten en meer horen over ons werk:  Zondagavond 29 maart houden we een presentatieavond         in onze thuisgemeente in Emmeloord, VBG De Fontein, Wilgenlaan 4. Koffie staat klaar vanaf 19:30 uur.

De start

We hebben de draad weer snel opgepakt. Mede door ons huis, een auto en de vele activiteiten. Een domper was wel dat er voor ons huis een groot hek om een stuk land was geplaatst. Hierdoor zitten we wat opgesloten. In Nederland zou zoiets niet kunnen, maar hier kan het allemaal. Wat planten en bloemen fleuren nu het hek op. We kunnen niet anders dan ons er bij neerleggen. We zijn gast in Thailand!

Ons werk

Marj0

De dagen zitten erg vol. Met de taalstudie 4 uur in de week en zelfstudie 4 uur. Maat is de naam van mijn nieuwe Thaise lerares. Ze is nog erg jong, 29, het contact is erg goed, vriendschappelijk. Het overnemen van de managers job vraagt ook de nodige tijd. Na de Kerst moet ik het alleen doen. Dat houdt van alles in. Van boekingen doen voor het gastenverblijf tot grote boodschappen doen voor het hele centrum ( zie je me al in een oude truck rijden), trainingen faciliteren en instructies voor de schoonmaaksters. Organiseren van gezamenlijke koffiepauzes met fruit en koek (vaak zelf gebakken) 3x in de week. Helpen in het andere gastenverblijf als de managers dat nodig hebben. Verder de nodige bezoeken, bidstonden, culturele uurtjes om meer te leren over de Thaise gebruiken. De dagen vliegen voorbij. Natuurlijk ook met het nodige face timen met de kinderen, familie en vriendinnen!!

Gert

Naast de lopende medische zaken heb ik wat tijd voor andere zaken.  Recent is daar werk op de medische faculteit bijgekomen. Waar ik erg blij mee ben!  Ik ben betrokken geraakt bij een programma voor het begeleiden van afgestudeerde artsen die zich willen bekwamen in medisch Engels.  Ik help mee bij de afdeling Family Medicine, zeg maar een soort huisartsgeneeskunde. We trekken wekelijks een paar uur met elkaar op.  Het doel is om op een behoorlijke manier een consult te voeren in het Engels.  Verder willen ze graag leren om een praatje te houden voor collega’s (bijvoorbeeld het presenteren van een onderzoek of patiënten casus).  Of het schrijven van een Engelse samenvatting voor een research paper. De kennis van de Engelse taal is meestal wel redelijk, maar het zelf vormen van zinnen…. En vooral een goede uitspraak leren.Dit (vrijwilligers-)werk wordt door de universiteit erg gewaardeerd.  O ja, we bieden dit aan met zo’n 20 man/vrouw binnen zo’n 10 verschillende vakgroepen.

Hoe gaat het met ons?

We voelen ons meer thuis en het leven hier krijgt een zekere routine. We hebben een fijn stel mensen ontmoet in de kerk. Echte vrienden zijn het. We ontmoeten ontzettend veel mensen. Soms een beetje te veel. Dan doe ik maar een stapje terug. Toch merken we dat de zendelingen van OMF ons meer vertrouwen geven. Dat is fijn voor beide kanten. We genieten allebei erg van de (OMF-}kinderen en worden of opa en oma of oom en tante genoemd. We horen vaak terug dat ouders het fijn vinden als er stabiele oudere personen zijn in het leven van hun kinderen hier in Thailand. Voor mij is het nog zoeken naar een evenwicht tussen de hele dag aan het werk zijn en ook een paar uurtjes rust. We worden een dagje ouder. We hebben, op aanraden van OMF-Nederland, een training gevolgd, waarbij we terugkeken op de afgelopen 2 jaar. Hoe is dat gegaan en waar moeten we iets veranderen. Erg goed. We zijn dankbaar voor wat we allemaal mogen horen en zien wat God aan het doen is. Het maakt ons klein en houdt ons afhankelijk van God.

 

Berg en Dal

De reis

Mid-november. Al weer snel na onze terugkomst in Chiang Mai maakten we ons klaar voor een bezoek aan een land dat we om veiligheidsredenen Berg en Dal noemen. Zoals bekend proberen we in de loop van de tijd alle mensen van onze organisatie te bezoeken. Voor zover mogelijk dan.

Berg en Dal stond ook op ons lijstje. Door de enorme afstanden waren we blij dat we in elk geval twee teams konden bezoeken in het noorden. Waaronder een team in de hoofdstad.  Voor de geïnteresseerden: eerst een korte binnenlandse vlucht. Overnachten. Volgende morgen met taxi naar de grens. Formaliteiten. Visa regelen. Verder over een enorm brede rivier. Lunchen. Naar het vliegveld. In een klein propellervliegtuig een half uurtje vliegen over de bergen. (NB: enige vlucht van de dag; enige vlucht daarheen sowieso). Toen nog kwartiertje rijden tot de plaats van bestemming. We waren te gast bij een zeer gastvrij ouder echtpaar. Oude rotten in het vak, die al vele jaren in Berg en Dal woonden. Mensen met een hart voor het land en de mensen die er wonen. Mensen met een bijzonder levensverhaal.  Vooral de ervaringen van hem, gevangen genomen tijdens de Vietnam-oorlog, tarten elke beschrijving. Als jong zendeling gevangen genomen door de Vietnamezen. Te voet door honderden kilometers oerwoud over de beruchte Ho Chi Minh-route. Vele malen de dood in de ogen gekeken. Door de genade van God vele malen gered (zoals hij zelf getuigt) en na 5 maanden vrijgelaten. Deze man is later samen met zijn vrouw, na jaren in Thailand gewerkt te hebben, naar Berg en Dal gegaan toen dat land weer een beetje openging voor buitenlanders.

Het land

Berg en Dal is helaas nog steeds één van de armste landen van Azië. Scoort hoog op analfabetisme, armoede, moeder- en kindsterfte. Medische zorg is ronduit slecht te noemen. Behalve in de hoofdstad wellicht waar een paar redelijk goeie ziekenhuizen zijn. Dit heeft niet zozeer te maken met de kwaliteit van opleiding van de artsen en andere hulpverleners. Meer met alle zaken die zo vanzelfsprekend zijn in westerse landen. Denk aan goed voedsel, schoon water, simpele medische kennis bij de Lao zelf. Hierdoor zijn veel mensen al ondervoed en/of verzwakt. Nog voordat ze medische hulp zoeken.  Tel daarbij op de vaak eenzijdige of gevaarlijke adviezen die ze krijgen van de lokale sjamanen en/of andere medicijnmannen. Plus de gebrekkige infrastructuur en het gebrek aan communicatie tussen hulpverleners. Dus, voordat iemand de nodige hulp krijgt (als die er al is)……

De bevolking

Vele, vele jaren is de gemiddelde Berg en Daller onderdrukt en uitgebuit geweest. Vanaf de 19e eeuw door een koloniale macht. Niet bepaald geliefd. Later door de Japanners. Nog minder geliefd. En daarna werd het land een communistische staat. Min of meer geregeerd door buurlanden.  Wat ik van de situatie begrijp is dat 95% van het geld en de rijkdom in Berg en Dal verdeeld is onder 5% van de bevolking.  Corruptie viert hoogtij. Nog meer dan in andere landen lijkt het.  En de bevolking? Vooral afhankelijk. En veelal passief.  Vragen stellen is gevaarlijk en ook hun animistische achtergrond helpt daar niet bij. Veranderingen zijn verdacht. Maak de geesten niet boos. Toch, de bevolking maakt over het algemeen een vriendelijke indruk.

En nog iets.

Wat op ons een grote indruk achtergelaten heeft is het volgende: op een gegeven moment werden we rondgeleid in een school. Deels gerund door genoemde mensen. Op de bovenverdieping was een ruimte waar een heel aantal kasten stonden met boeken. Meest dunne exemplaren waaronder veel kinderboeken. Tot onze verbazing was dit de bibliotheek, Tot onze stomme verbazing was dit een van de grootste bibliotheken in het land met wel 1500 titels!

Waar zijn de uitgevers, waar zijn de schrijvers? Waar zijn de leerboeken?

Christenen

Berg en Dal is een land met weinig christenen.  Maar wel met veel broeders en zusters waar we trots op moeten zijn. Dappere mensen vaak die niet bang zijn hun mond open te doen. Tegen autoriteiten als het moet. Die niet meedoen aan spelletjes zoals het betalen van geld aan leraren, om goeie cijfers of zelfs hele diploma’s te halen. Om boetes af te kopen. Mensen die bereid zijn kansarmen een kans te geven. Onderwijs, een baan.  Mensen die het evangelie van Jezus brengen op plekken waar het nog nooit geweest is. Niet zelden letterlijk levensgevaarlijk. Voor wie zich aangesproken voelt: bidt voor de dappere, kleine, maar rap groeiende kerk van Berg en Dal.

Kerst in Thailand

Er zijn hier vele kerstactiviteiten. We gaan weer kerstliederen zingen in een ziekenhuis met mensen uit onze kerk. De organisatie waar Gert op de universiteit mee werkt, organiseert een kerstlunch voor de dokters en universiteitsstaf. Met het Thaise veld en het Mekong veld (ik hoop dat die termen al een beetje vertrouwd worden) vieren we natuurlijk ook Kerstfeest. De komende weken zijn voor mij ook de laatste inwerkweken als manager. Ik vind het wel spannend. Er is zoveel om aan te denken. En we krijgen bezoek met Kerst. Onze Miriam en Michaël komen voor 10 dagen langs.

Kerst: een feest van hoop en verwachting! We bidden jullie die hoop en verwachting toe, voor de komst van de Here Jezus. Hij is het middelpunt van ons leven! Willen jullie meebidden dat vele Thaise mensen die verlossende Boodschap mogen horen en aannemen?

Belangrijke data (voor de liefhebbers)

12-12 Kerstlunch Gert op de universiteit

13-12 Kerst evangelisatie actie/musical van onze kerk (bij de golfclub in Chiang Mai)

20-12 Kerstliederen zingen in het ziekenhuis

23-12 tot 2-01 Miriam en Michaël op bezoek

3-01 tot 6-01 Medische klinieken voor de Shan vluchtelingen

17-01 tot  …. Hans en Marian Jansen van onze TFT komen op bezoek

20-01 tot 22-01  mannenconferentie van Thaise veld (Gert)

Bedankt

Aan het einde van dit jaar 2019 willen we iedereen bedanken, die ons op wat voor manier dan ook gesteund heeft. Heel erg bedankt. Sámen werken en bouwen aan het koninkrijk van God, ook in 2020. Zo belangrijk. Gods zegen, liefde en vrede in het komend jaar gewenst.

 

NB: Vanaf 12 maart 2020 zijn we voor een paar maanden in Nederland. Als u/jullie graag persoonlijk iets willen horen over ons werk in Thailand en omliggende landen in uw/jullie kerk of op een andere andere gelegenheid, dan zouden we dat erg fijn vinden. Neem dan contact op met onze TFT.

 

 

 

 

Intro…

Voordat we weer afreizen naar Thailand een update vanuit Urk, Nederland.

Op 4 oktober hopen we weer aan te komen in Chiang Mai.

Voor het derde jaar alweer.  Ditmaal naar een bekende (eigen) huurwoning. Met een eigen auto voor de deur. Voor de belangstellenden: een Nissan March.  (Een auto die ik niet één keer gezien heb in de tijd in NL.) Ja, het is er eindelijk van gekomen. Bij mijn afscheid als huisarts op Urk 2 1/2 jaar geleden konden mensen al doneren voor een auto(otje) in Thailand.  Maar tot nu toe konden we altijd een auto van iemand anders lenen. Meest van iemand die met verlof was.  Maar nu…..! Karren maar. En… met een Thais rijbewijs!  Nog bedankt alle gevers van toen. ♥♥

Wat jullie kunnen verwachten van deze update:

Nou, een korte terugblik op de belevenissen van de afgelopen maanden. Met als hoogtepunt de bruiloft van onze derde dochter Irene met haar Tobias.  En, wat staat ons te wachten in de komende 5+ maanden?

Hé, een nieuwe opzet van de nieuwsblog.? Met dank aan Roos, onze schoondochter.

 

Wat staat ons te wachten?

Na 2 jaar Thailand zijn we gewend aan een heleboel zaken. We weten waar we terecht komen. De reis is vertrouwd.

In het vliegtuig stappen is inmiddels al zo gewoon als in een bus stappen.  De mensen zijn vertrouwd. Wat werk betreft kennen we het klappen van de zweep.  Maar toch kijk ik naar dit komend half jaar wel als een periode waarin we gaan ervaren wat het is om in Thailand te leven.  De nieuwigheid is eraf. We komen denk ik in een fase van volhouden terecht. Als dit het is (en dat geloven we nog steeds) dan moeten we er nu voor gaan. Plannen moeten concreter worden. Werk duidelijker. En hoe gaan we wortel schieten? Bijvoorbeeld in andere verbanden, zoals kerk, vereniging et cetera.

Maar misschien is dat iets te optimistisch in een voortdurend veranderende omgeving.  Ons werk/ onze werkzaamheden veranderen nog steeds. Mensen die we nog maar net goed en wel kennen en vertrouwd mee raakten zijn inmiddels weer weg (dag Mandisa, dag Betsy en Don). En ook voor het komende jaar weten we al van een aantal die komen en gaan.

Marjo was begonnen als assistent manager van het gastenverblijf van OMF in juni. Daar moet ze haar weg nog in vinden.  Nu is echter wel de manager zelf (een Thaise) in verwachting en zal dus zeer waarschijnlijk langere tijd wegblijven.

Ik, Gert, heb contacten gekregen aan de medische universiteit ter plaatse.  En begin binnenkort met het begeleiden/ opleiden van medisch studenten en afgestudeerde artsen.  Ik wil hen helpen met het onder de knie krijgen van medisch Engels. Denk aan het voeren van consulten en het voorbereiden en houden van presentaties (in het Engels) voor collega’s. Dit lijkt me bijzonder leuk.  En is een welkome afwisseling van het andere werk. Daarnaast biedt het natuurlijk uitstekende mogelijkheden om bekend te raken in het medische wereldje in Chiang Mai. Dat is altijd van belang i.v.m. mijn taak om mensen te adviseren bij het vinden van goede zorg.

De taalstudie gaat ook weer opgepakt worden. Ben benieuwd hoe dat weer gaat. Tot nu toe heb ik er nog niet veel van terecht gebracht moet ik eerlijk zeggen.

Enfin, we zien uit naar deze nieuwe periode.

Bruiloft

Op 13 september was het zover.  Irene werd ’s morgens opgehaald door een man die diep onder de indruk was van zijn aanstaande. (en terecht; laat het niet anders worden!) En ’s avonds waren ze man en vrouw voor de wet en de kerk. Een heerlijke, warme en feestelijke dag. Een fantastisch begin van iets heel moois.  Inmiddels wonen ze in een klein, maar leuk appartement in Arnhem. Irene is begonnen als logopediste in en rond Apeldoorn. En Tobias begon recent aan het laatste jaar van zijn masteropleiding natuurkunde bij een bedrijf in Nijmegen. 

Natuurlijk kwam onze Hester (even) voor de bruiloft uit Honduras.  Extra genieten van het feit dat we weer es allemaal bij elkaar waren. 

Verdere terugblik

Deze twee maanden zijn natuurlijk omgevlogen. Niet in het minst door de bruiloft. Ik heb weer aardig wat gewerkt. Meest 2-3 dagen per week. En met enige regelmaat een avond- en/of nachtdienst. Dat blijft leuk.  En nuttig. En het brengt nog wat geld in het laatje.

Presentaties hebben we niet zo veel gegeven deze periode. We vinden het erg leuk om te doen allebei. maar van te voren levert het altijd stress op.

Hadden we al verteld dat we voorlopig blijven wonen waar we nu wonen op Urk!?

Het Urker volkslied zegt over Urk “die er is die blijft er al”.  Laat aan duidelijkheid niets te wensen over.

Voorlopig willen we dit ons thuis blijven noemen in NL.  Ergens anders naar toe? Waar dan? Dichter bij de kinderen? Maar die hebben ook geen super-vaste verblijfplaats. En we kennen natuurlijk niemand in een andere plaats. En de koelkast staat niet vol wanneer we terugkomen. En er steekt niemand een hoofd om de hoek. Nee, we stellen het netwerk op Urk wel erg op prijs! dus die beslissing is (voorlopig) genomen.

Tussen de bedrijven door hadden we gelukkig nog even de mogelijkheid een korte break in te lassen. (Agenda vrijwel vol, bijna vergeten!) We zijn naar Zuid- Limburg geweest met een stel goeie vrienden.  Jullie wisten dat Marjo en ik elkaar in Maastricht ontmoet hebben? Tijdens onze studie? Een prachtig stukje Nederland met vele herinneringen dus. Prachtig weertje erbij.  Heerlijk!

En dan afscheid nemen. De meesten hebben we alweer gehad. Af en toe komt er nog iemand dag zeggen. Op Schiphol zien we Irene nog.  ’t Went en toch niet. Juist afgelopen weken zijn een heel aantal mensen in onze familie- en vriendenkring er slecht aan toe, lichamelijk. Door een zwaar ongeluk, door een ernstige ziekte en ga zo maar door.  Liefst blijven we dan een beetje in de buurt. Stel je voor dat… En wat kunnen we (niet) betekenen wanneer we in Thailand zijn? Dit maakt het er niet gemakkelijker op ver weg te zijn. Maar uiteraard is het vele malen zwaarder voor de direct betrokkenen.

Mag ik afsluiten met de trouwtekst van Irene en Tobias:                                                                                                                               “Wij hebben lief omdat God ons eerst heeft liefgehad” (1 Joh. 4: 19).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er is veel gebeurd de afgelopen maanden. Juni is de maand van jaarlijkse conferenties. De maand waarin wij dus ook altijd in Thailand proberen te zijn.

De eerste conferentie was de MEKONG conferentie. 240 zendelingen van OMF kwamen naar Chiang Mai. Het thema was Honger naar God. Gert heeft in die week elke dag medische keuringen gedaan, medische vragen beantwoordt en de zendelingen hebben ons en wij hen beter leren kennen. Het was een zeer gezegende tijd.

Na deze conferentie konden we in ons huis trekken. Ja, we huren nu ons eigen huis. Dat is zo fijn. De huurbazin heeft het huis van binnen en buiten laten schilderen. De spullen hebben we overgenomen van de zendelingen, die met pension gingen. Terug naar Canada. Niet allemaal onze smaak, maar wel handig.

Zeker met de hitte van de afgelopen tijd. Verwarmde matrassen en wc-brillen…..onvoorstelbaar. Maar door de Nederlandse temperaturen van de laatste week wat beter voor te stellen. Goed om te weten dat de temperaturen niet altijd zo blijven. Altijd zweten, altijd plakken, altijd water drinken, altijd geen energie hebben, slecht slapen en alles is te veel……Ook de Thai klaagden. Een schrale troost. Maar sinds een week is het gaan regenen en koelt het lekker af. Heerlijk.

De tweede conferentie begon een paar dagen na de eerste. Een paar uur rijden ten noorden van Bangkok. Dit was de Thailand conferentie. Iets kleiner, ongeveer 180 mensen. De Nederlanders waren sterk vertegenwoordigd. En een zeer kinderrijke conferentie. Kinderwerkers van over heel de wereld kwamen helpen om de kinderen ook een supertijd te geven. Kinderen van zendelingen wonen vaak afgelegen, zonder andere buitenlandse kinderen. Dan zijn zulke conferenties iets waar ze elk jaar naar uitkijken. Vriendschapsbanden worden verstevigd.

Na deze korte week, waarin we meedraaiden in het programma en Gert zijn agenda weer vol stond met medische keuringen, weer terug naar Chiang Mai. Voor een paar dagen. De medische kliniek voor de Shan-vluchtelingen zou weer beginnen. We hadden een Nederlandse kinderwerkster uitgenodigd om mee te gaan. Een klein team deze keer. Gert was de enige dokter. Ik deed het wegen en bloeddruk meten en de andere Nederlandse de apotheek. Dezelfde groep van Shan christenen hielp met vertalen en registreren van patiënten. Alles is zeer primitief, niet echt schoon. Insecten zijn overal (ook grote vliegende kakkerlakken), eten is simpel ( wat wij als onkruid zien in de tuin, wordt geplukt en gekookt). Voor het eerst kippenpoten gegeten, ja echt de poten met tenen. We moesten wel wat overwinnen.

De laatste ochtend hadden we een medische kliniek in een boeddhistisch Shan-dorp, waar nog nooit een kliniek was gehouden. Daar gaan dan heel wat gesprekken aan vooraf met het dorpshoofd. We mochten uiteindelijk de kliniek houden in de tempel. In de open ruimte. We hebben er met elkaar en persoonlijk voor gebeden, om bescherming en om wijsheid, dat we echt tot zegen mogen zijn voor de mensen. Ik was erg ontroerd, toen ik hoorde dat daar nog geen enkele christen was. Jezus is voor iedereen gekomen naar de aarde, ook voor hen. Maar ze hebben het nog nooit gehoord. Het zijn altijd zeer bijzondere dagen, omdat we als team zo concreet bezig waren.

Ik ben begonnen als assistent-manager op het Mekong centrum. Dit begint nu na enkele weken vorm te krijgen. Cursussen van 50 mensen faciliteren is de max. De taalstudie heb ik ook weer opgepakt, al is het met een andere Thaise lerares.

De stress van ons jaarlijks visum verlengen hebben we ook weer gehad. Daar hoort o.a bij: ziekenhuis bezoeken voor medische verklaringen en testen. En eindeloos kopiëren. Thai houden van papieren. Zoveel moet er ingeleverd worden bij elke instantie. En als er één papier mist, kun je weer weg, zoals ons vorige week overkwam. Ook al heb je al uren gewacht. Maar: Gert heeft zijn werkvergunning weer voor een jaar en zijn Thais rijbewijs. Ik hoop dit  rijbewijs deze week te kunnen afhandelen. Bij een huis huren komt er ook nogal wat kijken. Water-, internet-, en elektriciteits rekeningen: hoe betaal je die en waar? We gaan ook eindelijk een auto kopen. Gelukkig krijgen we daar hulp bij. De papierwinkel is anders niet te overzien.

Vanuit het thuisfront willen we jullie vertellen dat onze Irene is geslaagd voor haar logopedie-opleiding. We zijn samen met haar erg blij. Nu kan ze zich helemaal richten op de voorbereidingen van haar huwelijk met Tobias op 13 september. Daarom vertrekken we over enkele weken weer naar Nederland. Rond 1 oktober vliegen we weer voor een langere tijd naar Thailand.  Begin juni konden we nog net onze Hester naar Schiphol brengen. Zij gaat een jaar (of langer) in Honduras werken voor Stichting Wereldouders.  Als fysiotherapeut gaat ze werken met gehandicapte kinderen die in een soort kindertehuis wonen en daarnaast ook met mensen die (gratis) behandeld/geopereerd worden op hetzelfde terrein.

Haar blog is te volgen via fysiovergrenzen.wordpress.com.

 

Hartelijke groet,

Gert en Marjo

 

 

 

Drie maanden thuis op Urk voelt als…?

Dat vraagteken aan het eind van de vorige zin wordt steeds vetter.

Ik bedoel:  het is een beetje anders geworden om over thuis te praten.

We voelen ons hier prettig. Kinderen weer in de buurt. Fijne buren, vrienden. Kerkelijke gemeente als een warm bad. Ons eigen huis voelt vertrouwd, slapen gaat goed. Een dagelijks rondje door de tuin levert altijd wat vreugde en wat onkruid op.  Het werk als huisarts in Het DOK (mijn oude werkplek) past als een handschoen. Nederlandse maaltijden eten (en af en toe Thai). Dus: dit is thuis.

Maar in Thailand zeggen we precies hetzelfde. Daar horen we ook zo langzamerhand. Voelt ook als thuis. Ik denk nog wel wat minder dan hier. Maar, zijn we in Thailand, dan zijn we daar. Zijn we hier in Nederland, dan zijn we hier.

Weinig tussenin.  Behalve dan wanneer we over ons werk in Th. praten.  En dat hebben we regelmatig kunnen doen de laatste maanden:

Presentaties voor kerken en groepen.  Best leuk om te doen en prima PR.

6 juni zitten we weer in het vliegtuig naar Thailand, waar we vrijdagmorgen aan hopen te komen.

We gaan terug met de bevestiging dat dit onze plek is. Marjo heeft in februari van God de tekst uit Galaten 6: 9,10 gekregen. Dat was een enorme zegen voor haar. Ze had het op dat moment erg moeilijk. Deze tekst gaf de ommekeer! Daar danken we God voor.

Een nieuwe fase. Wel een korte trouwens. 8 augustus hopen we al weer terug te komen. Dit i.v.m. de trouwerij van onze Irene en Tobias op 13 september.

In Chiang Mai trekken we eerst in een tijdelijke woning. De tweede helft van juni hebben we twee veldconferenties achter elkaar. Dan komt ieder van heinde en ver voor een jaarlijkse ontmoeting. Voor mij (ons) een drukke tijd, omdat dit ook tijden zijn om medische keuringen te krijgen. Per 1 juli kunnen we het (huur-)huis van een ander stel betrekken. Deze mensen gaan van hun pensioen genieten en gaan terug naar Canada. In dit (gemeubileerde) huis hopen we  nog vele jaren (?) onze vaste stek te hebben. Ter info: dit huis bevindt zich pal naast het Mekong centrum waar we straks beide werken. Marjo neemt haar taak over als assistent beheerder.

Sommigen van jullie vroegen om een overzichtje wat we allemaal gaan doen de komende tijd:

• donderdag 6 juni 17.50 vliegen van Amsterdam, aankomst Chiang Mai vrijdag rond 14.00 uur
• maandag 17 juni start eerste conferentie in Chiang Mai tot zondag 23 juni
• donderdag 27 juni start 2e conferentie een uur ten noorden van Bangkok tot zondag 30 juni
• donderdag 4 juli medische kliniek onder de Shan bevolking tot 7 juli
• donderdag 8 augustus 8.00 vertrek richting Amsterdam, aankomst 18.30

Met onze zendende organisatie OMF hebben we afgesproken dat we de komende jaren, 8 maanden per jaar in Thailand willen zijn.  (Tot nu toe was dat 6 maanden). Hoe dat er uit gaat zien weten we nog niet precies. We denken aan twee perioden van vier maanden per jaar, of een kortere en een langere periode.

En dan nu het serieuze deel van dit verslag.

Terugkijkend op de drie maanden in Nederland valt het op dat we veel geconfronteerd zijn met de dood.

Ouders van vrienden van ons overleden, op leeftijd. Een goeie, lieve (wat oudere) vriendin overleed na een heel moeilijk ziekbed.  Tot onze grote schrik en verdriet overleed een Koreaanse (jonge) man plotseling in Cambodja.  We kenden hem en zijn vrouw van onze OMF introductieperiode in Singapore.  Zo verdrietig.

De laatste week zijn we in Voorthuizen geweest voor de Mini-Reveilweek. Een conferentie waar we vrijwel elk jaar van de partij zijn geweest de laatste jaren. Het thema was “Leef”.  Mij trof in alle gebeurtenissen dat de dood het laatste woord niet heeft. Zelfs bij het graf niet.  We worden opgeroepen om voluit te Leven. Dat is de bedoeling van  onze God.  Dus alles wat donker en zwaar is mag wijken.  Leven, lef hebben en loven horen bij elkaar. Hoe dat gaat? Tja, daar is nog wel wat over te zeggen. Mijn overtuiging groeit dat het Evangelie van Jezus daar wel heel veel over te zeggen heeft.

Maar nou heb ik weer genoeg gepreekt.

We gaan weer afscheid nemen.  Vorige week namen we al afscheid van onze tweede dochter Hester. Zij is voor een jaar in Midden-Amerika. Honduras, na een maand taalstudie in Guatemala. Ze gaat werken als fysiotherapeut, met kinderen. Via de stichting Wereldouders.

De eerste berichten zijn goed.

 

Hartelijke groet,

Gert en Marjo

 

ons adres in Chiang Mai: Mekong Centre, P.O.Box 27, Amphur Muang, Chiang Mai 50000, Thailand

 

 

 

Wat is nieuws?

Dat we al weer drie weken in Nederland terug zijn?

Dat het erg fijn was en is de (schoon)kinderen weer te zien? En ook andere familie en vrienden weer te spreken?

De warme ontvangst in onze thuisgemeente?

Vaak koude voeten te hebben? Het heerlijk was om weer es onder een dikke deken te kruipen ’s avonds?

Het feit dat alles weer zo normaal lijkt na een paar weken Nederland?

Of is het nieuws dat er gisteren (zondag 24 maart) voor het eerst sinds 2014 verkiezingen zijn gehouden in Thailand?

(Met onduidelijke uitkomst voorlopig).

In elk geval nog een kleine terugblik op de laatste maand in Thailand:

Voordat we een prachtige week hadden met Marjo’s broer en zijn vrouw waren we te gast bij het team van OMF in Zuid-Thailand.

We maakten kennis met alle leden van het team en met diverse aspecten van hun werk. Ook hier weer een grote variatie aan activiteiten door de zendelingen: kinderclubs, veel bezoekwerk, sportieve vakantiekampen, werk onder studenten op een grote universiteit en ga zo maar door.

Onder de indruk waren we van een kerkdienst die we bijwoonden.  In groot contrast tot de meeste kerkjes was dit een bijeenkomst in een bijzonder fraai, vrij groot, licht en verzorgd kerkgebouw.  Het bleek dat deze (niet zo heel grote) gemeente 30 jaar gespaard had om dit gebouw neer te zetten! En nu weet ik wel dat de “kerk” veel meer is dan een gebouw, maar hier spreekt wel een enorme toewijding uit.

En hadden we al verteld van die Urker jongeren die we regelmatig over de vloer gehad hebben?  Een leuk verhaal.

Iemand uit Urk ging backpacken in Azië. De dochter van mensen die tijdelijk in ons huis woonden afgelopen half jaar. Die had weer een vriendin en die ook weer. Toen puntje bij paaltje kwam wisten die ons te vinden in Chiang Mai. Gezellig!! En ook nuttig als je toch een medische keuring nodig hebt, zoals een van hen (H.).  De volgende (A.) had een adresje nodig om een vergeten bankpasje naar toe te sturen. Van het een kwam het ander en A. vertrok voor een poosje om mee te helpen met een medische clinic in de bergen.  Dolenthousiast natuurlijk. En een mooie manier om kennis te maken met het zendingswerk hier.

Hoe multicultureel onze nieuwe (zendings-)wereld is werd in februari ook weer eens duidelijk. Eén van de kinderen van een Nederlands echtpaar trouwde in Chiang Mai. En wel met een jonge Australische vrouw. Allebei opgegroeid op het zendingsveld. Zij in Thailand en hij in één van de omringende landen. Ze wonen nu in Australië. Geeft een bijzondere dynamiek aan het familieleven zullen we maar zeggen. Knap lastig zegt iemand anders. Eén van de vele offers die gezinnen (onbedoeld) brengen.

Deze periode in Nederland staat ook bol van de presentaties.  Het eerste ei is gelegd, in Emmeloord. Het gaat ons niet echt soepel af in de voorbereidingen. Maar, de cursus die we in november volgden (zie blog van nov.2018), heeft ons wel veel geleerd. En de reacties die we kregen waren enthousiast. Dat bemoedigde ons!

Ja, we krijgen de komende maanden, veel mogelijkheden te vertellen over het werk in Thailand. Is het zo interessant wat we daar doen? Is dat nieuws? Nauwelijks, veel mooier is te horen wat God aan het doen is in Thailand en omgeving.  Door eenvoudige mensen.  Via bijzondere kanalen. Wellicht via jullie!?

ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ  (bedankt voor uw hulp)